Glejak nosa (łac. glioma nasi, ang. nasal glioma, nosowe heterotopie mózgowe) – określenie rzadkiej wady wrodzonej, polegającej na obecności heterotopowej, dysplastycznej, neurogennej tkanki w obrębie struktur nosa, chociaż podobne zmiany obserwowano też bardzo rzadko w obrębie warg, języka, nosogardła i gardzieli[1]. Glejak nosa jest nazwą najpowszechniejszą, ale nieprawidłową, ponieważ zmiany nie zawierają komórek nowotworowych[2].

Glejak nosa, obraz MRI T2-zależny, projekcja czołowa

Objawy i przebieg edytuj

Glejaki nosa mogą być wewnątrznosowe (30%), pozanosowe (60%) lub łączące cechy obu (10%)[3][4]. Większość rozpoznawana jest w okresie noworodkowym, aczkolwiek opisywano też rozpoznania w 7. dekadzie życia[5][6]. Niekiedy obserwuje się wzrost rozmiarów guza, korelujący ze wzrostem mózgowia dziecka[5][7]. Zazwyczaj są jednostronne i lokalizują się po prawej stronie. W 10-30% przypadków guz połączony jest szypułą z mózgowiem[8][9]. Wewnątrznosowy glejak jest miękki, blady, szarawy lub purpurowy, nieotorebkowany, przypomina polipa. Zmiany zewnątrznosowe są gładkie, twarde, zazwyczaj znajdują się w obrębie gładzizny. Pokrywa je skóra, często z teleangiektazjami. Nierzadko współistnieje hiperteloryzm oczny i poszerzenie nasady nosa.

W MRI w obrazach T1-zależnych stwierdza się hipo- lub izodensyjną względem istoty szarej zmianę, nie ulegającą wzmocnieniu kontrastowemu, hiperdensyjną w obrazach T2 i DWI[10].

Różnicowanie edytuj

Leczenie edytuj

Leczenie polega na całkowitym usunięciu chirurgicznym zmiany. Rokowanie przy doszczętnym zabiegu jest doskonałe.

Przypisy edytuj

  1. Charles D. Kennard, James E. Rasmussen, Congenital midline nasal masses: diagnosis and management, „The Journal of Dermatologic Surgery and Oncology”, 16 (11), 1990, s. 1025-1036, DOI10.1111/j.1524-4725.1990.tb00327.x, PMID2246408.
  2. Sadler TW. Langman's medical embryology 5th ed. Baltimore, Md: Williams & Wilkins, 1985.
  3. M. Castillo, Congenital abnormalities of the nose: CT and MR findings, „American Journal of Roentgenology”, 162 (5), 1994, s. 1211-1217, DOI10.2214/ajr.162.5.8166012, PMID8166012.
  4. Ch. Paoli i inni, Nasal obstruction in the neonate secondary to nasolacrimal duct cysts, „The Laryngoscope”, 105 (1), 1995, s. 86-89, DOI10.1288/00005537-199501000-00019, PMID7837921.
  5. a b Gorstein A, Kern EB, Facer GW, Laws ER. Nasal gliomas. Arch Otolaryngol Head Neck Surg 1980; 106:536-540.
  6. Heacock GL, Taqi F, Biedlingmaier J. Nasal glioma: pathologic quiz case. Arch Otolaryngol Head Neck Surg 1992; 118:548-550.
  7. E. Fitzpatrick, R.H. Miller, Congenital midline nasal masses: dermoids, gliomas, and encephaloceles, „The Journal of the Louisiana State Medical Society”, 148 (3), 1996, s. 93-96, PMID8984139.
  8. P.J. Vogelzand, R.W. Babbel, H.R. Harnsberger, The nose and nasal vault, „Seminars in Ultrasound, CT and MRI”, 12 (6), 1991, s. 592-612, PMID1786181.
  9. Barkovich AJ, Vandermarch P, Edwards MSB, Cogen PH. Congenital nasal masses: CT and MR imaging features in 16 cases. AJNR Am J Neuroradiol 1991; 12:105-116
  10. Lowe LH, Booth TN, Joglar JM, Rollins NK. Midface anomalies in children. „Radiographics”. 20 (4), s. 907-22, 2000. PMID: 10903683. 

Bibliografia edytuj