Język puxian (chiń. 莆仙话; pinyin Púxiān huà), nazywany też Xinghua – język z grupy min języków chińskich. Nazwa jest kombinacją pierwszych sylab nazw miasta Putian (莆田市) i powiatu Xianyou (仙游县). Używany jest przez ok. 2,5 mln osób głównie w chińskiej prowincji Fujian, a także Singapurze i Malezji[1]. Użytkownicy języka określani są mianem Henghua (兴化/ 興化).

莆仙话
Obszar

ChRL, Singapur, Malezja

Liczba mówiących

2,5 mln[1]

Pismo/alfabet

chińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 5 rozwojowy
Kody języka
ISO 639-3 cpx
IETF cpx
Glottolog puxi1243
Ethnologue cpx
SIL cpx
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Biblia w języku puxian

W użyciu jest także język mandaryński[1].

Charakterystyka edytuj

Język puxian posiada 7 tonów. Różni się od większości dialektów minnan następującymi cechami:

  1. Samogłoska 'a' przeszła w większości przypadków w 'o'. Np. 腳 (Noga) Ka > Ko.
  2. Samogłoska 'ư' /ɯ/ przeszła w 'ü'. Np. 魚 (Ryba) Hu > Hü.
  3. Samogłoska 'eng' przeszła w /uŋ/. Np. 湯 (Zupa) Teng > Toong.
  4. Samogłoska /e/ przeszła w 'o'. Np. 馬 (Koń) Be > Bo.
  5. Samogłoska 'i' przeszła w 'a', Np. 病 (Chory) Bi > Ba.
  6. Samogłoska 'io' przeszła w 'iao', Np. 笑 (Śmiech) Cio > Ciao.

Przypisy edytuj

  1. a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Chinese, Pu-Xian, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-03-23] (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj