Interharmoniczna (ang. interharmonic component) – składowa przebiegu czasowego o częstotliwości niebędącej całkowitą krotnością częstotliwości harmonicznej podstawowej[1].

Źródła interharmonicznych edytuj

Interharmoniczne prądów i napięć mogą pojawiać się jako częstotliwości dyskretne lub jako szerokopasmowe spektrum. Źródłami powstawania interharmonicznych są szybkie zmiany prądu w urządzeniach i instalacjach, które mogą być także źródłem wahań napięcia. Zaburzenia te są generowane w stanach nieustalonych przez odbiorniki pracujące w sposób ciągły lub krótkotrwale oraz wskutek amplitudowej modulacji prądów i napięć. Źródłem interharmonicznych mogą być również procesy asynchroniczne łączenia elementów półprzewodnikowych w przekształtnikach statycznych.
Główne źródła generacji interharmonicznych:

Główną przyczyną powstawania interharmonicznych w pracujących silnikach są żłobki w magnetowodzie stojana i wirnika. Zauważa się ich wzrost przy nasyceniu obwodu magnetycznego. Źródłem interharmonicznych generowanych przez silniki może być także naturalna asymetria obwodu magnetycznego silnika. Natomiast szybkie zmiany obciążenia silnika mogą powodować generowanie subharmonicznych.

Jakość energii elektrycznej edytuj

Poziom interharmonicznych w napięciu zasilającym wzrasta na skutek wzrostu zastosowań przemienników częstotliwości i podobnych urządzeń sterujących. W pewnych przypadkach interharmoniczne, nawet o małych wartościach, powodują powstanie migotania światła lub powodują zakłócenia w pracy układów sterowania częstotliwości akustycznej[2].
Skutki obecności interharmonicznych:

Przypisy edytuj

  1. Electropedia - IEV ref 103-07-27.
  2. PN-EN 50160:2010 Parametry napięcia zasilającego w publicznych sieciach elektroenergetycznych