Già la mensa è preparata
Già la mensa è preparata (z języka włoskiego: Stół już nakryty[1]) – tercet z tekstem w języku włoskim, pochodzący z drugiego aktu opery Don Giovanni z muzyką Wolfganga A. Mozarta i librettem Lorenza Da Pontego, początek finału dzieła. Fragment przypisany jest do ról tytułowego bohatera opery (baryton), jego sługi, Leporella (bas-baryton) oraz jednej z miłostek Don Giovanniego, Donny Elviry (sopran).
Umiejscowienie w operze edytuj
Arystokrata zamieszkujący okolice Sewilli, Don Giovanni, po miłosnych podbojach zasiada wreszcie do wieczerzy. Zdążył już usidlić córkę Komandora, Donnę Annę, a samego jej ojca zabić w nierównym pojedynku, do tego naraził się wieśniakom, nowożeńcom Zerlinie i Masettowi, nie tylko szarmancko, słowem, ale i przemocą próbując zdobyć pannę młodą, natomiast samego chcącego wziąć odwet za małżonkę Masetta dotkliwie pobił. Ściga go też Don Ottavio, narzeczony Donny Anny i jedna ze zdradzonych dawniej tysięcy kobiet, Donna Elvira, której subretkę również próbował uwodzić. Mało tego, zdążył także zaprosić na ucztę kamienną statuę zabitego przez siebie Komandora.
Tercet edytuj
Stół jest gotowy i służący Don Giovanniego, Leporello, serwuje doskonałe potrawy przygotowane przez pańskiego kucharza, samemu podjadając nieco z półmisków, co przeczuwając Don Giovanni każe mu gwizdać. Oprócz uczty cielesnej trwa także ta duchowa. Orkiestra gra wyjątki z oper Una cosa rara Martína y Solera, Fra i due litiganti il terzo gode Sartiego oraz Wesela Figara (KV 492) samego Mozarta.
Ucztę zakłóca wtargnięcie Donny Elviry, która choćby i ostatni raz, chce jednak podjąć próbę odzyskania uczucia dawnego kochanka, gdyż alternatywą jest dla niej jedynie zostanie mniszką. Don Giovanni drwi jednak z jej słów i próśb i żąda, aby nie zakłócała wieczerzy lub zjadła ją razem z nim. Kiedy kobieta nadal próbuje krzykiem i złorzeczeniem zmusić go do zmiany postaw i decyzji, Don Giovanni przekornie wznosi toast za kobiety i wino, które określa jako podporę i chwałę ludzkości.
Donna Elvira wybiega z komnaty Don Giovanniego i za chwilę słychać jej paniczny wrzask. Tak ją wystraszył idący do jej ukochanego kamienny posąg Komandora. Leporello wyglądający przez drzwi za Donną Elvirą również jest cały blady i niemal nie jest w stanie zrelacjonować Don Giovanniemu, co się wydarzyło.
Obsada premier edytuj
Podczas światowej prapremiery 29 października 1787 w Teatrze Nostitza w Pradze partię Don Giovanniego śpiewał Luigi Bassi, jako Leporello wystąpił Felice Ponziani, a Donnę Elvirę zagrała Catarina Micelli. W zmienionej nieco wiedeńskiej wersji opery, której premiera miała miejsce 7 maja 1788, byli to: Francesco Albertarelli (Don Giovanni), Francesco Benucci (Leporello) i Katherina Cavalieri (Elvira)[2].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Don Giovanni. Wolfgang Amadeus Mozart, Bydgoszcz: Opera Nova, 1997.
- ↑ Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 1. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne (PWM), 2008. ISBN 978-83-224-0901-5.