Instrukcja techniczna K-3
Instrukcja techniczna K-3 – standard techniczny w geodezji w Polsce, obowiązujący na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999[1], zbiór wytycznych dotyczących tworzenia map tematycznych w geodezji[2] wprowadzony zarządzeniem Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii z 12 stycznia 1980 w sprawie stosowania instrukcji technicznej "K - 3 Mapy tematyczne"[3]. Ostatnim wydaniem jest wydanie II z 1984 opracowane w Instytucie Geodezji i Kartografii przez: Barbarę Sakławską, Mirosławę Wodzińską zgodnie z zaleceniami technicznymi wydanymi przez Biuro Rozwoju Nauki i Techniki oraz Biuro Kartografii Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii reprezentowane przez Stefana Czarneckiego, Edwarda Jarosińskiego i Alicję Madzińską. W związku z wprowadzeniem ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej z 4 marca 2010 roku, standardy techniczne jako przepisy wykonawcze zachowują moc do 8 czerwca 2012 roku[4].
Instrukcja K-3 zawiera przepisy techniczne obowiązujące na wszystkich etapach opracowywania map tematycznych przeznaczonych dla gospodarki narodowej, z wyłączeniem map tematycznych powstających z przetwarzania obrazów satelitarnych i lotniczych oraz mapy zasadniczej. Stanowi zbiór przepisów obligatoryjnych ustalających m.in.[2]:
- pojęcie map tematycznych
- klasyfikację map tematycznych
- skale map, odwzorowanie, podział na sekcje i system oznaczenia arkuszy
- treść map tematycznych
- zasady redagowania map tematycznych
- zasady przygotowania map tematycznych do reprodukcji.
Instrukcja zawiera ponadto metrykę mapy tematycznej, przykładowe rodzaje map oraz podział map na zespoły, grupy i podgrupy.
Mapy tematyczne są opracowaniami kartograficznymi eksponującymi jeden lub kilka wybranych elementów treści ogólnogeograficznej bądź określone zagadnienie społeczno-gospodarcze lub przyrodnicze. Podkładem geograficznym, dla przedstawienia treści map tematycznych jest odpowiednio dobrana mapa ogólnogeograficzna lub mapa zasadnicza, albo wybrane elementy tych map[2].
Mapy tematyczne objęte instrukcją stanowią zbiory map w skalach od 1:250 do 1:500 000. Zasadniczymi kryteriami doboru skali mapy tematycznej są:
- przeznaczenie i rola mapy
- szczegółowość mapy
- czytelność mapy[2].
Przeznaczeniem map tematycznych jest w szczególności[2]:
- zaspokajanie potrzeb planowania przestrzennego, rolnictwa i gospodarki żywnościowej, górnictwa itp.
- rozwiązywanie problemów naukowo-badawczych
- zaspokajanie potrzeb administracji i zarządzania.
Instrukcja K-3 w swoim załączniku podaje podział map tematycznych na: zespoły, grupy, podgrupy i przykładowe rodzaje map. Podziały grup tematycznych na podgrupy i rodzaje map stanowią szeregi otwarte, które mogą być rozwijane w zależności od potrzeb[2].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dz.U. z 1999 r. nr 30, poz. 297
- ↑ a b c d e f Instrukcja techniczna K-3. Warszawa: GUGiK, 1984.
- ↑ na podstawie art. 8 ust. 1 dekretu z 13 czerwca 1956 o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej (Dz.U. Nr 25, poz. 115) oraz zarządzenia nr 39 Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 12 grudnia 1972 w sprawie uprawnień Prezesa GUGiK (Dz.Urz. GUGiK Nr 8, poz. 32)
- ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 214
