Józef Kössler
Józef Kössler (ur. 11 marca 1894 w Doroszowcach, zm. 28 lutego 1977 w Gdańsku) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, żołnierz Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 marca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 lutego 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w Doroszowcach, w ówczesnym powiecie kocmańskim Księstwa Bukowiny, w rodzinie Jana i Stanisławy z Rusmaków. Ukończył sześć klas w gimnazjum w Stanisławowie, gdzie od 1912 należał do Drużyny Sokolej[1]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do 1 pułku piechoty. W 1916 przeniesiony do 4 pułku piechoty i w jego składzie walczył pod Rawą Ruską[1].
W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. W szeregach 8 pułku piechoty Legionów bił się z Ukraińcami pod Lwowem. W 1919, mianowany podporucznikiem, walczył na froncie polsko bolszewickim. W sierpniu 1920 dowodził kompanią działającą wzdłuż toru kolejowego Brześć – Kowel. Jego postawa przyczyniła się do odparcia ataku nieprzyjaciela[2]. Za bohaterstwo w walkach został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1773. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W 1923 przeniesiony do rezerwy. W okresie międzywojennym prowadził własną firmę[2].
We wrześniu 1939 bronił polskiego wybrzeża[4]. Po kapitulacji, dostał się do niewoli i przebywał w niemieckich obozach jenieckich[2].
Po wojnie pracował w przedsiębiorstwach państwowych. Zmarł w Gdańsku, pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie (kwatera L2-11-12)[5].
Był żonaty z Heleną z Żołnów, z którą miał dwoje dzieci: Ryszarda (ur. 30 listopada 1924), Barbarę (ur. 13 kwietnia 1933)[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4885 – 1921[6]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7][2]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[2]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 77.
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 78.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 68.
- ↑ Gdyńscy czerwoni kosynierzy we wrześniu 1939
- ↑ śp. Józef Kössler
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921, s. 1609.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.