Gończy Schillera
Gończy Schillera – rasa psów, należąca do grupy psów gończych, zaklasyfikowana do sekcji średnich psów gończych. Podlega próbom pracy[1].
 Głowa gończego Schillera | |
| Inne nazwy |
Schillerstövare |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Szwecja[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
18 - 24 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
grupa VI, sekcja 1.2, |
| UKC |
Grupa 2 - Scenthound (wzorzec według FCI) |
Rys historyczny edytuj
Gończy Schillera pochodzi od lokalnie hodowanych psów myśliwskich. Ukształtowanie rasy dokonało się w XIX wieku, a jej twórcą był Per Schiller, który postawił sobie za cel wyhodowanie lekkiego, szybkiego psa gończego. Hans Räber podaje, że jeszcze jednym z powodów utworzenia własnej rasy przez Schillera, była niechęć do psów gończych z białymi znaczeniami. Sprowadził on gończe z Niemiec, gończymi ze Szwajcarii o umaszczeniu czarno-rudym, w typie gończego z Argowii. Do powstania rasy został użyty także pies rasy harrier. Ściśle stosowany chów wsobny pozwolił Schillerowi uzyskać psy bez znaczeń białych, pomimo zastosowania w krzyżowaniu psów angielskich trójkolorowych. Powstałą rasę nazwano jego imieniem i uznano w 1907 roku przez szwedzki Kennel Club.
Wygląd edytuj
Pies o proporcjonalnej lekkiej budowie. Uszy gończego Schillera są miękkie, osadzone wysoko i wiszące płasko przy głowie. Łapy zwarte, z dużymi, mocnymi opuszkami, dzięki którym gończy Schillera pracować może w trudnym terenie. Włos jest krótki, ale gęsty, dający ochronę przed mrozami.
Szata i umaszczenie edytuj
Maść może być tylko ruda z czarnym czaprakiem.
Zachowanie i charakter edytuj
Gończy Schillera jest psem o dużej wytrzymałość w biegu i szybkości. W pracy cechuje się dokładnością, a w tropieniu używa dolnego wiatru. Posiadają silnie wyostrzony zmysł węchu.
Użytkowość edytuj
Gończy Schillera jest psem myśliwskim wykorzystywanym do polowania przede wszystkim na lisy, także na zające bielaki. W pracy tropi i osacza zwierzynę do nadejścia myśliwego. Psy tej rasy odporne są na ból (zranienia w szuwarach i zaroślach). Dokładnie trzymają się tropu dzięki „dolnemu wiatrowi”.
W Szwecji chcąc spowodować wzrost liczebności saren preferowano psy, które najlepiej polowały na lisa i jednocześnie nie wykazywały zainteresowania sarnami. Zorganizowano próby pracy, które miały wyłonić psy najlepiej predysponowane do tego typu zadań. Pierwsze miejsce w tym konkursie zdobył pies gończy Schillera - „Tuveskogens Bruno”.
Zdrowie i pielęgnacja edytuj
Rasa ta dobrze hoduje się w kojcach – nie lubi zbyt suchych i przegrzanych pomieszczeń.
Popularność edytuj
Poza Szwecją psy te nielicznie hodowane są tylko w Skandynawii.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
- Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom II, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2001