Józef Kopczyński (oficer)
Józef Kopczyński (ur. 30 kwietnia 1896 w Bąkowie, zm. 3 kwietnia 1979 w Łodzi) – major Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, powstaniec wielkopolski, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 kwietnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 kwietnia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1926, 1939–1945 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
kierownik grup |
_podpis.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 30 kwietnia 1896 w Bąkowie, w ówczesnym powiecie wyrzyskim Prowincji Poznańskiej, w rodzinie Jana i Franciszki z Dembińskich[1]. Ukończył dwie klasy szkoły powszechnej i sześć klas gimnazjum Bergera w Poznaniu[2]. W 1913 podjął pracę w Zakładach Hippolita Cegielskiego[3][4]. W tym samym roku został członekiem Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego[5]. W 1915 został wcielony do armii niemieckiej. Walczył na froncie zachodnim I wojny światowej.
Od listopada 1918 organizował wielkopolskie oddziały powstańcze i w ich szeregach jako dowódca kompanii grodziskiej walczył w powstaniu wielkopolskim. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W walkach o przyczółek mostowy pod Bobrujskiem, na czele patrolu wziął do niewoli jeńców i sprzęt wojskowy[4]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[6].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Był adiutantem w macierzystym 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie, a potem drugim oficerem sztabu 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[4]. W 1922 w Poznaniu zdał egzamin maturalny[7]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 224. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Z dniem 19 stycznia 1926 został przydzielony z 25 DP do macierzystego 56 pp[9]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku[4], a później do pospolitego ruszenia[1]. W cywilu kierował pracami wiertniczymi i pracował w Cechu Studniarsko-Wiertniczym w Poznaniu.
W 1939 walczył w kampanii wrześniowej. Po klęsce wojsk polskich przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec.
W 1945 powrócił do kraju i pracował na stanowisku kierownika grupy robót wiertniczych w Miejskim Przedsiębiorstwie Instalacyjnym. 4 kwietnia 1974 został awansowany na majora[10]. Zmarł 3 kwietnia 1979 w Łodzi, pochowany na cmentarzu św. Wincentego.
Był żonaty z Ireną z Głuchowskich, z którą miał dwóch synów: Tadeusza (ur. 8 lipca 1926) i Andrzeja (ur. 18 marca 1930)[4][7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 572[1]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[11][4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[10]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[5][4]
- Złoty Krzyż Zasługi[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[5]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 19 lutego 1958[12]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 73.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Siuda 1928 ↓, s. 47.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 marca 1926 roku, s. 96.
- ↑ a b c Kościański 2008 ↓, s. 88.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2023-01-19].
Bibliografia edytuj
- Kopczyński Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.44-3461 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-19].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Zdzisław Kościański: Kopczyński Józef (1896–1979). W: Powstańcy wielkopolscy : biogramy uczestników powstania wielkopolskiego 1918-1919. Bogusław Polak (red.). T. IV. Poznań: Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918-1919. Zarząd Główny, 2008. ISBN 978-83-920103-9-5.
- Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść... Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, s. 199, ISBN 978-83-915081-7-6.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Stanisław Siuda: Zarys historji wojennej 56-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.