Imionki
Imionki (niem. Prostkergut[4])– osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie oleckim, w gminie Olecko. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
| osada | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
150[2] |
| Strefa numeracyjna |
87 |
| Kod pocztowy |
19-404[3] |
| Tablice rejestracyjne |
NOE |
| SIMC |
0763407 |
Położenie na mapie gminy Olecko  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu oleckiego  | |
 54°01′32″N 22°33′05″E/54,025556 22,551389[1]
| |
Książę Albrecht, będąc w 1564 roku w Olecku, nadał Wawrzyńcowi Prostce, pastorowi margrabowskiemu oleckiemu, cztery włóki boru na prawie chełmińskim, między miastem Olecko a Wieliczkami. Potwierdził to osobnym przywilejem w roku 1566. Przez dalsze wieki Imionki stanowiły niewielki majątek ziemski. Od nazwiska pastora, Wawrzyńca Prostki, majątek ten nosił nazwę Prostkergut lub Prostker Gutchen.
Na niektórych mapach pokazywana jest w okolicach 54°01′10″N 22°31′51″E/54,019444 22,530833 oddalona o prawie 2 km od właściwej miejscowości osada Imionki PKP.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 42508
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 365 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262)
Bibliografia edytuj
- Olecko Czasy, ludzie, zdarzenia Tekst: Ryszard Demby
- Imionki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 277.