Harwich
Harwich – miasto i civil parish w Anglii, w hrabstwie Essex, w dystrykcie Tendring[1], jeden z tzw. Haven Ports nad Morzem Północnym. Nieopodal, na północny wschód od Harwich znajduje się miasto Felixstowe, na północny zachód – Ipswich, Colchester – na południowy zachód, oraz Clacton-on-Sea – na południe. Jest to najbardziej wysunięte na północ miasto na wybrzeżu w hrabstwie Essex. W 2011 roku civil parish liczyła 17 684 mieszkańców[2].
 Panorama Harwich | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | |||
| Region | |||
| Hrabstwo | |||
| Dystrykt | |||
| Populacja (2011) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
01255 | ||
| Kod pocztowy |
CO12 | ||
Położenie na mapie hrabstwa Essex  | |||
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |||
Położenie na mapie Anglii  | |||
 51°56′06″N 1°15′50″E/51,935000 1,263889
| |||
| Strona internetowa | |||
Lokacja miasta u ujścia rzek Stour i Orwell oraz jego użyteczność dla żeglarzy jako jedynego bezpiecznego miejsca zakotwiczenia pomiędzy Tamizą i Humber spowodowały, że Harwich na długi okres stało się miastem o znaczeniu nadmorskim, zarówno w sensie cywilnym, jak i wojskowym. Miasto stało się bazą okrętów wojennych w roku 1657. Wtedy też zostały wzniesione potężne fortyfikacje[3], włącznie z fortami Harwich Redoubt, Beacon Hill Battery, oraz Bath Side Battery.
Obecnie Harwich graniczy z miastami Dovercourt oraz Parkeston, które często zbiorowo nazywa się Harwich.
Historia edytuj
Nazwa miasta oznacza ze staroangielskiego „osada wojskowa”, here-wic[4].
Miasto otrzymało swój statut w roku 1238, chociaż są dowody wcześniejszego osadnictwa – na przykład zapiski o kaplicy z 1177 roku oraz niektóre oznaki możliwej obecności Rzymian.
z powodu swego strategicznego umiejscowienia, Harwich było celem lądowania i przemarszu wojsk podczas inwazji Wielkiej Brytanii za czasów króla Wilhelma Orańskiego 11 listopada, 1688. Jednakże niesprzyjające wiatry zmusiły flotę królewską do popłynięcia w kierunku kanału La Manche i w końcowym efekcie lądowania w Torbay. Z powodu zaangażowania Frédérica-Armand de Schomberga i rodziny Schomberg w inwazję, Charles Louis Schomberg otrzymał tytuł markiza Harwich[5].
Pisarz Daniel Defoe poświęcił miastu kilka stron w swej powieści A tour thro' the Whole Island of Great Britain (Podróż przez całą wyspę Wielkiej Bytanii). Podczas pobytu w roku 1722, jego szczególną uwagę przykuł potężny fort oraz przystań „ogromnej rozciągłości”[6]. Miasto, relacjonuje, było również znane z niespotykanej wody źródlanej wypływającej z Beacon Hill (wzniesienia na północny wschód od miasta), która sprawiała, że glina kamieniała, pozwalając tym samym na użycie jej do utwardzania ulic w Harwich oraz budowania.Lokalni mieszkańcy twierdzili także, że „to samo źródło może zmienić drewno w żelazo, ale Defoe przypisał to obecności w wodzie „siarczanów żelaza”. Co zaś się tyczy atmosfery miasta, Defoe pisze: „Harwich to miasto pośpiechu i interesów, które niewiele ma wspólnego z radością i przyjemnością; lecz wciąż mieszkańcy wydają się zadomowieni w swoich gniazdach, niektórzy z nich są nawet bardzo bogaci”[6].
Port edytuj
Choć Royal Navy (Królewska Marynarka Wojenna) nie jest już obecna w Harwich, Harwich International Port w pobliskim Parkeston wciąż oferuje regularne połączenia promowe do Hook of Holland (Hoek van Holland) w Holandii i Esbjerg w Danii. Wiele operacji ogromnego portu kontenerowego Felixstowe i Trinity House, władz latarni morskiej, jest zarządzanych z Harwich, a plany rozwoju nowego portu kontenerowego w Bathside Bay zostały zaaprobowane przez rząd Brytyjski w grudniu 2005 roku.
Port jest znany z hasła „Harwich for the Continent” (Harwich dla Kontynentu) na znakach drogowych oraz ogłoszeniach Londyńskiej i Północno-Wschodniej Kolei – London & North Eastern Railway (LNER)[7][8].
Architektura edytuj
Pomimo, lub może raczej z powodu, swoich niewielkich rozmiarów Harwich jest wysoko postrzegane w kategoriach dziedzictwa architektury, a cała starsza część miasta, wyłączając Navyard Wharf, otrzymała status chroniony.
Regularny plan ulic miasta, z głównymi arteriami komunikacyjnymi połączonymi wieloma małymi alejkami, zdradza jego średniowieczne pochodzenie, choć wiele budynków z tamtego okresu jest skrytych za fasadami z XVIII wieku.
Na pozostałe średniowieczne struktury w głównej mierze składają się domy prywatne. Dom ukazany na zdjęciu ulicy Kings Head po lewej jest wyjątkowym w Harwich przykładem domu żaglomistrza, którego powstanie datuje się na okolice roku 1600. Inne godne uwagi budynki publiczne, wszystkie już z późniejszego okresu, to między innymi kościół parafialny St. Nicholas parish church (1821)[9] w powściągliwym stylu gotyckim z wieloma oryginalnymi elementami wyposażenia, takimi jak (później przebudowane) organy tej samej daty, znajdujące się na zachodnim krańcu chóru, czy Guildhall z roku 1769, jedyny w Harwich zabytek klasy pierwszej umieszczony na ustawowej liście budynków o szczególnym znaczeniu architektonicznym lub historycznym[10].
Po stronie nadbrzeża można zobaczyć Pier Hotel z 1860 roku oraz Great Eastern Hotel z 1864 roku, oba odzwierciedlające nabranie przez miasto nowego znaczenia dla podróżnych po pojawieniu się linii kolejowej z Colchester w 1854 roku. Great Eastern Hotel został zamknięty w 1923 roku[11] przez nowo powstałą LNER (Kolej Londyńską i Północno-Wschodnią); jego upadek był rezultatem otwarcia nowego portu dla pasażerów w górnej części rzeki na nadbrzeżu Parkestone, gdzie Great Eastern Railway (Wielka Kolej Wschodnia) otworzyła nowy hotel o tej samej nazwie. Hotel stał się ratuszem Harwich (Harwich Town Hall), w którym mieścił się Magistrates Court (sąd pokoju dla drobnych spraw i wstępnych przesłuchań), a po zmianach w lokalnym zarządzie został sprzedany i podzielony na mieszkania.
Interesujące są również latarnia morska High Lighthouse (1818); niespotykany żuraw Treadwheel Crane (późny wiek XVII); kino Electric Palace Cinema (1911), jedno z najstarszych specjalnie skonstruowanych kin, które przetrwało w całości wraz z oryginalną kabiną projekcyjną i ozdobną fasadą, wciąż nietknięte i sprawne; stare Urzędy Celne (the Old Custom Houses) na West Street; oraz wiele witryn sklepowych z epoki wiktoriańskiej.
Znajduje się tam niewielki, ale godny zauważenia budynek z drugiej połowy XX wieku, a większe ostatnie powiększenia obejmują stację łodzi ratowniczych oraz dodanie dwóch nowych struktur do siedziby Generalnych Władz Latarni Morskich Trinity House; budowa biura tej organizacji, obok starych Urzędów Celnych (the Old Custom Houses), została ukończona w 2005 roku. Na wygląd wszystkich trzech powiększeń wpływał styl architektury high-tech.
Znani mieszkańcy edytuj
Harwich było miastem rodzinnym żeglarza Christophera Jonesa, kapitana i właściciela czwartej części okrętu Mayflower, oraz bazowym portem tego okrętu. Słynny pamiętnikarz Samuel Pepys był parlamentarzystą reprezentującym Harwich. Christopher Newport, kapitan ekspedycji, która założyła Jamestown, Virginia, również pochodził z Harwich. Kapitan Charles Fryatt żył w Harwich; jego ciało zostało przeniesione z Belgii w 1919 roku i pochowane w Dovercourt.
Harwich w swej historii również gościło wiele znanych osobistości, na czele z wieloma członkami brytyjskich i europejskich rodzin królewskich, których wizyty w wielu przypadkach były związane z czasami morskiej świetności Harwich[5].
Sport edytuj
W Harwich znajduje się Harwich and Dovercourt RFC (Royal Football Club – Królewski Klub Piłkarski); klub piłkarski Harwich & Parkeston F.C.; klub żeglarski Harwich & Dovercourt; klub pływacki Harwich, Dovercourt & Parkeston ; Harwich & Dovercourt Rugby Union Football Club; Harwich & Dovercourt Cricket Club; oraz Harwich Runners (biegacze), którzy ze wsparciem Klubu Pływackiego Harwich wspólnie organizują coroczne Triathlony Harwich.
Galeria edytuj
-
Obraz latarni morskiej w Harwich namalowany przez Johna Constable’a ok. 1820. -
Doki i miasto Harwich widziane z rzeki -
The Harwich High Lighthouse -
The Halfpenny Pier
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Ordnance Survey linked data.
- ↑ Neighbourhood Statistics. neighbourhood.statistics.gov.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]..
- ↑ Trollope, C., „The Defences of Harwich”, Fort (Fortress Study Group), 1982 (10), s. 5–31.
- ↑ Adrian Room, Placenames of the World (2003), „Harwich”, 20 grudnia 2010.
- ↑ a b The Peerage. ThePeerage.com. [dostęp 2012-03-27]. (ang.).
- ↑ a b Daniel Defoe, A tour thro’ the Whole Island of Great Britain (Podróż przez całą wyspę Wielkiej Brytanii) (1724–1726) Available online here.
- ↑ ‘Harwich for the Continent’, LNER poster.
- ↑ ‘Harwich for the Continent’, LNER poster, 1934.
- ↑ UK Attraction: St. Nicholas Church.
- ↑ Harwich Society, 2008.. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)].
- ↑ Hughes, Geoffrey, 1986, LNER, Ian Allan Ltd, s. 157.