Giovanni Carestini
Giovanni Carestini, zwany Cusanino[1] (ur. około 1700 w Filottrano, zm. około 1760 przypuszczalnie tamże[1][2]) – włoski śpiewak operowy, kastrat (sopran, następnie kontralt)[1].
| |
| Pseudonim |
Cusanino |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1700 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
ok. 1760 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys edytuj
Był protegowanym rodziny Cusanino, od której nazwiska przybrał później swój przydomek[1]. Śpiewu uczył się u Antonia Marii Bernacchiego[1]. Debiutował w 1721 roku w Rzymie[1] rolą w Griseldzie Alessandra Scarlattiego[2]. Od 1723 do 1725 roku był członkiem zespołu dworskiego cesarza Karola VI w Wiedniu[1]. W 1723 roku w Pradze wziął udział w prawykonaniu opery Johanna Josepha Fuxa Costanza e Fortezza[1]. W kolejnych latach występował w Wenecji, Parmie, Genui, Rzymie, Mediolanie i Neapolu[1][2]. W latach 1731–1741 pozostawał w służbie na dworze elektora Karola Albrechta w Monachium[1][2]. Między 1733 a 1735 rokiem przebywał w Londynie, gdzie brał udział w wystawieniach oper Georga Friedricha Händla w Covent Garden Theatre i Kings’s Theatre[1][2]. Uczestniczył w prawykonaniu Arianna in Creta (1734), Il Parnasso in Festa (1734), Ariodante (1735) oraz Alciny (1735)[2]. W latach 1742–1744 przebywał w Mediolanie, uczestnicząc w prawykonaniach oper Christopha Willibalda Glucka Demofoonte (1743) i Sofonisba (1744)[1][2]. Od 1747 do 1750 roku przebywał w Dreźnie na dworze Augusta III, a następnie w latach 1750–1754 na dworze Fryderyka Wielkiego w Berlinie[1][2]. Od 1754 do 1756 roku występował w Petersburgu[1].
Należał do najsłynniejszych śpiewaków operowych XVIII wieku, dorównując sławą Farinellemu i Senesinowi[1]. Przez współczesnych ceniony był za technikę śpiewu i zdolności aktorskie[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 28. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 571. ISBN 0-02-865526-5.