Hilaria Hatko

polska zakonnica, pedagog (1934–2021)

Hilaria Irena Hatko SSND (ur. 3 listopada 1934 w Katowicach, zm. 26 marca 2021 w Cieszynie) – polska pedagog, siostra Notre Dame, przełożona polskiej prowincji, wikaria zgromadzenia w latach 1977–1987.

Hilaria Hatko
Irena Hatko
siostra
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1934
Katowice

Data i miejsce śmierci

26 marca 2021
Cieszyn

Miejsce pochówku

cmentarz komunalny w Opolu (ul. Cmentarna)

Przełożona prowincji polskiej
Okres sprawowania

1974–1978 oraz 1990–1996

Przewodnicząca Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych
Okres sprawowania

1993–1996

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Siostry Notre Dame

Śluby zakonne

11 stycznia 1955

Biografia edytuj

Irena Hatko urodziła się w Katowicach 3 listopada 1934 roku. Po wojnie pracowała jako nauczycielka matematyki i religii w szkole podstawowej. W 1953 roku zgłosiła się jako kandydatka do Zgromadzenia Sióstr Szkolnych de Notre Dame w Opolu. Nowicjat rozpoczęła 10 stycznia 1954 roku, przyjmując imię zakonne Hilaria. Pierwszą profesję złożyła 11 stycznia 1955, śluby wieczyste 6 stycznia 1961 roku[1].

Pracowała w Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci „Caritas” w Świebodzicach w latach 1958–1970. Obok pracy w ośrodku uzupełniała wykształcenie. Została magistrem matematyki, ukończyła Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, a także 5-letnie Studium Muzyki Kościelnej we Wrocławiu[1].

W 1970 roku wybrana została na urząd wikarii prowincjalnej. W latach 1974–1978 była matką prowincjalną w swojej macierzystej prowincji z siedzibą w Opolu. Na kapitule generalnej zgromadzenia w Rzymie w 1977 roku została wybrana wikarią generalną. Urząd ten pełniła przez dwie kadencje. W tym okresie siostry przeprowadziły rewizję i podały do zatwierdzenia przez papieża odnowione konstytucje zgromadzenia. Przeprowadzono też proces beatyfikacyjny założycielki Marii Teresy Gerhardinger, którą Jan Paweł II beatyfikował 17 listopada 1985 roku[1].

Po skończonej kadencji w 1987 roku s. Hilaria powróciła do Polski. Do 1990 roku była mistrzynią nowicjuszek. W 1990 roku ponownie została wybrana na urząd matki prowincjalnej. Podczas jej prowincjałatu otwarto nowe placówki zgromadzenia na Białorusi oraz przeprowadzono proces beatyfikacyjny służebnicy Bożej s. Marii Antoniny Kratochwil. Siostrę beatyfikowano 13 czerwca 1999 roku w gronie 108 błogosławionych męczenników. Jako przełożona prowincjalna s. Hilaria odwiedziła m.in. Bandżul w 1990 roku[1][2].

Od 1993 roku s. Hilaria pełniła urząd przewodniczącej Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych, następnie została przewodniczącą komisji życia zakonnego z ramienia konsulty. Uczestniczyła w synodzie biskupów oraz I kongresie ruchów katolickich w 1994 roku. Była wyznaczana jako wizytatorka dla niektórych zgromadzeń zakonnych w Polsce. S. Hilaria zapraszana była do prowadzenia dni skupienia, rekolekcji dla sióstr i wykładów o charakterze formacyjnym. Przygotowywała opracowania historyczne dotyczące historii swojego zgromadzenia[1][3].

Od 2020 roku s. Hilaria przebywała w Cieszynie w domu opieki prowadzonym przez siostry boromeuszki. Zmarła 26 marca 2021 roku w Cieszynie. Została pochowana na cmentarzu komunalnym w Opolu[1].

Wybrane publikacje edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f Odeszła do Domu Ojca śp. M. Hilaria Hatko. zakony-zenskie.pl, 2021-03-29. [dostęp 2023-11-09].
  2. The Gambia. History of the District of Africa, 1997–2001. [dostęp 2023-11-09]. (ang.).
  3. Uczestnicy kongresu. orrk.pl. [dostęp 2023-11-09].