Józef Chyliński
Józef Chyliński (ur. 20 października 1904 w Jabłonowie Pomorskim, zm. 9 czerwca 1985 w Toronto) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, członek ruchu oporu podczas II wojny światowej, jeden z dowódców Pomorskiego Okręgu Służby Zwycięstwu Polski (później Związku Walki Zbrojnej i w końcu Armii Krajowej).
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 czerwca 1985 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1925–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
58 Pułku Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Antoniego i Weroniki z domu Cicha. Był bratem Franciszka (1898–1985)[a], Marii po mężu Syga i Jadwigi, po mężu Wojtowicz.
W 1925, po zdaniu matury, został przyjęty do Szkoły Podchorążych w Warszawie. W następnym roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 15 sierpnia 1928 prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 58 pułku piechoty w Poznaniu[3].
Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 277. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w 58 pp na stanowisku dowódcy 1 kompanii karabinów maszynowych[5]. 24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, objął dowództwo baonu strzelców nr 6. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej.
Aresztowany przez UB w 1945, zwolniony w 1947. Od 1948 na emigracji w Kanadzie. Zmarł w 1985.
Zmarł 9 czerwca 1985 w Toronto. 25 kwietnia 1987 jego prochy zostały złożone na cmentarzu Doły w Łodzi.
W sierpniu 1939 w Warszawie zawarł związek małżeński z Ireną Jankowską, z którą miał syna Zygmunta (ur. 1939). Żona i syn zginęli w czasie powstania warszawskiego, przysypani gruzami przy ul. Marszałkowskiej.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 7 lutego 1945 przez dowódcę AK
- Krzyż Walecznych – 1 lutego 1944 przez komendanta Okręgu AK Pomorze
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – 7 lutego 1942 przez dowódcę AK
Uwagi edytuj
- ↑ Franciszek Chyliński (ur. 30 czerwca 1898) był odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 88. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów. W marcu 1939 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu na stanowisku oficera gospodarczego[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 88, 539.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 343, 488, tu omyłkowo Krzyż Niepodległości zamiast Krzyża Walecznych.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1928 roku, s. 269, 279.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 51.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 616.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Elżbieta Skerska,"Józef Chyliński (1904-1985), Żołnierz Polskiego Państwa Podziemnego", Głos z Torunia", 43/2002