Halina Stecka
Halina Aniela Stecka (właściwie Halina Aniela Staniszewska, 1° v. Gustowska, 2° v. Ciechanowicz) (ur. 31 stycznia 1913 w Warszawie, zm. 17 maja 1980 tamże) – polska śpiewaczka operowa, mezzosopran.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
śpiewaczka operowa |
| Aktywność |
1934-1961 |
Życiorys edytuj
Córka Feliksa Staniszewskiego i Józefy z domu Dylik, żoną najpierw Ludwika Gustowskiego, potem Jerzego Ciechanowicza. W 1931 ukończyła gimnazjum w Warszawie, a następnie poślubiła Ludwika Gustowskiego. Pobierała lekcje śpiewu u Wacława Brzezińskiego, a następnie u Stefana Beliny-Skupiewskiego. Przez dwa lata szkoliła głos w Studiu Operowym Ludwika Baldwina-Ramułta przy Towarzystwie Opery Narodowej. Jej debiut miał miejsce 29 września 1934 w Teatrze Wielkim w Warszawie w operze „Eros i Psyche", po którym otrzymała angaż. Od 1937 wykonywała wiele drugoplanowych partii operowych m.in. Marię („Holender tułacz", 1936) czy Martę („Straszny dwór", 1936) oraz role operetkowe. Uczestniczyła również w objazdowych przedstawieniach operowych organizowanych Romana Wragę. Śpiewała partię Berty w „Cyruliku sewilskim", który wystawiała Polska Opera Ludowa w Teatrze 8:15. Po wybuchu II wojny światowej pracowała w biurze, a także występowała w kawiarniach i teatrach jawnych. W sezonie 1942/1942 w Teatrze Miasta Warszawy śpiewała partię Sylviany w „Wesołej wdówce", a w marcu 1944 jako Halina Stecka-Gustowska występowała w Krakowskim Teatrze Powszechnym w „Cyruliku sewilskim". Pod koniec wojny przebywała na wsi, a po zakończeniu wojny mieszkała w Świnoujściu, gdzie pracowała w starostwie. Do Warszawy wróciła pod koniec 1946 i otrzymała angaż w Miejskich Teatrach Dramatycznych, gdzie została solistką Sceny Muzyczno-Operowej. Śpiewała m.in. Bertę („Cyrulik sewilski"), Suzuki („Madame Butterfly"), Panią Page „(Wesołe kumoszki z Windsoru)", Agnieszkę („Sprzedana narzeczona"), Marię („Król włóczęgów"). W latach 1948-1961 należała do zespołu Opery Warszawskiej, gdzie śpiewała wiele drobnych partii, takich jak: Filipiewna („Eugeniusz Oniegin"), Chochlik („Goplana"), Annina („Traviata"), Pastuszek („Tosca"), Laura („Jolanta"), Guwernantka („Dama pikowa"), Marta („Faust"). W końcem 1961 przeszła w stan spoczynku[1].
Pochowana na cmentarzu Bródnowskim (kw. 12B, rząd VI, grób 32).
Przypisy edytuj
- ↑ Halina Stecka, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-08].
Bibliografia edytuj
- Monografia Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007 s. 106, na książce ISBN 978-83-920764-0-0; ISBN 978-83-920764-0-7
Linki zewnętrzne edytuj
- Halina Stecka na zdjęciach w bibliotece Polona