Gustaw Auscaler

Gustaw Auscaler (ur. 31 maja 1917 w Warszawie, zm. 10 listopada 1965 w Izraelu) – polski prawnik-karnista pochodzenia żydowskiego, działacz komunistyczny, w okresie stalinizmu sędzia Sądu Najwyższego oraz rektor Wyższej Szkoły Prawniczej im. Teodora Duracza.

Życiorys edytuj

Należał do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski^[1]. W czerwcu 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[1]. Od 1947 do 1948 był członkiem Komitetu Miejskiego PPR w Bielsku-Białej (wchodził też w skład egzekutywy tego komitetu)^[1]. W 1947 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. W grudniu 1948 został skierowany przez KC PPR do pracy w prokuraturze^[1]. Od 1948 do 1949 był wiceprokuratorem Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie, a jednocześnie I sekretarzem POP PZPR przy Sądzie Apelacyjnym w Krakowie^[1]. W okresie tym przewodniczył także oddziałowi Zrzeszenia Prawników Polskich w tym mieście^[1]. Od października 1949 do września 1950 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Departamentu Nadzoru Prokuratorskiego w Ministerstwie Sprawiedliwości^[1]. W 1949 został lektorem Komitetu Warszawskiego, a od 1951 był lektorem KC PZPR^[1]. Od 1950 do 1951 był dyrektorem Departamentu II w Prokuraturze Generalnej.

W lutym 1951 został sędzią Sądu Najwyższego^[1], w którym zasiadał do 1954^[2]. Był jednym z trzech sędziów orzekających SN (prócz niego Emil Merz i Igor Andrejew), którzy 20 października 1952 na posiedzeniu odbywającym się w trybie tajnym zatwierdził wyrok kary śmierci na gen. bryg. Augusta Emila Fieldorfa^[3]^[4]. Od 1951 do 1954 był rektorem Wyższej Szkoły Prawniczej im. Teodora Duracza^[2], działającej następnie jako Ośrodek Doskonalenia Kadr Sędziowskich i Prokuratorskich. Od 1953 do 1956 pracował jako docent w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk^[2]. W 1954 uzyskał stopień doktora nauk prawnych^[2]. W tym samym roku został pracownikiem naukowym Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR^[2]. W 1957 został wykluczony z PZPR^[1]. W grudniu tego samego roku wyjechał wraz z rodziną do Izraela, gdzie zmienił imię na Szmuel^[5]. Pracował następnie jako prokurator rejonowy w Tel Awiwie^[5].

Radziecka prokuratura (1950, współautor: Konstantin Pietrowicz Gorszenin)
Radziecki sąd ludowy (1951, współautor: Konstantin Pietrowicz Gorszenin)
Stan wyższej konieczności w prawie karnym : zagadnienie legalności i celowości w prawie karnym imperialistycznym a w prawie karnym socjalistycznym (1953)
Materiały Sesji Naukowej PAN 4-9 lipca 1953 r. (1954, współautor: Jan Wasilkowski)
O formach zagarnięcia własności społecznej (1956)
Chuligaństwo. Studia pod red. Jerzego Sawickiego (1956, praca zbiorowa)
Przestępstwa kierowców w stanie nietrzeźwości (1958)
Orzecznictwo Sądu Najwyższego z zakresu materialnego prawa karnego (1958)
Orzecznictwo Sądu Najwyższego z zakresu materialnego prawa karnego, 1945-1957; zbiór analityczny w ujęciu przedmiotowym i artykułowym. Według stanu na dzień 30.6.1957 r. (1958)

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-04-02].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Paweł Machcewicz, Krzysztof Persak, Wokół Jedwabnego, Warszawa 2002, s.453
↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta, Gen. „Nil”. Żołnierz Polski Walczącej, Legion, rok 60, nr 1, Kraków 1988 (na prawach rękopisu).
↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta, Generał „Nil” August Emil Fieldorf, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1993.
↑ ^a ^b Agnieszka Rybak: Za późno na sprawiedliwość. rp.pl, 25 lutego 2017. [dostęp 2022-04-02].
↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 988.
↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.