Hugo Marie de Vries (ur. 16 lutego 1848 w Haarlemie, zm. 21 maja 1935 w Lunteren pod Amsterdamem) – holenderski botanik i genetyk, który rozpoczął badania nad dziedzicznością i zmiennością oraz powstawaniem nowych ras i gatunków w procesie ewolucji. Zasłynął jako twórca teorii mutacji, zajmował się ponadto fizjologią komórki (plazmoliza i osmoza).

Hugo de Vries
Ilustracja
Zdjęcie Hugona de Vriesa z 1905 roku.
Pełne imię i nazwisko

Hugo Marie de Vries

Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1848
Haarlem

Data i miejsce śmierci

21 maja 1935
Lunteren pod Amsterdamem

Zawód, zajęcie

botanik, genetyk

Życiorys edytuj

W 1870 ukończył studia na Uniwersytecie w Lejdzie, uzyskując stopień doktora. Przez następny rok pracował w Heidelbergu pod kierunkiem niemieckiego botanika Wilhelma Hofmeistera. W latach (1871–1875) wykładał w Amsterdamie, a następnie przeniósł się do Würzburga, gdzie przeprowadzał szereg badań naukowych nad fizjologią roślin na uniwersytecie w Amsterdamie. Rok później został tamże mianowany profesorem botaniki. Przez następne 32 lata de Vries kierował Instytutem Botanicznym uniwersytetu w Amsterdamie. W tym okresie odbył (w 1904, 1906 i 1912) trzy podróże do USA, w czasie których wykładał i występował z licznymi odczytami na tamtejszych uniwersytetach i w instytutach naukowych. W 1918 opuścił Amsterdam i osiedlił się w niewielkiej miejscowości Lunteren, gdzie w stworzonej przez siebie pracowni i w ogrodzie doświadczalnym kontynuował swoje doświadczenia genetyczne aż do śmierci.

Twórczość naukowa edytuj

 
Obraz olejny holenderskiej portrecistki Thérèse Schwartze, przedstawiający Hugona de Vriesa.

Twórczość naukowa de Vriesa dzieli się na dwa okresy: pierwszy poświęcony badaniom fizjologii roślin oraz drugi, w którym głównym ośrodkiem zainteresowań stały się problemy zmienności, dziedziczności i ewolucji.

De Vries rozpoczął swoją pracę naukową od badań zjawisk turgoru w komórce roślinnej, w wyniku których wykazał zasadnicze znaczenie turgoru we wzroście i ruchach roślin.

Poczynając od 1880 zainteresowania de Vriesa zaczęły się skupiać wokół zmienności organizmów żywych oraz powstawania nowych ras i gatunków w procesie ewolucji. Był on jednym z ponownych odkrywców prawa Mendla w roku 1900 (niezależnie od Carla Corrensa i Ericha Tschermaka).

Prace naukowe edytuj

Napisał m.in.:

  • Intercellulare Pangenesis (1889),
  • Die Mutationen und Mutationsperioden bei der Entstehung der Arten (1901),
  • Die Mutationstheorie (1901–1903, 2 tomy).