Józef Appel
Józef Appel (ur. 6 sierpnia 1896 w Tarnowie, zm. 27 listopada 1985 w Warszawie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 listopada 1985 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 6 sierpnia 1896 w Tarnowie, w rodzinie Antoniego i Stanisławy z Rolandów[1]. Ukończył szkołę powszechną i pięć klas gimnazjum w Tarnowie[2]. W 1912 uczył się w Krakowie drukarstwa. Członek „Sokoła”.
W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 8. kompanii 2 pułku piechoty[3]. Od 1 listopada 1917 w Polskim Korpusie Posiłkowym. 1 maja 1918 pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej. Od sierpnia 1918 w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego[4].
Od czerwca jako podchorąży walczył w szeregach 28 pułku piechoty na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami[3][4]. 19 lipca 1919 razem z plutonem we wsi Szypowce nad Seretem, sforsował rzekę pod ogniem wojsk nieprzyjacielskich, za który to czyn otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. 24 maja 1920 został ranny w majątku Mariampol koło wsi Borejki na froncie litewsko-białoruskim[2]. Leczył się w szpitalu w Łodzi, a następnie został przeniesiony na front do 15 pułku piechoty[4]. 30 września 1920 dowódca 4 Armii mianował go podporucznikiem[4]. Po zawieszeniu broni został odkomenderowany na trzymiesięczny kurs oficerów łączności w Grodnie[4]. Po ukończeniu kursu wrócił do pułku w Dęblinie i objął dowództwo plutonu łączności[4]. 15 lutego 1922 został przeniesiony do rezerwy[4][5].
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2869. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[6][7]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 18 pułku piechoty w Skierniewicach[8][9]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i nadal był przydzielony w rezerwie do 18 pułku piechoty[10]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 68. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11].
Zamieszkał w Warszawie przy ul. Krochmalnej 34 m. 114[12]. W 1928 został zatrudniony w Głównej Drukami Wojskowej, w charakterze pracownika kontraktowego na stanowisku magazyniera[4]. Później został kierownikiem magazunu surowców[13]. 24 lutego 1936 został zwolniony z pracy przez kierownika drukarni majora Rajmunda Radłowicza[14]. Był członkiem Związku Legionistów Polskich[15].
Podczas II wojny światowej był jeńcem Oflagu II C Woldenberg o nr 32556/XIII.A[16]. Po wojnie pracował w Warszawie do 1961 jako drukarz. Zmarł 27 listopada 1985 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym[3] (kwatera W-X-10, rząd 6, miejsce 17).
Od 1927 był żonaty z Amelią Milęcką, z którą miał córkę Danutę Kazimierę (ur. 15 maja 1928)[3][13].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6920[12][17]
- Krzyż Niepodległości – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18]
- Krzyż Walecznych po raz pierwszy i drugi nr 40976 oraz po raz trzeci nr 22811[15][19]
Przypisy edytuj
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 15.
- ↑ a b c d e f g h Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 9.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 513.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 452.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 177.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 167.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 19, 446.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 208.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 9.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Lista lubuska Jeńców Oficerów Oflagu IIC | Woldenberczycy [online] [dostęp 2020-03-23] (pol.).
- ↑ Zaborowski 1928 ↓, s. 29.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 167, tu odznaczony dwukrotnie.
Bibliografia edytuj
- Appel Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.75-7131 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-14].
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Wacław Zaborowski: Zarys historii wojennej 28-go pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.