Gończy niemiecki – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji małych psów gończych. Podlega próbom pracy[1].

Gończy niemiecki
Ilustracja
Głowa gończego niemieckiego
Inne nazwy

Deutsche Bracke, German Hound

Kraj pochodzenia

Niemcy[1]

Wymiary
Wysokość

45 – 53 cm

Masa

ok. 20 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa VI, Sekcja 1.3,
nr wzorca 299

Ogólna charakterystyka edytuj

Niemiecki gończy jest rasą psa wyhodowaną do polowań na drobną zwierzynę, taką jak np. zające. Wzorzec został opracowany i ogłoszony w 1995 roku, pomimo tego, że rasa posiada swoją wcześniejszą historię.

Gończego niemieckiego charakteryzuje spokój, zrównoważenie oraz zapał do pracy na zróżnicowanym terenie łowieckim.

Sylwetka tego gończego jest proporcjonalna, o głowie długiej i suchej, stopie słabo zaznaczonym. Uszy są obwisłe, długie i płasko przylegające. Ogon jest długi i szblasto wywinięty.

Szata posiada włos krótki, przylegający i zwarty. Umaszczenie może być:

  • płowe
  • płowe z czarnym nalotem
  • płowe z czarnym lub ciemnoszarym czaprakiem.

Białe znaczenia występują na czole, grzbiecie nosa, piersiach, łapach oraz końcówce ogona.

Przypisy edytuj

  1. a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 240.

Bibliografia edytuj

  • Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 104. ISBN 83-7073-122-8.
  • Encyklopedia Larousse "Psy"