Józef Blajer
Józef Blajer ps. „Bej“ (ur. 16 stycznia 1920 w Wysokiej, zm. 18 grudnia 2003 w Rzeszowie) – żołnierz polskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej.
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1940–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie[1]. W czerwcu 1940 roku został zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej. W 1942 roku ukończył kurs podchorążych rezerwy, a dwa lata później został awansowany na podporucznika[1].
Od 1941 roku był organizatorem i dowódcą drużyny dywersyjnej Komendy Obwodu Łańcut Armii Krajowej, był uczestnikiem większości akcji dywersyjnych przeprowadzonych na terenie obwodu[1]. Od jesieni 1943 roku był oficerem broni oddziału partyzanckiego „Prokop”[1]. Podczas akcji „Burza” był dowódcą drużyny i dowodził atakami na wycofujące się oddziały niemieckie[1]. Odznaczony Krzyżem Walecznych[1].
Pod koniec sierpnia 1944 roku został aresztowany przez milicję w Łańcucie, przesłuchiwany przez NKWD, więziony w Łańcucie i na zamku w Rzeszowie[1]. Na początku listopada 1944 roku przeniesiony do obozu w Bakończycach, następnie internowany w łagrach Jegolsk-Borowicze. W marcu 1946 roku powrócił do Wysokiej i zaangażował się w działalność Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość[1]. 30 czerwca 1949 roku ponownie aresztowany przez UB i więziony w Łańcucie i na zamku w Rzeszowie. 9 listopada 1949 roku skazany wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Rzeszowie na karę 6 lat więzienia[1]. Od marca 1950 roku więziony w Przemyślu, od sierpnia we Wronkach, a od października w obozie pracy w Potulicach. We wrześniu 1951 roku przeniesiony do obozu pracy w Rusku, w kopalni gliny ogniotrwałej. Zwolniony w lipcu 1953 roku[1].
W latach 1953−1955 mieszkał i pracował w Krakowie, a od 1955 roku w Rzeszowie[1]. Pracował najpierw w Łańcuckiej Fabryce Śrub, a od początku lat sześćdziesiątych w Wojewódzkim Zrzeszeniu Przedsiębiorstw Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. W 1980 roku przeszedł na przedwczesną emeryturę[1].
Zostawił po sobie obszerne wspomnienia z okresu konspiracji i uwięzienia[1].