Ismaił Aleksandrowicz
Ismaił Mustafawicz Aleksandrowicz (biał. Ісмаіл Мустафавіч Александровіч, ros. Исмаил Мустафович Александрович, Ismaił Mustafowicz Aleksandrowicz; ur. 18 lipca 1929 w Klecku) – białoruski inżynier budownictwa i muzułmański działacz narodowości tatarskiej; przewodniczący Zarządu Muzułmańskiego Zjednoczenia Religijnego Białorusi, od 1994 roku mufti.
| Pełne imię i nazwisko |
Ismaił Mustafawicz Aleksandrowicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 lipca 1929 |
| Przewodniczący Zarządu Muzułmańskiego Zjednoczenia Religijnego Białorusi | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 18 lipca 1929 roku w Klecku, w powiecie nieświeskim województwa nowogródzkiego II Rzeczypospolitej[1]. Pochodził z tatarskiej rodziny muzułmańskiej. Jego ojciec, Mustafa Jasufowicz Aleksandrowicz, został w 1939 roku wybrany przez dżamiat miasta Klecka na imama. Pełnił tę funkcję do 1953 roku, kiedy pod presją okoliczności został zmuszony oficjalnie zrzec się wykonywania obowiązków imama[2]. Ismaił Aleksandrowicz ukończył trzy klasy polskiej szkoły, następnie uczył się w rosyjskiej szkole średniej. W 1953 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Politechniczny[1]. W rodzinie otrzymał wykształcenie islamskie[2]. W latach 1954–1956 pracował jako majster na budowie w Magnitogorsku, starszy kierownik robót i główny inżynier w Zarządzie Budownictwa Obwodu Czelabińskiego w Rosyjskiej FSRR. W latach 1957–1961 otrzymał aspiranturę w Akademii Nauk Białoruskiej SRR. W latach 1961–1986 pracował jako inżynier, starszy inżynier zjednoczenia „Orgtiechstroj” w Mińsku. W 1989 roku przeszedł na emeryturę[1].
W 1994 roku, podczas I Zjazdu Muzułmanów Białorusi, Ismaił Aleksandrowicz został wybrany muftim. W latach 1996 i 1998 był wybierany ponownie na to stanowisko. Pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Muzułmańskiego Zjednoczenia Religijnego Białorusi. Od 1990 roku brał aktywny udział w pracach zrzeszenia „Al-Kitab”, utrzymywał kontakty z Tatarami urodzonymi na ziemiach obecnie wchodzących w skład Białorusi, a mieszkających na Litwie, w Polsce, Stanach Zjednoczonych i innych krajach. W momencie wyboru na muftiego pod raz pierwszy, na Białorusi było 11 wspólnot muzułmańskich i działał jeden meczet. Przed trzecim zjazdem w wyniku jego działań i inicjatyw liczba wspólnot wzrosła do 24, a meczetów – do 4[2].
Odznaczenia edytuj
- Brązowy Medal Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (1969);
- Brązowy Medal Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (1974)[1];
- Brązowy Medal Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (1978);
- Medal „Za pracowniczą dzielność” (ZSRR, 1974);
- Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” (ZSRR, 1970);
- Medal „Weteran pracy” (ZSRR, 1986);
- inne[2].
Życie prywatne edytuj
Ismaił Aleksandrowicz jest żonaty, ma dwie córki i trzech wnuków. Jego starszy brat, Adam Aleksandrowicz, był imamem wspólnoty białoruskich, litewskich i polskich Tatarów w Nowym Jorku[2].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.