Giulietta Guicciardi
Giulietta Guicciardi (ur. 23 listopada 1784 w Przemyślu, zm. 22 marca 1856 w Wiedniu[1]) – austriacka hrabina. Przez krótki okres była uczennicą (lekcje fortepianu) Ludwiga van Beethovena, który poświęcił jej swoją Sonatę fortepianową nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 „Sonata quasi una fantasia”, zwaną później Sonatą Księżycową.
Życiorys edytuj
Julie, jak nazywała ją rodzina, urodziła się w Przemyślu na terenie Królestwa Galicji i Lodomerii. Jej rodzicami byli hrabia Franz Joseph Guicciardi i hrabina Susanna von Brunswik[2]. Do Wiednia przyjechała wraz z rodzicami w czerwcu 1800 roku z Triestu. Jej uroda sprawiła, że została zauważona przez wyższe sfery. 14 listopada 1803 wyszła za mąż za hrabiego Wenzela Roberta von Gallenberga (1780–1839), kompozytora amatora[3]. Następnie przenieśli się do Neapolu. W 1822 roku wróciła do Wiednia. W późniejszych latach do jej wielbicieli należał hrabia Hermann von Pückler-Muskau. Zmarła w Wiedniu w 1856 roku.
Znajomość z Beethovenem edytuj
Beethoven poznał Guicciardi poprzez rodzinę Brunsvik (ang. Brunswick). Pozostawał w zażyłych stosunkach z jej kuzynkami, siostrami Teresą i Józefiną Brunsvik, które uczył gry na fortepianie od 1799 roku. Pod koniec 1801 roku został nauczycielem gry na fortepianie siedemnastoletniej wówczas Julie i najwyraźniej się w niej zakochał. 16 listopada 1801 r. w liście do swojego przyjaciela Franza Gerharda Wegelera pisał: „Moje życie znów jest trochę przyjemniejsze, znowu jestem poza domem, wśród ludzi – trudno uwierzyć jak żałosne, jak smutne było moje życie od tych ostatnich dwóch lat, tę zmianę spowodowała słodka, czarująca dziewczyna, która mnie kocha i którą ja kocham. Po dwóch latach znów cieszę się chwilami błogości i to jest po raz pierwszy – czuję, że małżeństwo może mnie uszczęśliwić, ale niestety nie jest z mojej pozycji – a teraz – na pewno nie mógłbym się teraz ożenić.”[4]
W 1802 r. zadedykował jej (używając włoskiej formy jej imienia Giulietta Guicciardi zgodnie z konwencją dedykacji) Sonatę fortepianową nr 14, która, choć pierwotnie zatytułowana "Sonata quasi una Fantasia" , stała się później znana pod nazwą Sonaty księżycowej. Ta dedykacja nie była pierwotnym zamiarem Beethovena, gdyż nie miał on na myśli Guicciardi, pisząc Sonatę Księżyca. Alexander Wheelock Thayer – amerykański bibliotekarz i dziennikarz – autor pierwszej naukowej biografii Ludwiga van Beethovena, pod tytułem "Życie Beethovena" stwierdza w niej, że dziełem, które Beethoven pierwotnie zamierzał poświęcić Guicciardi, było Rondo G op. 51 nr 2, ale to zostało dedykowane hrabinie Lichnowsky i w ostatniej chwili Beethoven zdecydował się wybrać inny utwór, który mógłby zadedykować Guicciardi[5][6]. W 1823 r. Beethoven wyznał swojemu ówczesnemu sekretarzowi, a później biografowi Antonowi Schindlerowi, że rzeczywiście był wówczas zakochany w Guicciardi[7].
W biografii Beethovena z 1840 r. Schindler twierdził, że Giulietta była adresatem listu o tytule „Wieczna miłość” (niem. "Unsterbliche Geliebte", ang. "Immortal Beloved"), który Ludwig van Beethoven napisał w dniach 6–7 lipca 1812 r. w Cieplicach. Niewysłany list, napisany ołówkiem na 10 małych stronach został znaleziony w majątku kompozytora po jego śmierci i znajduje się obecnie w Bibliotece Państwowej w Berlinie. Ten pogląd został natychmiast zakwestionowany (choć nie publicznie) przez jej kuzynkę Teresę Brunsvik[8]. Wątpliwości Teresy były uzasadnione, ponieważ w przeciwieństwie do Schindlera i innych współczesnych, wiedziała wszystko o intensywnym i długotrwałym romansie Beethovena i jej siostry Józefiny[9].
Odniesienia w kulturze edytuj
W amerykańsko-brytyjskim filmie biograficznym o życiu Ludwiga van Beethovena z 1994 roku "Wieczna miłość", hrabinę Guicciardi gra Valeria Golino.
Przypisy edytuj
- ↑ Data urodzenia i śmierci na jej nagrobku w Währing.
- ↑ Diehl, Alice Mangold (1908). The Life of Beethoven. Hodder and Stoughton., strona 84.
- ↑ Rita Steblin (2009, s. 145).
- ↑ "etwas angenehmer lebe ich jezt wieder, indem ich mich mehr unter Menschen gemacht, du kannst es kaum glauben, wie öde, wie traurig ich mein Leben seit 2 Jahren zugebracht ... diese Veränderung hat ein liebes zauberisches Mädchen hervorgebracht, die mich liebt, und die ich liebe, es sind seit 2 Jahren wieder einige seelige Augenblicke, und es ist das erstemal, daß ich fühle, daß – heirathen glücklich machen könnte, leider ist sie nicht von meinem stande." (Brandenburg 1996, #70.)
- ↑ Thayer, Alexander Wheelock (1921). Elliot, Forbes (ed.). Thayer's Life of Beethoven (revised ed.). Princeton: Princeton University Press (published 1967). s. 291 i 297. ISBN 0-691-02702-1.
- ↑ Według niedawnych badań, Beethoven mógł poświęcić sonatę Julie jako „odpłatę” za niechciany prezent, który otrzymał od jej matki. Zobacz Steblin Rita (2009, s. 90, 131).
- ↑ Ludwig van Beethovens Konversationshefte, ed. Karl-Heinz Köhler and Dagmar Beck, t. 2, Leipzig 1976, s. 366 f.
- ↑ Drei Briefe von Beethoven, angeblich an Giulietta. Sollten es Machwerke sein?" (Therese's Diary, 12 November 1840, in Tellenbach 1983, s. 15). The letter to the "Immortal Beloved" consists of three parts.
- ↑ "3 Briefe von Beethoven ... sie werden wohl an Josephine sein, die er leidenschaftlich geliebt hat." (Therese's Diary, 15 February 1847, in Goldschmidt 1977a, s. 295). tłumaczenie: "3 listy od Beethovena… prawdopodobnie będą do Józefiny, którą namiętnie kochał”. (Dziennik Therese, 15 lutego 1847, Goldschmidt 1977a, s. 295).
