Hyperion (księżyc)

księżyc Saturna

Hyperion (Saturn VII) – jeden z księżyców Saturna, odkryty w 1848 r. przez W. Lassella oraz niezależnie przez W.C. Bonda i jego syna, G.P. Bonda, w tym samym roku. Nazwa księżyca pochodzi od imienia Hyperiona, jednego z tytanów w mitologii greckiej.

Hyperion
Ilustracja
Zdjęcie Hyperiona w naturalnych kolorach, wykonane przez sondę Cassini.
Planeta

Saturn

Odkrywca

W.C. Bond, G.P. Bond, W. Lassell

Data odkrycia

16 września 1848

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

1 500 933 km[1]

Mimośród

0,0232[1]

Okres obiegu

21,28 d[1]

Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a

0,615°[1]

Długość węzła wstępującego

263,847°[1]

Argument perycentrum

303,178°[1]

Anomalia średnia

86,342°[1]

Własności fizyczne
Wymiary

360,2 × 266 × 205,4 km[2]

Masa

(5,6199 ± 0,05) × 1018 kg[2]

Średnia gęstość

0,544 ± 0,050 g/cm³[2]

Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni

0,017–0,021 m/s²[2]

Prędkość ucieczki

45 – 99 m/s

Okres obrotu wokół własnej osi

chaotyczny

Albedo

0,3

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

14,1m

Charakterystyka fizyczna edytuj

Hyperion jest jednym z największych znanych ciał niebieskich o niekulistym kształcie w Układzie Słonecznym. Pomimo tego posiada on zaledwie 15% masy najmniej masywnego ciała kulistego, Mimasa. Największy krater na Hyperionie ma 120 km średnicy i 10 km głębokości[3]. Znajduje się tam również mnóstwo innych mniejszych kraterów, wskutek czego z wyglądu przypomina on olbrzymią gąbkę. Jest to księżyc lodowy, co oznacza że jest w dużym stopniu złożony z lodu. Jego wyjątkowo małą gęstość tłumaczy się porowatą strukturą wnętrza. Najnowsze dane wskazują, że 40% księżyca jest pustą przestrzenią. [potrzebny przypis]

Ruch obrotowy edytuj

Inną charakterystyczną cechą, pozostającą w związku z nieregularnym kształtem, jest chaotyczny ruch wirowy. W odróżnieniu od innych księżyców w Układzie Słonecznym, wirujących zazwyczaj synchronicznie z ruchem wokół planety i wokół ustalonych osi, Hyperion „koziołkuje”, stale zmieniając chwilową oś obrotu. Wskutek tego nie da się określić okresu jego obrotu, nie sposób również długoterminowo przewidywać jego przyszłej orientacji w przestrzeni. Z tego samego powodu nie można też określić stałych elementów geometrycznych związanych z obrotem Hyperiona – jego biegunów i równika.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-02-21]. (ang.).
  2. a b c d P.C. Thomas. Sizes, shapes, and derived properties of the saturnian satellites after the Cassini nominal mission. „Icarus”. 208 (1), s. 395-401, lipiec 2010. DOI: 10.1016/j.icarus.2010.01.025. (ang.). 
  3. Atlas Układu Słonecznego NASA. Ronald Greeley, Raymond Batson. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999, s. 250. ISBN 83-7255-025-5.

Linki zewnętrzne edytuj

  • Hyperion. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2009-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-19)].
  • Hyperion. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-26]. (ang.).