Wikipedia

Jack White

wokalista i gitarzysta amerykański (The White Stripes)

Jack White, właśc. John Anthony Gillis[1] (ur. 9 lipca 1975 w Detroit[1]), znany także jako Jack White III – amerykański muzyk, kompozytor, wokalista, autor tekstów i multiinstrumentalista polskiego pochodzenia, a także producent muzyczny oraz okazjonalnie aktor, najbardziej znany jako gitarzysta i wokalista zespołu The White Stripes.

Jack White
Ilustracja
Jack White, 2021
Imię i nazwisko

John Anthony Gillis

Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1975
Detroit

Instrumenty

gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, perkusja

Typ głosu

tenor

Gatunki

metal[1], country[1], pop[1], rock and roll[1]

Zawód

muzyk, kompozytor, wokalista, autor tekstów, producent muzyczny

Wydawnictwo

Warner Bros., V2, Third Man, Sub Pop, Sympathy for the Record Industry, XL, Italy

Zespoły
Goober & the Peas (1990-1995)
Two-Star Tabernacle (1997-1999)
The White Stripes (1997-2011)
The Raconteurs (od 2005)
The Dead Weather (od 2009)
The Upholsterers (2000)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

W latach 90. White był tymczasowym muzykiem w różnych undergroundowych grupach muzycznych w Detroit, pracując jednocześnie jako tapicer. White stworzył The White Stripes w 1997 roku wraz z Meg White, jego ówczesną żoną. Zespół wydał serię przyjętych z uznaniem albumów a trzeci z nich, White Blood Cells z 2001 roku, wyniósł grupę do statusu międzynarodowej gwiazdy. Jack uplasowany został na 70. miejscu listy stu gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[2].

Popularność i sukces artystyczny pozwoliły White’owi jako muzykowi solowemu na współpracę z innymi sławnymi muzykami jak Beck, The Rolling Stones, Jeff Beck[3], Alicia Keys, Bob Dylan czy Loretta Lynn, której album Van Lear Rose z 2004 roku wyprodukował. W 2005 roku White został współzałożycielem rockowej grupy The Raconteurs, natomiast w 2009 roku założył trzeci zespół, The Dead Weather[4].

Życiorys edytuj

John Gillis urodził się jako jedno z dziesięciorga dzieci. Syn Gormana i Teresy Bandyk Gillis. Ma polskie korzenie, co często podkreśla w mediach, jego matka pochodzi z Polski, babka mieszkała w Krakowie[5]. Jego rodzina była bardzo muzykalna, on sam uczył się gry na gitarze, perkusji i pianinie. Będąc nastolatkiem, grał w wielu zespołach, m.in. The Go oraz Two Star Tabernacle.

W wieku 21 lat Gillis poznał Meg White, barmankę, którą poślubił w 1996. Jak głosi plotka, pewnego dnia, ćwicząc na gitarze, dla żartu posadził Meg za perkusją i zachwycony patrzył, jak gra na tym instrumencie niczym kilkuletnie dziecko. To właśnie wtedy założyli zespół o nazwie The White Stripes – Jack grał na gitarze i śpiewał, a Meg grała na perkusji.

W 1999 nagrali pierwszy album The White Stripes, ich drugi album De Stijl (2000) ukazał się, kiedy Jack i Meg byli już rozwiedzeni (24.03.2000). Nagrywali jednak nadal razem, podpisując kontrakt z wytwórnią V2 Records i nagrywając albumy White Blood Cells oraz w 2003 Elephant, który przyniósł im największą popularność. Potem, zarejestrowany w angielskim Blackpool słynny koncert duetu pojawił się na DVD w 2004. Następnie, w 2005 wydali płytę Get Behind Me Satan, z której piosenka „Blue Orchid” już wcześniej – jako singel – była rockowym hitem. Po dwuletniej przerwie, w 2007 do sklepów muzycznych trafił nowy album zatytułowany Icky Thump. Stylistyka kilku utworów, tytułowego oraz Prickly Thorn, But Sweetly Worn i St. Andrew (This Battle is in the Air) opiera się na szkockim folku, co jest nawiązaniem do szkockiego pochodzenia Jacka White.

W 2006 pojawiła się w internecie witryna „www.alumiiinium.com”. Dotyczy ona projektu zrealizowanego wspólnie z Richardem Russelem i Jobym Talbotem. Nagrywany w Intimate Studios w Wapping w Londynie od sierpnia 2005 do lutego 2006 album zatytułowany Aluminium w formie płytowej dystrybuowany był w 3333 sztukach CD oraz 999 sztukach LP i rozszedł się właściwie natychmiast. W nieograniczonej ilości jest jednak dostępny w formie elektronicznej. Płyta zawiera utwory z dorobku The White Stripes (ze wszystkich ich albumów oprócz Icky Thump, oraz „Who’s a Big Baby?” z singla Blue Orchid) oraz ścieżkę „Never Far Away”, będącą częścią soundtracku do filmu Wzgórze nadziei. Wszystkie utwory są w wykonaniu symfonicznym. W nagraniu brała udział specjalna orkiestra, której członkami byli także młodzi brytyjscy muzycy.

W 2005 White wraz z Brendanem Bensonem, Jackiem Lawrence’em i Patrickiem Keelerem założył zespół The Raconteurs. 15 maja 2006 ukazała się ich płyta Broken Boy Soldiers zbierając głównie dobre recenzje. 25 marca 2008 został wydany drugi album grupy, Consolers of the Lonely, także ciepło przyjęty.

Jack pojawił się także w tym czasie w filmie Wzgórze nadziei, gdzie zagrał u boku Renée Zellweger, z którą przez jakiś czas łączył go romans. Podczas nagrywania teledysku do „Blue Orchid” White poznał modelkę Karen Elson, z którą potem wziął ślub. 2 maja 2006 na świat przyszło ich pierwsze dziecko, dziewczynka o imieniu Scarlett Theresa. 7 sierpnia 2007 urodził się syn pary – Henry Lee. Małżeństwo Jacka z Karen zakończyło się w czerwcu 2011, na którą to okazję urządzone zostało specjalne przyjęcie.

White napisał, wyprodukował i zagrał na perkusji w piosence promującej 22. część filmu o przygodach agenta 007 (James Bond), Quantum of Solace pod tytułem Another Way to Die. W utworze śpiewa w duecie z soulową wokalistką Alicią Keys, która zagrała również partie fortepianowe.

W 2009 roku muzyk założył grupę The Dead Weather, w skład której, oprócz White’a, weszli: basista Jack Lawrence (The Greenhornes, The Raconteurs), gitarzysta Dean Fertita (Queens of the Stone Age) i wokalistka Alison Mosshart (The Kills). Debiutancka płyta The Dead Weather, zatytułowana „Horehound”, pojawiła się 13 lipca 2009 roku. Promuje ją singiel „Hang You from the Heavens”.

W roku 2009 został nakręcony film dokumentalny Będzie głośno, którego bohaterami są Jimmy Page, The Edge i Jack White, którzy spotykają się, by dyskutować o gitarze elektrycznej. Podczas nagrywania filmu White nagrał swój pierwszy solowy singiel Fly Farm Blues.

Dyskografia edytuj

Osobny artykuł: Dyskografia The White Stripes.

Albumy solowe edytuj

Rok Tytuł Pozycja na liście Certyfikat
UK
[6] 		USA
[7] 		AUS
[8] 		NZL
[9] 		POR
[10] 		NLD
[11] 		CHE
[12] 		AUT
[13] 		POL
[14]
2012 Blunderbuss
  • Data: 24 kwietnia 2012
  • Wydawca: Third Man, XL, Columbia
 1 1 2 2 8 4 1 3 7
  • USA: złota płyta[15]
  • AUS: złota płyta[16]
  • UK: złota płyta[17]
2014 Lazaretto
  • Data: 10 czerwca 2014
  • Wydawca: Third Man, XL, Columbia
 4 1 3 2 5 5 2 6 8
  • UK: srebrna płyta[17]
2018 Boarding House Reach
  • Data: 23 marca 2018
  • Wydawca: Third Man, XL, Columbia
 5 1 11 25 – 10 – – –

Kompilacje edytuj

Rok Tytuł Pozycja na liście
UK
[6] 		USA
[7] 		AUS
[8] 		NZL
[9] 		POR
[10] 		NLD
[11] 		CHE
[12] 		AUT
[13] 		POL
[18]
2016 Acoustic Recordings 1998–2016
  • Data: 9 września 2016
  • Wydawca: Third Man, XL
 12 8 13 18 17 28 11 6 11

Single edytuj

Rok Tytuł Pozycja na liście Album
UK
[6] 		USA
[7] 		AUS
[19] 		FIN
[20] 		FRA
[21] 		NLD
[22] 		CHE
[23] 		AUT
[24] 		DEU
[25]
2008 „Another Way to Die”
(oraz Alicia Keys) 		9 81 29 1 98 48 4 2 8 Quantum of Solace
(ścieżka dźwiękowa)
2012 „Love Interruption” 126 106 – – – – – – – Blunderbuss
„Sixteen Saltines” 129 – – – 171 – – – –
„Freedom at 21” – – – – – – – – –
„I’m Shakin’” – – – – – – – – –
2014 „Lazaretto” 116 108 – – 173 – – – – Lazaretto
„Would You Fight For My Love?” – – – – – – – – –
2015 „That Black Bat Licorice” – – – – – – – – –
2017 „Battle Cry” – – – – – – – – – –
2018 „Connected by Love” /
„Respect Commander” 		– – – – – – – – – Boarding House Reach
„Over and Over and Over” – – – – – – – – –
„–” pozycja nie była notowana.

Teledyski edytuj

Rok Tytuł Reżyseria Album
2008 „Another Way to Die” (oraz Alicia Keys) P. R. Brown Quantum of Solace (ścieżka dźwiękowa)
2012 „Love Interruption” – Blunderbuss
„Sixteen Saltines” AG Rojas[26]
„I’m Shakin'” –
2014 „Would You Fight For My Love?” Robert Hales[27] Lazaretto
„Lazaretto” –
2015 „That Black Bat Licorice” –

Wybrana filmografia edytuj

Rok Tytuł Rola Uwagi Źródło
2008 Będzie głośno jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Davis Guggenheim [28]
2009 The White Stripes Under Great White Northern Lights film dokumentalny, reżyseria: Emmett Malloy [29]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f Andrew Leahey: Jack White Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  2. ↑ 100 Greatest Guitarists of All Time. www.rollingstone.com. [dostęp 2012-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-05)]. (ang.).
  3. ↑ For The Record: Quick News On White Stripes, Ween, Bjork, 'Gilmore Girls,' Jake Gyllenhaal & More. mtv.com, 2002-08-30. [dostęp 2009-07-25]. (ang.).
  4. ↑ Jack White’s new band: The Dead Weather. idiomag, 2009-07-21. [dostęp 2009-07-23].
  5. ↑ Materiały filmowe, cz. II « Jack i Meg w Polsce?. union4ever.wordpress.com. [dostęp 2012-05-03]. (pol.).
  6. ↑ a b c Jack White UK Chart History. www.officialcharts.com. [dostęp 2016-09-20]. (ang.).
  7. ↑ a b c Jack White Billboard Chart History. www.billboard.com. [dostęp 2016-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-25)]. (ang.).
  8. ↑ a b Jack White Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  9. ↑ a b Jack White New Zealand Albums Chart. charts.org.nz. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  10. ↑ a b Jack White Portuguese Albums Chart. portuguesecharts.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  11. ↑ a b Jack White Dutch Albums Chart. dutchcharts.nl. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  12. ↑ a b Jack White Swiss Albums Chart. hitparade.ch. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  13. ↑ a b Jack White Austrian Albums Chart. austriancharts.at. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  14. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 23.04.2012 – 06.05.2012. olis.onyx.pl. [dostęp 2012-05-11]. (pol.).
    OLiS – sprzedaż w okresie 09.06.2014 – 15.06.2014. olis.onyx.pl. [dostęp 2016-09-22]. (pol.).
  15. ↑ RIAA – Gold & Platinum Searchable Database. Recording Industry Association of America. [dostęp 2013-03-13]. (ang.).
  16. ↑ ARIA Charts – Accreditations – 2012 Albums. Aria.com.au. [dostęp 2014-06-10]. (ang.).
  17. ↑ a b Certified Awards (wyszukiwarka). BPI British Phonographic Industry. [dostęp 2015-07-12]. (ang.).
  18. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 09.09.2016 – 15.09.2016. olis.onyx.pl. [dostęp 2016-09-22]. (pol.).
  19. ↑ Jack White Australian Singles Chart. australian-charts.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  20. ↑ Jack White Finnish Singles Chart. finnishcharts.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  21. ↑ Jack White French Singles Chart. lescharts.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  22. ↑ Jack White Dutch Singles Chart. dutchcharts.nl. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  23. ↑ Jack White Swiss Singles Chart. hitparade.ch. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  24. ↑ Jack White Austrian Singles Chart. austriancharts.at. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  25. ↑ WHITE, JACK & KEYS, ALICIA – Single-Chartverfolgung. www.musicline.de. [dostęp 2012-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-15)]. (niem.).
  26. ↑ Pelly Jenn: Watch Jack White’s Bizarre, Terrifying „Sixteen Saltines” Video. pitchfork.com. [dostęp 2016-02-04]. (ang.).
  27. ↑ Ryan Reed: Jack White Lurks Around Bar in 'Would You Fight for My Love?' Video. www.rollingstone.com. [dostęp 2016-02-04]. (ang.).
  28. ↑ Będzie głośno(2008). www.filmweb.pl. [dostęp 2016-04-07]. (pol.).
  29. ↑ The White Stripes: pod zorzą polarną (2009) The White Stripes Under Great White Northern Lights. www.filmweb.pl. [dostęp 2016-04-07]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jack_White&oldid=71607926”