Glinna Wielka
Glinna Wielka (niem. Glien See, Gliesee, Grosser Gliensee) – jezioro położone w zachodniej części Pobrzeża Szczecińskiego w obrębie mezoregionu Wzgórz Bukowych. Powierzchnia lustra wody wynosi 75,6 ha., objętść obliczana jest na 6 238,7 tys. m³[1].
 Jezioro Glinna Wielka – brzeg północny | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość lustra |
25,2 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
0,656 km² |
| Wymiary • max długość • szerokość |
|
| Objętość |
6,2 mln m³ |
| Hydrologia | |
| Klasa czystości wody |
III (1997)[1] |
| Rzeki zasilające | |
| Rzeki wypływające |
Kanał Glinna (dopływ Krzekny) |
| Rodzaj jeziora | |
Położenie na mapie gminy Stare Czarnowo  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gryfińskiego  | |
 53°17′26,6″N 14°40′41,7″E/53,290722 14,678250
| |
Do jeziora wpływa strumień Wężówka (w przeszłości także Suchy Potok, obecnie jest to dopływ Słonecznego Potoku), uchodzi z niego jeden z dopływów Krzekny – Kanał Glinna. Jezioro Glinna Wielka jest największym z jezior występujących na południowym obrzeżu Puszczy Bukowej. Na skutek procesu wypłycania się południowo-wschodnia zatoka wyodrębniła się od reszty jeziora, w związku z czym należy mówić o dwóch jeziorach: Glinnie Wielkiej i Glinnie Wąskiej. Wyróżnia się pięć zatok: płn.-zach. Zatoka Wężówki albo Pieprzową, na której północnym krańcu znajduje się ujście Wężówki; na płn.-wsch. Zatoka Leniwa albo Gniła, tu uchodzi krótki ciek z jeziora Leniwego, na płd.-zach. Zatoka Krzekny, do której wpływa jeden z potoków uważany w niektórych starszych opracowaniach za potok źródłowy Krzekny i obok, najsłabiej zarysowana Zatoka Ujście, gdzie znajduje się wypływ Kanału Glinna; na płd.-wsch. część dawnej Zatoki Promna, która wąską i płytką cieśniną o długości ok. 300 m łączy się z jeziorem Glinna Wąska. U nasady półwyspu rozdzielającego zatokę Leniwą i Promna grodzisko wczesnośredniowieczne.
Jezioro było proponowane do ochrony jako rezerwat przyrody dla zachowania roślinności wodnej, nawodnej i przybrzeżnej[2].
W badaniach z 1997 wody jeziora zakwalifikowano do III klasy czystości oraz do II kategorii podatności na degradację[1].
Przy północno-zachodnim brzegu na polanie Łużec znajduje się krzyżówka szlaków turystycznych (
Szlak im. Stanisława Grońskiego i 
Szlak PTTK „Wiercipięty”)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Raport Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Szczecinie
- ↑ Puszcza Bukowa – Leksykon. [dostęp 2021-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-16)].
Bibliografia edytuj
- Księga Puszczy Bukowej t.1:Środowisko przyrodnicze praca zbior. pod red. G.Domian i K.Ziarnka, RDOŚ Szczecin, 2010