Wikipedia

Hans Heinrich Eggebrecht

Hans Heinrich Eggebrecht (ur. 5 stycznia 1919 w Dreźnie, zm. 30 sierpnia 1999 we Fryburgu Bryzgowijskim[1]) – niemiecki muzykolog.

Hans Heinrich Eggebrecht
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1919
Drezno

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

30 sierpnia 1999
Fryburg Bryzgowijski

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog

Życiorys edytuj

Ukończył gimnazjum w Schleusingen[2]. W czasie II wojny światowej zmobilizowany do wojska, został ciężko ranny w walce[2]. Po zakończeniu wojny kształcił się w Berlinie i Weimarze, w 1948 roku otrzymał dyplom nauczycielski[2]. Studiował muzykologię u Richarda Münnicha, Hansa Joachima Mosera i Maxa Schneidera, w 1949 roku na Uniwersytecie w Jenie obronił doktorat na podstawie dysertacji Melchior Vulpius[3]. W latach 1949–1951 był asystentem Walthera Vettera na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie[2]. Od 1953 do 1955 roku wykładał na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, tam też w 1955 roku habilitował się na podstawie pracy Studien zur musikalischen Terminologie[2]. W następnych latach wykładał na Uniwersytecie w Erlangen (1955–1956), Uniwersytecie w Heidelbergu (1956–1957) oraz na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim (1961–1988)[2]. W 1965 roku został przyjęty na członka Akademie der Wissenschaften und der Literatur w Moguncji[3].

Działalność naukowa edytuj

W kręgu zainteresowań badawczych Eggebrechta znajdowała się teoria analizy dzieła muzycznego, estetyka i terminologia[1]. Skupiał się na duchowej stronie zjawisk muzycznych, szukających ukrytych w nich sensów i znaczeń[3]. Przyczynił się do ugruntowania nauki o terminologii muzycznej rozpatrywanej jako historia genezy i zmian znaczeniowych terminu[3]. Wiedzę o zjawiskach muzycznych łączył z faktami historycznymi i przesłankami filozoficznymi oraz estetycznymi[3].

Od 1964 roku był redaktorem „Archiv für Musikwissenschaft”[1][2][3]. Był też redaktorem części rzeczowej (Sachteil) 12. wydania leksykonu muzycznego Hugo Riemanna[2][3]. W 1972 roku zapoczątkował wydawanie ukazującego się pod jego redakcją Handworterbüch der musikalischen Terminologie[1][2].

Ważniejsze prace edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[2])

  • Heinrich Schütz: Musicus poeticus (Getynga 1959)
  • Ordnung und Ausdruck im Werk von Heinrich Schütz (Kassel 1961)
  • Die Orgelbewegung (Stuttgart 1967)
  • Schütz und Gottesdienst (Stuttgart 1969)
  • Versuch über die Wiener Klassik: Die Tanzszene in Mozarts Don Giovanni (Wiesbaden 1972)
  • Zur Geschichte der Beethoven-Rezeption: Beethoven 1970 (Wiesbaden 1972)
  • Musikalische Denken: Aufsätze zur Theorie und Ästhetik der Musik (Wilhelmshaven 1977)
  • Die Musik Gustav Mahlers (Monachium 1982)
  • Bach Kunst der Fuge: Erscheinung und Deutung (Monachium 1984)
  • Die mittelalterliche Lehre von der Mehrstimmigkeit (Darmstadt 1984)
  • Musik im Abendland: Prozesse und Stationen vom Mittelalter bis zur Gegenwart (Monachium 1991)
  • Orgelbau und Orgelmusik in Russland (Kleinblittersdorf 1991)
  • Zur Geschichte der Beethoven-Rezeption (Laaber 1994)
  • Musik verstehen (Monachium 1995)
  • Die Musik und das Schöne (Monachium 1997)
  • Texte über Musik: Bach, Beethoven, Schubert, Mahler (Essen 1997)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 220. ISBN 978-83-01-13410-5.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 992. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 5–6. ISBN 83-224-0344-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hans_Heinrich_Eggebrecht&oldid=69463123”