Ingermanland (1715)

Ingermanland (ros. Ингерманланд, trb. Ingiermanłand) – rosyjski żaglowy okręt liniowy III rangi, wcielony do linii w 1715 roku, flagowy okręt floty rosyjskiej.

Ingermanland

Historia
Stocznia	Kronsztad
Położenie stępki	1712
Wodowanie	1715
MW Rosji
Wejście do służby	1715
Wycofanie ze służby	1736
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1870 t
Długość	46,6 m (na linii wodnej)
Szerokość	12,5 m
Zanurzenie	5,3 m
Napęd
żaglowy
Prędkość	8-9 węzłów
Uzbrojenie
24 działa 30-funtowe 24 działa 16-funtowe 16 dział 4-funtowych
Załoga	470 osób

Historia

Okręt został zaprojektowany przez cara Wszechrusi Piotra I. Stępka pod okręt została położona 30 października 1712 roku. Budową kierował Richard Cosenz, angielski szkutnik, od 1700 roku mieszkający i pracujący w Rosji. „Ingermanland” zwodowano 1 maja 1715 roku, w czerwcu tegoż roku wszedł do służby. Nazwa okrętu pojawiła się pierwszy raz we flocie rosyjskiej (następne okręty o tej nazwie budowano w latach 1733, 1752 i 1773 oraz dwa w roku 1843), na cześć ziem leżących przy ujściu Newy, zdobytych od Szwecji w 1703 roku.

W tym samym czasie powstał również bliźniaczy okręt „Ingermanlanda”, liniowiec „Moskwa”.

Niedługo po swym wcieleniu do floty „Ingermanland” został jej okrętem flagowym. Funkcję tę pełnił z niewielkimi przerwami aż do roku 1721, nosząc sztandar Piotra I, mającego we flocie rangę wiceadmirała.

Okręt uczestniczył w działaniach morskich wielkiej wojny północnej, wspierając rosyjskie wojska lądowe, walczące na terytorium Szwecji. W kampanii roku 1716 był okrętem flagowym międzynarodowej eskadry, złożonej z około 70 okrętów rosyjskich, angielskich, holenderskich i duńskich, działającej na Bałtyku w okolicach Bornholmu. Pełnił też zadania krążownicze, działając na szwedzkich liniach komunikacyjnych. Wojna północna zakończyła się ostatecznie podpisaniem pokoju w Nystad, pieczętującego zwycięstwo Rosji. Dla jego uczczenia na redzie Petersburga odbyła się wielka parada floty, w której „Ingermanland” po raz ostatni nosił sztandar Piotra Wielkiego (który z tej okazji został mianowany admirałem floty). Car wydał wtedy specjalny rozkaz o ochronie liniowca jako historycznej pamiątki.

Jednak po śmierci Piotra I nastąpił okres upadku floty rosyjskiej. Liniowiec od 1725 roku nie wychodził w morze, przycumowany na stałe w Kronsztadzie. Na wpół zatopiony, został rozebrany w 1736 roku.

Konstrukcja okrętu

„Ingermanland” był trójmasztowym okrętem liniowym o dwóch pełnych pokładach bateryjnych. Zrównoważona konstrukcja zapewniała, przy relatywnie dużej wadze salwy burtowej (1104 funty), dużą dzielność morską, niezłą prędkość i zwrotność. Był to jeden z pierwszych rosyjskich okrętów wyposażonych w bombramstengi fokmasztu i grotmasztu, co znacząco zwiększało powierzchnie ożaglowania. Dużą wytrzymałość nadawały kadłubowi duże krzywizny burt na wysokości międzypokładu.

Uzbrojenie liniowca było rozmieszczone klasycznie, na burtach na dwóch pokładach bateryjnych i na kasztelach dziobowym i rufowym. Na dolnym pokładzie umieszczono 24 działa 30-funtowe, na międzypokładzie 24 działa 24-funtowe, zaś na kasztelach działa 4-funtowe: 4 na dziobie i 12 na rufie. Liczba dział zmieniała się nieznacznie w czasie służby okrętu.

Elementem charakterystycznym dla wszystkich okrętów epoki baroku, a dla „Ingermanlanda” niezwykle istotnym ze względu na pełnioną funkcję okrętu flagowego, było bogate zdobienie kadłuba. Całość rzeźb wykonana była przez rzemieślników rosyjskich według projektu i pod nadzorem Piotra I. Figura galionowa przedstawiała, jak zwykle w rosyjskich okrętach tej epoki, złoconego lwa trzymającego w łapach herb Rosji. Rufa okrętu w całości była pokryta alegorycznymi rzeźbami symbolizującymi potęgę floty carskiej, z umieszczonym w części centralnej monogramem Piotra Wielkiego.

Ze względu na bogate zdobnictwo i, być może, osobisty sentyment do własnego, udanego projektu, „Ingermanland” był ulubionym okrętem cara Wszechrusi.

Bibliografia

• Jerzy Rosiński „Ingermanland” flagowy okręt rosyjski z 1715 r. w: Modelarz 6/1983
• Igor W. Worożbitow Ингерманланд za: Энциклопедия парусных кораблей [dostęp 17 kwietnia 2009]
• G.A. Ammon, S.S. Bierieżnoj Слава и гордость российского флота w:Военная литература [dostęp 17/18 kwietnia 2009]
• „Моделист-Конструктор” 2/1970