Wikipedia

Igor Strawinski

rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent

Igor Fiodorowicz Strawinski (ros. Игорь Фёдорович Стравинский; ur. 5 czerwca?/17 czerwca 1882 w Oranienbaumie, zm. 6 kwietnia 1971 w Nowym Jorku) – rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów i symfoników XX wieku[1][2].

Igor Strawinski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca?/17 czerwca 1882
Oranienbaum

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1971
Nowy Jork

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzyk (kompozytor, dyrygent, pianista)

Odznaczenia
Komandor Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Rodzina edytuj

Ojciec Strawinskiego, Fiodor, był śpiewakiem operowym i gwiazdą petersburskiego Teatru Maryjskiego – jego następcą został Fiodor Szalapin. Śpiewakiem był również brat kompozytora, Jurij. Matka kompozytora, Anna Kryłowna Chołodowska (1854–1939), pochodziła z Kijowa i była pianistką oraz akompaniatorką męża.

Ojciec kompozytora pochodził z polskiej kresowej szlachty Strawińskich herbu Sulima[3]. Daleki przodek Igora – Stanisław Strawiński był jednym z oficerów konfederacji barskiej, który zaplanował i przeprowadził w 1771 roku porwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego[4][5][3].

Życiorys edytuj

Dzieciństwo edytuj

Igor, trzeci syn Fiodora i Marii, urodził się w drewnianym domu przy ulicy Szwajcarskiej numer 137 w godzinach południowych dnia 5 (17) czerwca 1882 r. w podmiejskiej letniskowej miejscowości Oranienbaum (obecnie Łomonosow) pod Petersburgiem[6].

Strawińscy mieszkali w lecie w Oranienbaumie w 1884, 1885 i prawdopodobnie w 1892 roku. Młodszy brat Igora, Jurij urodził się tamże, ale w innym domu 30 lipca (11) sierpnia 1884 roku. Miejsce to było modną letnią miejscowością dla petersburskiej inteligencji. Mieszkali tam pisarze Tołstoj, Niekrasow, malarze-realiści Sawrasow, Szyszkin i Riepin a kompozytor Musorgski spędził ostatnie lato (1880 r.) pisząc muzykę do opery Chowańszczyzna. W teatrze przy placu dworcowym ojciec Igora, Fiodor Strawiński śpiewał arie z oper, m.in. Warłama z Borysa Godunowa Musorgskiego, Farlafa z Rusłana i Ludmiły Glinki oraz Ramfisa z Aidy Verdiego. Ojciec umieszczał całą rodzinę z 4 dzieci w Oranienbaumie około połowy maja, a sam dojeżdżał do pracy w teatrach operowych Petersburga, Wyborga i Moskwy[6].

W wieku 9 lat Igor rozpoczął naukę gry na fortepianie u Aleksandry Snietkowej, a następnie u Leokadii Kaszpierowej (uczennicy Antona Rubinsteina). Po ukończeniu renomowanego petersburskiego gimnazjum Gurewicza wstąpił na Wydział Prawa na Uniwersytecie w Petersburgu, gdzie studiował w latach 1900–1905[7]. Prywatnie kształcił się pod kierunkiem Rimskiego-Korsakowa, który zauważywszy jego wielki talent, kierował pierwszymi próbami kompozytorskimi. Pierwsze utwory fortepianowe zaczął komponować w 1898 roku (Tarantella na fortepian 1898, Scherzo na fort. 1902)[7].

Młodość edytuj

W 1905 roku ożenił się ze swoją przyjaciółką z dzieciństwa i zarazem kuzynką – Jekatieriną Nosienko (zm. 1939)[potrzebny przypis], z którą miał czworo dzieci. Jego drugą żoną była Wiera de Bosset, primo voto Sudiejkina, była tancerka zespołu Siergieja Diagilewa.

Zamieszkał w domu zbudowanym na ziemiach odziedziczonych przez żonę w Uściługu.

Lata dojrzałe edytuj

W 1910 roku wyjechał do Szwajcarii. W tym czasie współpracował z Diagilewem, komponując muzykę dla jego Baletów Rosyjskich, m.in. takie dzieła jak „Ognisty ptak”, „Pietruszka”, „Święto wiosny”, „Pulcinella”.

W latach międzywojennych rozpoczął działalność dyrygencką i pianistyczną, wykonując napisane dla siebie utwory, takie jak „Koncert fortepianowy”, „Capriccio” i „Koncert na dwa fortepiany” (wykonywany wspólnie z synem Swiatosławem).

W 1920 roku wyjechał do Francji, a w 1939 roku do USA, gdzie spędził resztę życia. Często jednak podróżował po całym świecie. Został pochowany na wyspie San Michele w Wenecji, jego grób znajduje się nieopodal grobu Diagilewa.

Muzyka edytuj

Strawinski, uważany za jednego z najbardziej wpływowych kompozytorów XX wieku, skomponował ponad setkę utworów. Ewolucję jego muzyki zazwyczaj przedstawia się jako następstwo trzech faz:

  • rosyjskiej (od ok. 1910),
  • neoklasycznej (od „Pulcinelli” do opery „Żywot rozpustnika”),
  • dodekafonicznej (ostatnie dwie dekady życia).

Święto wiosny wykonane w 1913 roku w Paryżu stało się przyczyną jednego z największych skandali w historii życia muzycznego. W tych baletach Strawiński wykorzystuje oryginalne melodie ludowe, łącząc je z nowoczesną harmonią i specyficzną dla niego budową montażową (operowanie strukturami formalnymi, które są powtarzane lub modyfikowane), bardzo wyraźnie zarysowaną.

O ile publiczność najchętniej słuchała jego utworów „rosyjskich”, to kompozytorzy najsilniej ulegali jego neoklasycyzmowi. Często komponował na zespoły o nietypowej obsadzie. W wielu utworach ograniczał rolę instrumentów smyczkowych, za to pierwszoplanową rolę dawał instrumentom dętym (przykład skrajny: Symfonie instrumentów dętych przeznaczone na same instrumenty dęte). Skomponował wiele utworów religijnych (najbardziej znany – Symfonia psalmów), zwłaszcza w ostatnich latach życia (np. Canticum sacrum, Treny, Introitus i Requiem Canticles). W wielu utworach Strawinski nawiązywał do muzyki dawnych epok, a nawet do innych kompozytorów, np. do Piotra Czajkowskiego w balecie Pocałunek wieszczki, do oratoriów Händla w Królu Edypie, do Koncertów brandenburskich J.S. Bacha w Concerto in Es: „Dumbarton Oaks”.

Związki z Polską edytuj

Rodzina jego ojca miała polskie korzenie, posługiwała się herbem Sulima. Prapradziadek kompozytora Stanisław Strawiński podczas konfederacji barskiej 3 listopada 1771 roku uczestniczył[8][9] w porwaniu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Ponieważ majątek jego pierwszej żony znajdował się na terenie Polski, Strawinski podjął starania o polskie obywatelstwo, ale zrezygnował, napotykając biurokratyczne przeszkody. Według jednej wersji zaniechał tych starań na widok długiej kolejki oczekujących w konsulacie polskim w Paryżu. Według innej – zniechęcił go obojętny stosunek jakiegoś urzędnika, który go potraktował jako jednego z wielu emigrantów rosyjskich nachodzących wówczas wszystkie placówki dyplomatyczne[9].

W Polsce wystąpił dwukrotnie. 4 i 6 listopada 1924 roku w Warszawie dyrygował „Scherzem fantastycznym” i suitą z „Pulcinelli”, a także zagrał swój „Koncert fortepianowy” z orkiestrą warszawskiej filharmonii, którą dyrygował Grzegorz Fitelberg. Po raz drugi przyjechał do Warszawy w 1965 roku. Znów wystąpił z zespołem warszawskiej Filharmonii Narodowej. 28 i 29 maja dyrygował „Symfonią psalmów” i finałem z „Ognistego ptaka”.

Odznaczenia edytuj

Ważniejsze utwory edytuj

Osobny artykuł: Lista dzieł Igora Strawinskiego.
  • Symfonia Es-dur – 1907
  • Ognisty ptak – balet 1910
  • Pietruszka – balet 1911
  • Święto wiosny – balet 1913
  • Słowik – opera 1914
  • Ragtime na 11 instrumentów – 1918
  • Pulcinella – balet 1920 (i oparta o nią suita o tym samym tytule z 1922)
  • Symfonia na instrumenty dęte – 1921
  • Wesele – balet 1923
  • Oktet – 1923
  • Oedipus Rex (Król Edyp) – oratorium 1927
  • Apollo i Muzy – balet 1928
  • Pocałunek wieszczki – balet 1928
  • Symfonia psalmów na chór i orkiestrę – 1930
  • Koncert skrzypcowy D-dur, op. 35 – 1931
  • Gra w karty – balet 1937
  • Dumbarton Oaks Concerto – 1938
  • Symphony in C – 1940
  • Babel – kantata 1944, ostatnia część wielkiej suity Genesis, której części komponowali również Arnold Schönberg, Aleksander Tansman i Darius Milhaud
  • Koncert hebanowy (Ebony Concerto) na orkiestrę jazzową – 1945
  • Symfonia w 3 częściach – 1946
  • Koncert D-dur na orkiestrę smyczkową – 1947
  • Orfeusz – balet 1947
  • Msza – 1948
  • The Rake’s Progress – opera 1951
  • Septet – 1953
  • Canticum Sacrum – 1956
  • Agon – balet 1957
  • Threni – 1958
  • Movements na fortepian i orkiestrę – 1960
  • A Sermon, a Narrative and a Prayer – 1961

Przypisy edytuj

  1. ↑ Igor Strawiński – ucieczka w muzykę - Historia - polskieradio.pl [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2019-07-19].
  2. ↑ Igor Strawiński [online], www.wsm.art.pl [dostęp 2019-07-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-07-05] (pol.).
  3. ↑ a b Andrzej Pisalnik. Polski pomnik za cerkiewnym murem. „Rzeczpospolita”, 2012-11-10. [dostęp 2013-02-15]. (pol.). 
  4. ↑ Alwida Antonina Bajor. Stanisław Strawiński „królobójca”, pra… pradziad Igora. „Nasza Gazeta”. 
  5. ↑ Ludwik Ernhardt: Igor Strawinski. Warszawa: PIW, 1978, s. 5–11.
  6. ↑ a b Stephen Walsh: Stravinsky A Creative Spring: Russia and France. Nowy Jork: Alfred Knopf, 1999. ISBN 0-679-41484-3.
  7. ↑ a b Alicja Jarzębska: Hasło Igor „Strawiński”. W: Encyklopedia Muzyczna (tom Sm- Ś). Kraków: PWM, 2007, s. 152. ISBN 978-83-224-0866-7.
  8. ↑ Rafał Zgorzelski: Zamach na Stanisława Augusta. Pałac w Wilanowie. [dostęp 2012-03-08]. (pol.).
  9. ↑ a b Alwida Antonina Bajor: Genialny Rosjanin polskiego pochodzenia nie... cierpiący Polaków. Nasza Gazeta, nr 47 (483). [dostęp 2011-07-11].
  10. ↑ Cidadãos Nacionais Agraciados com Ordens Portuguesas. Ordens Honoríficas Portuguesas. [dostęp 2019-12-24]. (port.).

Bibliografia edytuj

  • I. Strawiński Kroniki mego życia. Kraków, PWM 1974
  • R. Vlad Strawiński. Kraków, PWM 1974
  • L. Erhardt Igor Strawiński. Warszawa, PIW 1978
  • A. Jarzębska Strawiński. Myśli i muzyka. Kraków, Musica Iagellonica 2002
  • M. McFarland. Igor Stravinsky, seria Oxford Bibliographies Online: Music. Nowy Jork, Oxford University Press 2011
  • Donal Henahan, Igor Stravinsky, the Composer, Dead at 88, nytimes.com, 7 kwietnia 1971 [dostęp 2014-04-17] (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Igor_Strawinski&oldid=73546166”