Hermann Fegelein
Hermann Fegelein (ur. 30 października 1906 w Ansbach, zm. 28 kwietnia 1945 w Berlinie) – SS-Gruppenführer, przedstawiciel Heinricha Himmlera i oficer łącznikowy Waffen-SS przy Głównej Kwaterze Adolfa Hitlera, zbrodniarz wojenny, odpowiedzialny m.in. za masakry Żydów na bagnach Prypeci[1].
 Hermann Fegelein (w mundurze SS-Standartenführera) | |
 SS-Gruppenführer
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 października 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1925–1945 |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
            
| |
Życiorys edytuj
Był synem Johanna Fegeleina, właściciela szkoły jeździectwa w Monachium[2]. Pracę rozpoczął jako stajenny. Później pracował jako dżokej[3]. W latach 1927–1929 służył w szeregach bawarskiej policji. Od 1933 roku był członkiem NSDAP i SS-Reiterei. W latach 30. zdobył sławę jednego z czołowych zawodników jeździectwa w III Rzeszy[4]. Został kierownikiem Szkoły Jazdy Konnej SS (SS-Hauptreitschule), którą zorganizowano w Monachium na przełomie 1936 i 1937 roku na bazie szkoły jeździectwa, którą prowadził jego ojciec[5].
W 1939 roku otrzymał stopień SS-Obersturmbannführera i stanowisko dowódcy 1. pułku kawalerii SS (1. SS-Totenkopf-Reiterstandarte). Krótko po zakończeniu kampanii wrześniowej jednostka ta została skierowana do okupowanej Polski[6]. W latach 1939–1940 podwładni Fegeleina uczestniczyli w egzekucjach przedstawicieli polskiej inteligencji, które przeprowadzano w ogrodach sejmowych w Warszawie oraz w podwarszawskich Palmirach. Byli ponadto zaangażowani w akcję wysiedlania Polaków i Żydów z Kraju Warty, a także uczestniczyli w obławie na Oddział Wydzielony Wojska Polskiego mjr. „Hubala” oraz w towarzyszących mu pacyfkacjach polskich wsi[7].
W pierwszych dniach ataku Niemiec na ZSRR Fegelein dowodził pułkiem w czasie walk nad Narwią i Biebrzą[8]. Pod koniec lipca 1941 roku został dowódcą nowo utworzonej Brygady Kawalerii SS[9]. Kierował akcją eksterminacyjną na bagnach Prypeci, trwającą od końca lipca do połowy września 1941 roku. Jego podwładni zamordowali w tym czasie od 24 tys. do 30 tys. cywilów, w większości Żydów[10]. W kolejnych miesiącach dowodzona przezeń brygada uczestniczyła w akcjach pacyfikacyjnych i operacjach przeciwpartyzanckich na tyłach Grupy Armii „Środek”. Zimą 1941/42 dowodził brygadą w czasie ciężkich walk obronnych w rejonie Rżewa[11].
W 1942 roku został inspektorem jednostek konnych i zmotoryzowanych Waffen-SS. Jeszcze w tym samym roku objął dowodzenie nad 8 Dywizją Kawalerii SS „Florian Geyer”, które sprawował do 1943 roku[4].
Ranny, po odbytej rekonwalescencji, od 1 stycznia 1944 był oficerem łącznikowym Waffen-SS przy Głównej Kwaterze Wodza. 3 czerwca 1944 powodowany jedynie względami kariery zawodowej ożenił się w Salzburgu z siostrą wieloletniej partnerki, a na krótko przed śmiercią, żony Hitlera, Evy Braun – Margarete (Gretl) Braun. Przyjęcie weselne odbyło się w willi Hitlera na Kehlsteinie, a w prezencie ślubnym Hitler mianował go generałem dywizji Waffen-SS[potrzebny przypis].
25 kwietnia 1945 Fegelein opuścił potajemnie bunkier Hitlera pod Kancelarią Rzeszy prawdopodobnie z zamiarem ucieczki do neutralnej Szwajcarii. Po tym jak telefonicznie usiłował nakłonić Evę Braun do ucieczki z Berlina, odnaleziono go 27 kwietnia w stanie ciężkiego upojenia alkoholowego w jego berlińskim mieszkaniu w towarzystwie niezidentyfikowanej rudowłosej kobiety (prawdopodobnie agentki brytyjskiej zatrudnionej w poselstwie tureckim). W trakcie aresztowania przez szefa Dienststelle I RSD, Petera Högla, znaleziono przy nim torby z pieniędzmi, klejnotami oraz fałszywymi paszportami[12]. Christa Schroeder, sekretarka Hitlera i inne osoby z jego kręgu były przekonane, że Fegeleina i Evę Braun łączył co najmniej platoniczny romans.
Na polecenie Hitlera po doprowadzeniu do bunkra zdegradowany (właściwie autodegradacja – sam zerwał dystynkcje) w celu dalszego pełnienia służby liniowej jako szeregowiec. W dalszej kolejności, za namową Otto Günschego został oddany pod doraźny sąd wojenny pod przewodnictwem Wilhelma Mohnkego. Po odroczonym na kilkanaście godzin z powodu upojenia alkoholowego uproszczonym procesie skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie.
Wyroku nie wykonano. Fegelein został nocą z 28 na 29 kwietnia 1945 wyprowadzony z miejsca osadzenia pod pozorem doprowadzenia na widzenie z Hitlerem, a następnie zastrzelony strzałem w plecy, oddanym poprzez konwojującego go agenta RSD w ogrodach Kancelarii Rzeszy[a].
Jego bratem był Waldemar Fegelein – dowódca 37 Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS.
Odznaczenia[13] edytuj
- Srebrna Odznaka za Walkę Wręcz (5 grudnia 1943)
- Srebrna Odznaka Szturmowa Piechoty (2 października 1941)
- Srebrna Odznaka za Rany 20 Lipca 1944
- Krzyż Żelazny
- II Klasy (15 grudnia 1940)
- I Klasy (28 czerwca 1941)
- Krzyż Zasługi Wojennej II klasy z mieczami (1 września 1942)
- Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (1 września 1942)
- Krzyż Niemiecki - złoty (1 listopada 1943)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami
- Krzyż Rycerski (2 marca 1942)
- Liście Dębu (22 grudnia 1942)
- Miecze (30 lipca 1944)
- Medal Pamiątkowy 1 października 1938 z okuciem Zamek Praga
- Medal Pamiątkowy 13 marca 1938
- Odznaka za Służbę w SS III Klasy
- Odznaka Honorowa Olimpijska I Klasy
- Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe
Uwagi edytuj
- ↑ Niektórzy badacze twierdzą, że sposób pozbycia się Fegeleina wskazuje na to, że żadnego procesu nie było, a jedyne jego świadectwo jako pochodzące od samego Mohnkego, a więc zainteresowanego w wybieleniu się, było w całości fałszywe
Przypisy edytuj
- ↑ Beorn 2017 ↓, s. 128.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 14–15.
- ↑ Bishop 2015 ↓, s. 101.
- ↑ a b Pieper 2015 ↓, s. 181–182.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 19–20.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 29.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 38–39.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 53–56.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 85–86.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 120.
- ↑ Pieper 2015 ↓, s. 170–171.
- ↑ Antony Beevor, Berlin 1945. Upadek, Znak Horyzont, 2015, s. 445.
- ↑ Fegelein, Hans Otto Georg Hermann - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-08-01].
Bibliografia edytuj
- Waitman Wade Beorn: Polowanie na Żydów. Zbrodnie Wehrmachtu. Warszawa: 2017. ISBN 978-83-7773-537-4.
- Chris Bishop: Dywizje Waffen-SS 1939-1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13640-3.
- Henning Pieper: Fegelein's Horsemen and Genocidal Warfare. The SS Cavalry Brigade in the Soviet Union. Houndmills, Basingstoke: Palgrave Macmillan, 2015. ISBN 978-1-137-45633-5. (ang.).
- Ostatnie dni Hitlera, H. R. Trevor Roper, Wydawnictwo Poznańskie 1963
- Katakumba. Ostatnie dni w bunkrze Hitlera, Uwe Bahnsen, James O’Donnel, wyd. Adamski i Bieliński 2003, ISBN 83-89187-36-1
- Teczka Hitlera; materiały wieloletniego śledztwa utajnionego przez Stalina, (ДЕЛО Но-1-Г-23), pod red. Henrik Eberle & Matthias Uhl, wyd. Świat Książki 2005, ISBN 83-247-0047-1
- Byłam sekretarką Adolfa Hitlera, Christa Schroeder, wyd. Bellona 2000, ISBN 83-11-08974-4