Granica polsko-rosyjska

Granica polsko-rosyjska – granica między Rzeczpospolitą Polską a Federacją Rosyjską (dokładniej jej obwodem królewieckim), wyodrębniana od momentu rozwiązania Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, tj. od 26 grudnia 1991 roku.

Granica międzypaństwowa

Państwa graniczące	Polska Rosja
Okres istnienia	od 26 grudnia 1991
W obecnym przebiegu	od 1945
Długość	morskiej: 22 km lądowej: 210 km
Numeracja znaków granicznych	od nr. 1987 do nr. 2439
Liczba przejść granicznych	4 drogowe 3 kolejowe

Z obwodem królewieckim Federacji Rosyjskiej graniczą polskie województwa: warmińsko-mazurskie i pomorskie, a także w jednym miejscu podlaskie.

Kształtowanie się granicy

Do 1991 roku obecna polska granica z Rosją stanowiła część granicy z ZSRR i miała identyczny przebieg. Granica polsko-rosyjska jest zarazem zewnętrzną granicą Unii Europejskiej.

Granica powstała na skutek odebrania Niemcom terenów na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej i podziału Prus Wschodnich między PRL i ZSRR, jednak pierwsze pretensje do ziem Prus Wschodnich Polska zgłosiła w listopadzie 1939 roku, kiedy polski rząd emigracyjny poinformował zachodnich sojuszników o swoich roszczeniach terytorialnych względem Niemiec.

Natomiast roszczenia radzieckie do Prus Wschodnich ewoluowały w czasie. W 1941 roku Józef Stalin oficjalnie zażądał dla ZSRR Tylży i północnych skrawków Prus, a podczas konferencji teherańskiej zgłosił także roszczenia do portowego miasta Królewiec i pasa ziem nadmorskich, a przebieg granicy miał umożliwić kolejową łączność Królewca z Rygą. Polski rząd emigracyjny ostatecznie pod koniec 1944 roku zaakceptował te plany, skupiając się głównie na zabieganiu o korzystniejsze wytyczenie granicy wschodniej. Tymczasem polski rząd lubelski zgodził się na granicę przebiegającą na północ od Gołdapi, a podczas konferencji jałtańskiej mocarstwa ustaliły jedynie, że granica przebiegnie na południe od Królewca.

W 1945 roku rząd lubelski propagował wśród społeczeństwa hasło o oparciu granic o Odrę, Nysę i Pregołę, a wyzwoleni w Królewcu polscy robotnicy przymusowi utworzyli w kwietniu tego samego roku radę miejską i straż obywatelską. Dwa miesiące później jeden z batalionów 14 dywizji piechoty zdążający do Królewca celem obsadzenia miasta został dopiero na jego przedmieściach zatrzymany przez patrole radzieckie i zawrócony na południe. Polska administracja przejmowała także od radzieckich komendantów zarząd nad poszczególnymi powiatami. Łącznie Polacy kontrolowali wówczas w całości powiaty świętomiejski, iławecki, bartoszycki, gierdawski, darkiejmski i gołdapski.

W czasie konferencji poczdamskiej mocarstwa ustaliły jedynie, że granica przebiegać będzie 30 km na południe od Królewca, a 16 sierpnia 1945 roku została zawarta polsko-radziecka umowa graniczna, a granica została wytyczona na mapie osobiście przez Stalina. Początkowo administracja traktowała tę granicę jako wstępną i przybliżoną, gdyż rozcinała ona w wielu miejscach infrastrukturę i węzły komunikacyjne. Dopiero jesienią 1945 roku Stalin polecił dopasować granicę w terenie do zapisów z umowy. Wówczas zaczęto z północnych części Prus wysiedlać polskich osadników oraz administrację. W czasie „prostowania” granicy wielokrotnie przecinano nią infrastrukturę, a władze radzieckie w większości odmawiały dostosowania granicy do przebiegu dróg czy linii kolejowych. Prace komisji delimitacyjnej trwały dziesięć lat, do 5 marca 1957 roku. Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o wytyczeniu istniejącej polsko-radzieckiej granicy państwowej w części przylegającej do Morza Bałtyckiego podpisana w Moskwie dnia 5 marca 1957 r. obowiązuje do dziś.

• Polsce przypadła południowa 1/3 powiatu świętomiejskiego z tzw. Ziem Odzyskanych z m.in. miejscowościami Grzechotki, Lelkowo, Stara Pasłęka i Żelazna Góra. Siedziba powiatu – Świętomiejsce (lub Święta Siekierka, obecnie Mamonowo) – znalazła się po północnej stronie granicy, w ZSRR. Polską część powiatu świętomiejskiego przyłączono do powiatu braniewskiego w nowo utworzonym woj. olsztyńskim (1946).
• Polsce przypadła południowa połowa powiatu iławeckiego (pruskiego) z tzw. Ziem Odzyskanych. Siedziba powiatu – Iławka (lub Pruska Iława, obecnie Bagrationowsk) – znalazła się po północnej stronie granicy, w ZSRR. Z polskiej części powiatu iławeckiego utworzono mniejszy powiat iławecki z siedzibą w Górowie Iławeckim, który wszedł w skład nowo utworzonego woj. olsztyńskiego (1946).
• Polsce przypadły południowe 2/3 powiatu frydlandzko-bartoszyckiego z tzw. Ziem Odzyskanych z siedzibą powiatu Bartoszycami po południowej, polskiej stronie granicy. Z polskiej części powiatu frydlandzko-bartoszyckiego utworzono powiat bartoszycki, który wszedł w skład nowo utworzonego woj. olsztyńskiego (1946).
• Polsce przypadła południowa 1/4 powiatu gierdawskiego z tzw. Ziem Odzyskanych z m.in. miejscowościami Asuny, Lipica i Skandawa. Siedziba powiatu – Gierdawy (obecnie Żeleznodorożnyj) – znalazła się po północnej stronie granicy, w ZSRR. Polską część powiatu gierdawskiego przyłączono do powiatu kętrzyńskiego w nowo utworzonym woj. olsztyńskim (1946).
• Polsce przypadły dwa południowe skrawki powiatu darkiejmskiego z tzw. Ziem Odzyskanych (oddzielone od siebie wąskim pasmem powiatu węgorzewskiego) z m.in. miejscowościami Rogale, Pietrasze i Żabin. Siedziba powiatu – Darkiejmy (obecnie Oziorsk) – znalazła się po północnej stronie granicy, w ZSRR. Polska część powiatu darkiejmskiego została częściowo zintegrowana z powiatem węgorzewskim w nowo utworzonym woj. olsztyńskim (1946) a częściowo z powiatem gołdapskim, który przyłączono do woj. białostockiego (1946).
• Polsce przypadł niemal cały obszar powiatu węgorzewskiego z tzw. Ziem Odzyskanych; jedynie mały fragment powiatu na wschód od Dąbrówki znalazł się po północnej stronie granicy w ZSRR. Powiat wszedł w skład nowo utworzonego woj. olsztyńskiego (1946).
• Polsce przypadły południowe 2/3 powiatu gołdapskiego z tzw. Ziem Odzyskanych z siedzibą powiatu Gołdapią po południowej, polskiej stronie granicy. Z polskiej części powiatu gołdapskiego utworzono mniejszy powiat gołdapski, który przyłączono do woj. białostockiego (1946).

Przebieg granicy

Granica lądowa Polski z Rosją zaczyna się od trójstyku (znak graniczny nr 1987) – zbiegu granic trzech państw (Polski, Rosji i Litwy) i dalej na zachód od okolic Wiżajn, przez Puszczę Romincką, równolegle na północ od miejscowości Gołdap, Węgorzewo, Bartoszyce, Braniewo, przecina Zalew Wiślany (znaki graniczne od nr. 2417 do nr. 2436) i kończy się na Mierzei Wiślanej w miejscowości ok. Piaski daw. Nowa Karczma (znak graniczny nr 2439) dochodząc do brzegu Zatoki Gdańskiej.

• Galeria
• 
  Pas drogi granicznej pomiędzy Polską i Rosją niedaleko Piasków
• 
  Granica pomiędzy Polską i Rosją, blisko Piasków
• 
  Tablica informująca o pasie drogi granicznej pomiędzy Polską i Rosją, niedaleko Piasków
• 
  Granica na Mierzei Wiślanej
• 
  Trójstyk granic Polski, Litwy i Rosji
• 
  Droga graniczna niedaleko Piasków

Przejścia graniczne

Na granicy Polski i Rosji znajduje się siedem przejść granicznych – cztery drogowe oraz trzy kolejowe. W 1992 roku oba państwa zawarły umowę, która stwierdza, że do 2015 roku należy powiększyć liczbę przejść granicznych o kolejne cztery.

Granica Królestwa Polskiego z Imperium Rosyjskim (1815–1916)

Granica polsko-rosyjska została w 1815 roku wytyczona wzdłuż rzeki Bug, którą biegła od trójstyku z Cesarstwem Austrii do okolic Ciechanowca, gdzie skręcała na północny wschód, w stronę Suraża. Tam osiągała linię Narwi, którą biegła do ujścia Biebrzy. Biebrzą, z drobnymi odchyleniami, granica kierowała się w stronę północno-wschodnim do Niemna. Odcinek granicy od Ciechanowca do Niemna powstał w 1807 (traktat w Tylży), rozgraniczał wówczas Księstwo Warszawskie od Rosji. Natomiast granica biegnąca Niemnem do granicy z Prusami (Wschodnimi) powstała na mocy postanowień rozbiorowych w 1795 roku.

Zobacz też

• granica polsko-radziecka
• linia demarkacyjna III Rzesza – ZSRR

Linki zewnętrzne

• Granica polsko-radziecka w b. Prusach Wschodnich