Wikipedia

Hermann Prey

niemiecki śpiewak

Hermann Oskar Karl Bruno Prey[1] (ur. 11 lipca 1929 w Berlinie, zm. 22 lipca 1998 w Krailling[1]) – niemiecki śpiewak, baryton.

Hermann Prey
Imię i nazwisko

Hermann Oskar Karl Bruno Prey

Data i miejsce urodzenia

11 lipca 1929
Berlin

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1998
Krailling

Typ głosu

baryton

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

śpiewak

Odznaczenia
Order Bawarski Zasługi Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RFN Order Bawarski Maksymiliana za Naukę i Sztukę Krzyż Komandorski II Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys edytuj

Studiował w Hochschule für Musik w Berlinie u Günthera Bauma i Harry’ego Gottschalka[2]. W 1951 roku dał swój pierwszy recital pieśniarski[3]. W 1952 roku zdobył I nagrodę w konkursie wokalnym Hessischen Rundfunks we Frankfurcie nad Menem i debiutował na scenie operowej w Wiesbaden jako Moruccio w operze Niziny Eugena d’Alberta[3]. W latach 1953–1960 występował w Staatsoper w Hamburgu[3]. Gościnnie występował w Wiedniu (1956), Berlinie (1956) i Salzburgu (1959)[2]. Brał udział w prapremierowych przedstawieniach Pallas Athene weint Ernsta Křenka (1955) i Der Prinz von Homburg H.W. Henzego (1960)[1][3]. Od 1960 roku występował w Bayerische Staatsoper w Monachium, która w 1962 roku nadała mu tytuł Kammersänger[3]. W 1960 roku wystąpił w nowojorskiej Metropolitan Opera jako Wolfram w Tannhäuserze Richarda Wagnera[2][3]. Od 1973 roku związany był na stałe z Covent Garden Theatre w Londynie[2][3]. Brał udział w festiwalu w Bayreuth w roli Wolframa w Tannhäuserze (1965–1967) i Beckmessera w Śpiewakach norymberskich (1981–1984, 1986)[1]. W 1989 roku wystąpił w Warszawie na koncercie zorganizowanym przez Leonarda Bernsteina z okazji 50. rocznicy wybuchu II wojny światowej[4].

Do jego popisowych ról operowych należały: Hrabia Almaviva w Weselu Figara, Papageno w Czarodziejskim flecie, Guglielmo w Così fan tutte, Figaro w Cyruliku sewilskim[2]. Wykonywał też repertuar pieśniarski, w tym Schumanna, Schuberta i Brahmsa[2]. Nagrał 27 płyt w serii „Hermann Prey Lied Edition”[3]. Często występował w telewizji[3].

Otrzymał Bawarski Order Zasługi (1977), Wielki Krzyż Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1981), Order Maksymiliana (1986)[5] i Wielką Srebrną Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii (1998)[6]. Od 1982 roku wykładał w Wyższej Szkole Muzyki i Teatru w Hamburgu[2][3]. Opublikował autobiografię pt. Premierenfieber (1981)[1][2].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e Dictionary of German Biography. T. Volume 8 Plett – Schmidseder. München: K.G. Saur, 2005, s. 71. ISBN 3-598-23298-5.
  2. ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2865–2866. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 190. ISBN 978-83-224-0837-7.
  4. ↑ Paul R. Laird, Hsun Lin: Historical Dictionary of Leonard Bernstein. Lanham: Rowman & Littlefield, 2019, s. 216. ISBN 978-1-5381-1345-5.
  5. ↑ Prey, Hermann. deutsche-biographie.de. [dostęp 2021-04-09]. (niem.).
  6. ↑ Anfragebeantwortung. parlament.gv.at. s. 1218. [dostęp 2021-03-23]. (niem.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hermann_Prey&oldid=70305335”