Grumman E-1 Tracer
Grumman E-1 Tracer – pierwszy samolot wczesnego ostrzegania należący do US Navy i zaprojektowany specjalnie do spełniania tego zadania. Był wersją rozwojową Grumman S-2 Tracker i wszedł do służby w 1954, zastąpiony został przez E-2 Hawkeye na początku lat 70.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Lata produkcji |
1954- ? |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x Wright R-1820-82A |
| Moc |
1525 HP każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
22,3 m |
| Długość |
13,8 m |
| Wysokość |
5,1 m |
| Powierzchnia nośna |
46,3 m² |
| Masa | |
| Własna |
9359 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
365 km/h |
| Prędkość przelotowa |
262 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
341 m/min |
| Pułap |
4815 m |
| Zasięg |
1610 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| US Navy | |
Pierwszym oznaczeniem samolotu jeszcze według starego systemu US Navy było WF, z czego wywodziła się jego potoczna nazwa "Willy Fudd". S-2 Tracker, którego rozwinięciem był E-1, był wcześniej oficjalnie znany jako S2F, a popularnie jako "Stoof", a drugą popularną nazwą E-1 było "Stoof with a Roof" (Stoof z dachem).