Wikipedia

Isolde Kostner

włoska narciarka alpejska

Isolde Kostner (ur. 20 marca 1975 w Bolzano) – włoska narciarka alpejska, trzykrotna medalistka igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w zjeździe.

Isolde Kostner
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1975
Bolzano

Klub

G.S. Fiamme Gialle

Wzrost

171 cm

Debiut w PŚ

28.02 1993, Veysonnaz
(43. miejsce – super G)

Pierwsze punkty w PŚ

4.12 1993, Tignes (11. miejsce – zjazd)

Pierwsze podium w PŚ

29.01 1994, Ga-Pa
(1. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
srebro Salt Lake City 2002 Zjazd
brąz Lillehammer 1994 Zjazd
brąz Lillehammer 1994 Supergigant
Mistrzostwa świata
złoto Sierra Nevada 1996 Supergigant
złoto Sestriere 1997 Supergigant
srebro St. Anton 2001 Supergigant
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Montecampione 1993 Supergigant
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2000/2001
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
3. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1997/1998
3. miejsce
1999/2000
Odznaczenia
Kawaler Orderu Zasługi Republiki Włoskiej

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Isolde Kostner pojawiła się w 1992 roku, kiedy wystartowała na mistrzostwach świata juniorów w Mariborze. Zajęła tam trzynaste miejsce w zjeździe, siódme w supergigancie oraz dziewiąte w slalomie gigancie. Podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata juniorów w Montecampione zwyciężyła w supergigancie, wyprzedzając Madlen Summermatter ze Szwajcarii oraz swą rodaczkę, Alessandrę Merlin. W międzyczasie zadebiutowała w zawodach Pucharu Świata, 28 lutego 1993 roku w Veysonnaz zajmując 43. miejsce w supergigancie.

Pierwsze pucharowe punkty wywalczyła 4 grudnia 1993 roku w Tignes, zajmując jedenaste miejsce w zjeździe. W sezonie 1993/1994 punktowała jeszcze wielokrotnie, w tym 29 stycznia 1994 roku w Garmisch-Partenkirchen po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zwyciężając w biegu zjazdowym. Następnie na podium stanęła także 2 i 6 lutego 1994 roku w Sierra Nevada, gdzie była kolejno trzecia w zjeździe i druga w supergigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła dziewiętnaste miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była czwarta. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, zdobywając dwa medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w supergigancie, ulegając tylko Diann Roffe z USA oraz Rosjance Swietłanie Gładyszewej. Cztery dni później brązowy medal zdobyła także w zjeździe, przegrywając o 0,92 sekundy z Niemką Katją Seizinger i o 0,26 sekundy z Picabo Street z USA. Na tych samych igrzyskach startowała także w kombinacji, w której po zjeździe zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 1,24 sekundy. Slalomu jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. W sezonie 1994/1995 trzy razy stawała na podium zjazdu: 2 grudnia w Vail była druga, 17 lutego w Åre była trzecia, a 5 marca 1995 roku w Saalbach-Hinterglemm ponownie zajęła drugie miejsce. Sezon ukończyła na dwudziestym miejscu w klasyfikacji generalnej i piątym w zjeździe.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1995/1996, zdobywając 905 punktów i zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawała ośmiokrotnie, jednak odniosła przy tym tylko jedno zwycięstwo, wygrywając bieg zjazdowy 20 stycznia 1996 roku w Cortinie d’Ampezzo. Była też czwarta w klasyfikacji supergiganta i trzecia w klasyfikacji zjazdu, plasując się za Street i Seizinger. W lutym 1996 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zwyciężyła w supergigancie. W zawodach tych wyprzedziła Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii i Picabo Street, zostając tym samym pierwszą Włoszką, która zdobyła tytuł mistrzyni świata w tej konkurencji. Tytuł ten obroniła podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Sestriere, tym razem wyprzedzając Katję Seizinger i jej rodaczkę, Hilde Gerg. Na tych samych mistrzostwach była też między innymi czwarta w zjeździe, przegrywając walkę o podium ze Szwedką Pernillą Wiberg o 0,15 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się pięć razy, odnosząc dwa zwycięstwa: 23 i 25 stycznia 1997 roku w Cortinie d’Ampezzo wygrywając kolejno zjazd i supergiganta. Sezon 1996/1997 zakończyła na piątej pozycji, zajmując także czwarte miejsce w supergigancie i szóste w zjeździe.

Najważniejszym punktem sezonu 1997/1998 były igrzyska olimpijskie w Nagano. Włoszka zajęła tam jedenaste miejsce w supergigancie, a rywalizacji w zjeździe nie ukończyła. W Pucharze Świata pięciokrotnie stawała na podium, w tym 22 stycznia 1998 roku po raz kolejny wygrała zjazd w Cortinie d’Ampezzo. W klasyfikacji generalnej tym razem była ósma, a w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta plasowała się na trzeciej pozycji. Sezon 1998/1999 zaczęła od zajęcia dwukrotnie drugiego miejsca w zjeździe w dniach 27-28 listopada w Lake Louise. W drugiej części sezonu na podium stanęła jeszcze 21 stycznia w Cortinie d’Ampezzo, gdzie ponownie była druga oraz 5 marca 1999 roku w Sankt Moritz, gdzie zajęła trzecie miejsce w zjeździe. Wyniki ten dały jej jednak czternaste miejsce w klasyfikacji generalnej. Bez medalu wróciła także z mistrzostw świata w Vail, gdzie jej najlepszym wynikiem było szóste miejsce w supergigancie.

Przez trzy kolejne sezony plasowała się w czołowej szóstce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie osiemnaście razy stawała na podium, z czego dziewięć razy zwyciężała: 27 listopada 1999 roku w Lake Louise, 17 grudnia 1999 roku w Sankt Moritz, 10 lutego w Santa Caterina, 1 grudnia 2000 roku w Lake Louise, 19 stycznia 2001 roku w Cortinie d’Ampezzo oraz 29 i 30 30 listopada 2001 roku w Lake Louise była najlepsza w zjeździe, a 8 grudnia 1999 roku w Val d’Isère i 25 lutego 2001 roku w Lenzerheide zwyciężała w supergigantach. W sezonie 1999/2000 była czwarta w klasyfikacji generalnej, a w sezonach 2000/2001 i 2001/2002 była szósta. Równocześnie zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu w sezonie 1999/2000, a w dwóch kolejnych latach zdobywała w tej klasyfikacji Małą Kryształową Kulę. Na początku 2001 roku startowała na mistrzostwach świata w St. Anton, zdobywając srebrny medal w supergigancie. Rozdzieliła tam na podium Francuzkę Régine Cavagnoud oraz Niemkę Hilde Gerg. Swój ostatni medal zdobyła podczas rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Salt Lake City, gdzie była druga w zjeździe. W zawodach tych straciła 0,45 sekundy do Francuzki Carole Montillet, a o 0,38 sekundy wyprzedziła Austriaczkę Renate Götschl.

Startowała do połowy sezonu 2005/2006, swoje ostatnie zwycięstwo odnosząc 31 stycznia 2004 roku w Haus, gdzie była najlepsza w zjeździe. Ostatnie podium w zawodach pucharowych wywalczyła 25 lutego 2005 roku w San Sicario, zajmując drugie miejsce w supergigancie. W klasyfikacji generalnej plasowała się jednak poza czołową dziesiątką. W 2003 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, zajmując dziewiąte miejsce w zjeździe i osiemnaste w supergigancie. Brała także udział w rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Bormio, gdzie jej najlepszym wynikiem było piąte miejsce w supergigancie. Na miesiąc przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich w Turynie Włoszka ogłosiła zakończenie kariery.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Włoch, w tym dwanaście złotych: w gigancie w 1996 roku, w zjeździe w latach 1995, 1996, 1998 i 1999 oraz supergigancie w latach 1992, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999 i 2000. Podczas ceremonii otwarcia igrzysk w 2002 roku była chorążym reprezentacji Włoch. W 2002 roku została odznaczona Orderem Zasługi Republiki Włoskiej.

Jest kuzynką łyżwiarki figurowej Caroliny Kostner oraz żoną włoskiego alpejczyka Wernera Perathonera.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
3.  15 lutego 1994   Lillehammer Supergigant 1:22,15 +0,30   Diann Roffe
3.  19 lutego 1994   Lillehammer Zjazd 1:35,93 +0,92   Katja Seizinger
DNF 21 lutego 1994   Lillehammer Kombinacja 3:05,16 -   Pernilla Wiberg
11. 11 lutego 1998   Nagano Supergigant 1:18,02 +0,60   Picabo Street
DNF 16 lutego 1998   Nagano Zjazd 1:29,89 -   Katja Seizinger
13. 17 lutego 2002   Salt Lake City Supergigant 1:13,59 +1,40   Daniela Ceccarelli
2.  12 lutego 2002   Salt Lake City Zjazd 1:39,56 +0,45   Carole Montillet

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
1.  12 lutego 1996   Sierra Nevada Supergigant 1:21,00 - -
6. 18 lutego 1996   Sierra Nevada Zjazd 1:54,06 +0,98   Picabo Street
6. 22 lutego 1996   Sierra Nevada Gigant 2:10,74 +1,43   Deborah Compagnoni
DNF 19 lutego 1996   Sierra Nevada Kombinacja 3:19,68 -   Pernilla Wiberg
7. 9 lutego 1997   Sestriere Gigant 2:39,19 +2,42   Hilary Lindh
1.  11 lutego 1997   Sestriere Supergigant 1:23,50 - -
4. 15 lutego 1997   Sestriere Zjazd 1:41,18 +0,41   Hilary Lindh
6. 3 lutego 1999   Vail Supergigant 1:20,53 +0,68   Alexandra Meissnitzer
DNF 5 lutego 1999   Vail Kombinacja 3:08,52 -   Pernilla Wiberg
9. 7 lutego 1999   Vail Zjazd 1:48,20 +1,29   Renate Götschl
2.  29 stycznia 2001   St. Anton Supergigant 1:23,44 +0,05   Régine Cavagnoud
5. 6 lutego 2001   St. Anton Zjazd 1:36,20 +0,80   Michaela Dorfmeister
18. 3 lutego 2003   Sankt Moritz Supergigant 1:27,48 +1,75   Michaela Dorfmeister
9. 9 lutego 2003   Sankt Moritz Zjazd 1:34,30 +0,68   Mélanie Turgeon
5. 30 stycznia 2005   Bormio Supergigant 1:17,64 +0,90   Anja Pärson
DNS 4 lutego 2005   Bormio Kombinacja 2:53,70 -   Janica Kostelić
10. 6 lutego 2005   Bormio Zjazd 1:39,90 +1,68   Janica Kostelić

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
13. 25 lutego 1992   Maribor Zjazd 1:21,68 +1,29   Céline Dätwyler
7. 26 lutego 1992   Maribor Supergigant 1:20,66 +1,33   Regina Häusl
9. 27 lutego 1992   Maribor Gigant 1:56,37 +1,49   Regina Häusl
25. 4 marca 1993   Montecampione Slalom 1:16,22 +6,56   Morena Gallizio
1.  5 marca 1993   Montecampione Supergigant 1:39,23 - -
8. 7 marca 1993   Montecampione Gigant 2:06,03 +2,42   Karin Roten
6. 7 marca 1993   Montecampione Kombinacja ? ?   Morena Gallizio

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Garmisch-Partenkirchen – 29 stycznia 1994 (zjazd)
  2.   Cortina d’Ampezzo – 20 stycznia 1996 (zjazd)
  3.   Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 1997 (zjazd)
  4.   Cortina d’Ampezzo – 25 stycznia 1997 (supergigant)
  5.   Cortina d’Ampezzo – 22 stycznia 1998 (zjazd)
  6.   Lake Louise – 27 listopada 1999 (zjazd)
  7.   Val d’Isère – 8 grudnia 1999 (supergigant)
  8.   Sankt Moritz – 17 grudnia 1999 (zjazd)
  9.   Santa Caterina – 10 lutego 2000 (zjazd)
  10.   Lake Louise – 1 grudnia 2000 (zjazd)
  11.   Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 2001 (zjazd)
  12.   Lenzerheide – 25 lutego 2001 (supergigant)
  13.   Lake Louise – 29 listopada 2001 (zjazd)
  14.   Lake Louise – 30 listopada 2001 (zjazd)
  15.   Haus – 31 stycznia 2004 (zjazd)
  • 15 zwycięstw (12 zjazdów i 3 supergiganty)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Sierra Nevada – 3 lutego 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  2.   Sierra Nevada – 6 lutego 1994 (supergigant) – 2. miejsce
  3.   Vail – 2 grudnia 1994 (zjazd) – 2. miejsce
  4.   Åre – 17 lutego 1995 (zjazd) – 3. miejsce
  5.   Saalbach-Hinterglemm – 5 marca 1995 (zjazd) – 2. miejsce
  6.   Vail – 16 listopada 1995 (supergigant) – 3. miejsce
  7.   Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  8.   Val d’Isère – 3 lutego 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  9.   Val d’Isère – 4 lutego 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  10.   Narwik – 2 marca 1996 (gigant) – 3. miejsce
  11.   Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce
  12.   Kvitfjell – 7 marca 1996 (supergigant) – 3. miejsce
  13.   Vail – 7 grudnia 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  14.   Val d’Isère – 12 grudnia 1996 (supergigant) – 3. miejsce
  15.   Bad Kleinkirchheim – 12 stycznia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  16.   Mammoth Mountain – 29 listopada 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  17.   Lake Louise – 5 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  18.   Lake Louise – 6 grudnia 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  19.   Cortina d’Ampezzo – 24 stycznia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  20.   Lake Louise – 27 listopada 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  21.   Lake Louise – 28 listopada 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  22.   Cortina d’Ampezzo – 21 stycznia 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  23.   Sankt Moritz – 5 marca 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  24.   Lake Louise – 28 listopada 1999 (supergigant) – 3. miejsce
  25.   Lake Louise – 30 listopada 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  26.   Sankt Moritz – 17 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  27.   Haus – 13 stycznia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  28.   Åre – 8 marca 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  29.   Sankt Moritz – 21 grudnia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  30.   Saalbach-Hinterglemm – 11 stycznia 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  31.   Cortina d’Ampezzo – 26 stycznia 2002 (zjazd) – 2. miejsce
  32.   Åre – 2 lutego 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  33.   Aspen – 29 listopada 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  34.   Haus – 30 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  35.   Sestriere – 10 marca 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  36.   San Sicario – 25 lutego 2005 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Isolde_Kostner&oldid=70323415”