IRB Sevens World Series (2005/2006) – siódma edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2005 a czerwcem 2006 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły.
Sezon zdominowały reprezentacje Fidżi oraz Anglii, które zwyciężały odpowiednio w czterech i trzech turniejach, w ósmym natomiast najlepsi byli Południowoafrykańczycy, którzy ostatecznie uplasowali się na trzecim miejscu klasyfikacji generalnej. Po sześciu z rzędu triumfach w cyklu Nowozelandczycy zaliczyli najsłabszy w historii sezon i zajęli z dużą stratą czwartą lokatę.
Informacje ogólne
edytuj
Na początku września 2005 roku IRB potwierdziła, że sezon będzie się składał z ośmiu turniejów[1][2] zaplanowanych w krajach, które dwa lata wcześniej podpisały trzyletnie umowy[3].
Faworytami sezonu była czołowa czwórka poprzedniej edycji, ze wskazaniem na Nową Zelandię i Fidżi[4][5][6]. Podobnie jak rok wcześniej najlepiej w sezon weszli Anglicy, wygrywając z Fidżyjczykami zawody w Dubaju[7][8], ci wygrali natomiast kolejne dwa turnieje, w poszczególnych finałach pokonując Argentynę[9] i RPA[10]. Następne trzy finały były ponownie pojedynkami Anglia-Fidżi; w USA[11] oraz wyżej punktowanym turnieju w Hongkongu[12] górą byli zawodnicy z Europy, Fidżyjczycy jednak zrewanżowali im się w zawodach w Singapurze przerywając passę czterech z rzędu porażek[13]. Przed dwoma pozostałymi do rozegrania turniejami w klasyfikacji generalnej dzieliło zatem te reprezentacje dziesięć punktów[14]. Niespodziewane zwycięstwo gospodarzy nad Fidżyjczykami w ćwierćfinale otworzyło Anglikom szansę na odrobienie strat, jednak i oni doznali porażki na tym samym etapie. W paryskim turnieju pokonawszy Samoańczyków zwyciężyli ostatecznie reprezentanci Południowej Afryki[15]. Losy tytułu rozstrzygnąć miały się zatem w Londynie, szansę na wyprzedzenie Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej cyklu mieli jeszcze gospodarze, jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale uplasowali się w nich poniżej szóstej lokaty[16]. Ćwierćfinałowe zwycięstwo reprezentacji Fidżi dało im pierwszy w historii triumf w klasyfikacji generalnej cyklu, zwyciężyli też w tym turnieju po wysokim finałowym zwycięstwie nad Samoa[17][18].
Najwięcej punktów w sezonie zdobył Anglik Ben Gollings, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk Timoteo Iosua[19]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji[20]. Nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu otrzymali Stefan Basson (RPA), Uale Mai (Samoa) i Mathew Tait (Anglia)[21], a wyróżnienie to na gali IRB Awards otrzymał kapitan reprezentacji Samoa[22].
Już dwa pierwsze turnieje odnotowały znaczący wzrost[23], a cały sezon pobił wszelkie rekordy. Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 1147 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 85%, potencjalnie docierając do 187 milionów gospodarstw domowych w 136 terytoriach – z tego transmisji na żywo było 530 godzin, ponad dwukrotnie więcej niż rok wcześniej. Zaangażowane w to były trzydzieści dwie stacje nadające w jedenastu językach, dodatkowo uruchomiono transmisje radiowe w ponad trzydziestu państwach[24].
System rozgrywek
edytuj
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy[25].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[26][27]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[26][27].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[25]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
| 16 zespołów |
|
24 zespoły
|
| Pozycja |
Pkt |
Pkt |
Pozycja
|
| 1 (Cup) |
20 |
30 |
1 (Cup)
|
| 2 (finał Cup) |
16 |
24 |
2 (finał Cup)
|
| 3–4 (półfinały Cup) |
12 |
18 |
3–4 (półfinały Cup)
|
| – |
– |
8 |
5–8 (ćwierćfinały Cup)
|
| 5 (Plate) |
8 |
4 |
9 (Plate)
|
| 6 (finał Plate) |
6 |
3 |
10 (finał Plate)
|
| 7–8 (półfinały Plate) |
4 |
2 |
11–12 (półfinały Plate)
|
| – |
– |
0 |
13–16 (ćwierćfinały Plate)
|
| 9 (Bowl) |
2 |
1 |
17 (Bowl)
|
| 10–16 |
0 |
0 |
18–24
|
Klasyfikacja generalna
edytuj
Bibliografia
edytuj
Linki zewnętrzne
edytuj
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Dubaj
Anglia
George
Fidżi
Wellington
Carson
Hongkong
Singapur
Paryż
Samoa
Argentyna
Australia
Kenia
Szkocja
Walia
Kanada
Portugalia
Chiny
Tunezja
Zimbabwe
Indie Zachodnie
Chińskie Tajpej
Sri Lanka
Korea Południowa
Urugwaj
Japonia
Rosja
Tonga
Uganda
Niue
Włochy
Meksyk
Namibia
Zatoka Perska
Niemcy
Madagaskar
Papua-Nowa Gwinea
Wyspy Cooka