Wikipedia

Henryk Higier

neurolog polski

Henryk (Chaim) Higier (ur. 1 stycznia 1866 w Warszawie, zm. 1942 tamże) – polski lekarz neurolog i psychiatra.

Henryk Higier

Życiorys edytuj

Pochodził z żydowskiej rodziny; był synem Jakuba Higiera i Zofii z domu Lubelfels[1]. Ukończył III Gimnazjum w Warszawie w 1884 roku[2]. Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim[3], a potem na Uniwersytecie w Dorpacie, swoją dysertację doktorską sporządził w klinice psychiatrycznej Emila Kraepelina. Studia zakończył cum eximia laude, a jego rozprawa doktorska została nagrodzona złotym medalem. W latach 1891–1893 pracował na oddziale wewnętrznym Szpitala Starozakonnych w Warszawie. Blisko współpracował z Samuelem Goldflamem w jego poliklinice[4]. W 1897 roku odbył podróż naukową do Niemiec i Austrii, gdzie zwiedzał kliniki neurologiczne. Pracował też w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie.

W 1909 roku uczestniczył w XVI Międzynarodowym Kongresie Medycznym w Budapeszcie. Był wiceprzewodniczącym Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (od 1925 roku), członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego. Od 1911 należał do Towarzystwa Lekarskiego w Tokio. Członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. Od 1901 roku był współpracownikiem „Neurologisches Centralblatt”, od 1918 „Zentralblatt für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”.

Prezes Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynnego Pomoc Lekarska[5]. Współpracował z redakcją „Naszego Przeglądu”[6]. Należał do warszawskiej loży B’nai B’rith[7].

W 1931 roku uroczyście obchodzono jubileusz 40-lecia pracy lekarskiej i naukowej Higiera[8][4][2].

29 czerwca 1893 roku ożenił się z Heleną Rothberg (Rotberg)[9]. Jego syn Stanisław Higier również był neurologiem; córka Zofia Dromlewiczowa była pisarką i scenarzystką[10]

Podczas II wojny światowej został przesiedlony do getta warszawskiego, gdzie został zamordowany w 1942 roku[11]. Syn Stanisław zginął wcześniej, również zamordowany w getcie[12].

Dorobek naukowy edytuj

Zajmował się m.in. dziedzicznymi schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Proponował zabieg sympatektomii przed eksperymentami René Leriche′a. Pozostawił około 250 prac naukowych[13]. Był jednym z autorów 12-tomowej Bibliothek der gesammten medicinischen Wissenschaften für praktische Aerzte und Specialärzte (pod redakcją Antona Draschego).

Wybrane prace edytuj

  • Experimentelle Prufung der psychophysischen Methoden im Bereiche des Raumsinnes der Netzhaut. Schnakenburg′s Buchdruckerei, 1890
  • Z hygjeny ciała i ducha oraz metodyki nauczania i wychowania w szkole i w domu: uwagi w sprawie reformy szkolnej. W drukarni St. Niemiry Synów, 1900
  • Schweißanomalien bei Rückenmarkskrankheiten. Neurologisches Centralblatt 1, 19-22, 1907
  • Pathologie der angeborenen, familiären und hereditären Krankheiten, speziell der Nerven- und Geisteskrankheiten, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 48 (1), 1911, s. 41–146, DOI: 10.1007/BF01815285.
  • Niemoc płciowa i bezpłodność u mężczyzn i kobiet ze stanowiska neurologa. Lwów, 1915
  • Amyotonia congenita (Oppenheim) kombiniert mit Trophoedème chronique (Meige). Neurologisches Centralblatt, 1917
  • (transl. Walter Max Kraus) Vegetative Neurology: The Anatomy, Physiology, Pharmacodynamics and Pathology of the Sympathetic and Autonomic Nervous Systems. New York-Washington: Nervous and Mental Disease Publishing, 1919
  • Pogranicze padaczki. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1924
  • Konstytucjonalizm, humoralizm i neurowegetatyzm w nowoczesnej medycynie wewnętrznej. Festschrift für Woldemar Bechterew zum 40. Jahre seiner Lehrtätigkeit (1885–1925). Leningrad, 1926
  • Typ Żyda-lekarza Europy Zachodniej i Polski na schyłku średniowiecza (Wyjątek z większej pracy). Nasz Przegląd 20.8.1926 s. 6 22.8.1926 s. 6 24.8.1926 s. 4 25.8.1926 s. 4
  • Epidemiczny paraliż dziecięcy. Nasz Przegląd 2.10.1927 s. 5
  • Przełom w psychoanalizie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1929
  • Z dziedziny przewlekłych zachorzeń naczyń obwodowych wieku młodzieńczego i męskiego (Endarteriitis obliterans juvenilis, Gangraena spontanea virilis, Thromboangiitis Buergeri), 1931
  • Epilepsia tarda endocrina hypophysotoxica cum macropsia, porropsja, hyperacusia. Polska Gazeta Lekarska, 1934
  • W sprawie walki eugenicznej z rozrodem osobników małowartościowych. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 46, s. 836–837, 1936
  • W sprawie odczynu pocenia się u osobników ze schorzeniem rdzenia (notatka historyczna), 1936
  • Etiologia i terapia psychozy maniakalno-depresyjnej. Klinika Współczesna, 1938
  • Jak wytłumaczyć utratę węchu po urazie czaszki. Medycyna Współczesna, 1938
  • Leczenia kataru siennego. Prasa Lekarska, 1938
  • Lekarz a rasa i wyznanie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (3), 1938
  • Psychoterapia a rasizm. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (36), 1938
  • Madagaskar ze stanowiska lekarskiego. Nasz Przegląd 28.3.1938 s. 8
  • Z pogranicza newrozy i psychopatii. Nasz Przegląd 25.4.1938 s. 20

Przypisy edytuj

  1. ↑ Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Ksiȩg. Wojskowa,, 1938, s. 257.
  2. ↑ a b Jakub Mackiewicz. Dr. Henryk Higier (Próba szkicu biograficznego). „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 289–292, 1931. 
  3. ↑ Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat: Mattiesen, 1889.
  4. ↑ a b Zygmunt Bychowski. 40 lat neurologii polskiej przy współpracy D-ra H. Higiera. „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 292–295, 1931. 
  5. ↑ Jan Bohdan Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów – ofiar drugiej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1997, s. 138–139. ISBN 83-85842-22-5.
  6. ↑ Marian Fuks: Prasa żydowska w Warszawie 1823-1939. Warszawa: PWN, 1979, s. 270.
  7. ↑ Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith” w Warszawie 1922-1932. Warszawa: Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith”, 1932, s. 17.
  8. ↑ 40 lat pracy naukowej i lekarskiej dr. Henryka Higiera. „Nasz Przegląd”. 9 (39), s. 10, 8.2.1931. 
  9. ↑ Dnia 29-go Czerwca odbył się ślub d-ra Henryka Higiera z panną Heleną Rotberg. „Izraelita”. 28 (26), s. 222, 7.7.1893. 
  10. ↑ Jerzy Maśnicki, Kamil Stepan: Pleograf: słownik biograficzny filmu polskiego 1896–1939. Kraków: Staromiejska Oficyna Wydawnicza, 1996, s. 1933. ISBN 83-86266-11-2.
  11. ↑ Edward Stocki: Henryk Higier. W: Polski Słownik Biograficzny. T. IX. Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1960/1961, s. 511.
  12. ↑ Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 260–270.
  13. ↑ Herman E. Dr med. Henryk Higier. „Neurologia Polska”. 23 (2), s. 167–181, 1949. 

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Higier&oldid=72263578”