Jan Grudziński (działacz partyjny)
Jan Grudziński (ur. 5 stycznia 1915 w Wadowicach[1], zm. 7 marca 1991[2]) – polski działacz partyjny i państwowy w okresie PRL.
Życiorys edytuj
Był narodowości żydowskiej, posiadał wykształcenie średnie. Przed II wojną światową został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności za działalność komunistyczną, którą odbywał w latach 1934–1936. W czasie wojny przebywał we Lwowie, następnie na Uralu, następnie został oficerem politycznym w 2 Armii Wojska Polskiego[3].
Po II wojnie światowej znalazł się początkowo w Bydgoszczy. Był członkiem pomorskiej grupy operacyjnej KC PPR, kierowanej przez Antoniego Alstera, w lipcu 1945 został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPR Pomorza[4]. Od sierpnia 1945 do 10 marca 1946 był I sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w Bydgoszczy[5], następnie I sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w Gdyni (od lipca 1946 do marca 1948)[6]. W latach 1951–1954 był kierownikiem Wydziału Przemysłu Lekkiego KC PZPR[7], od stycznia 1954 do lipca 1956 podsekretarzem stanu w Ministerstwie Przemysłu Drzewnego i Papierniczego, od lipca 1956 do marca 1968 podsekretarzem stanu w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego[8].
Po tym jak jego córka Irena zaangażowała się w demonstracje studenckie oraz z uwagi na żydowskie pochodzenie został 11 marca 1968 usunięty z funkcji wiceministra[9][10]. W jego obronie na posiedzeniu podstawowej organizacji partyjnej PZPR w ministerstwie leśnictwa stanął Zygmunt Berling (wówczas także wiceminister tego resortu), który w związku z tym zrezygnował także z członkostwa w partii[11].
W kolejnych latach pracował jako inspektor kredytowy w Narodowym Banku Polskim[12].
Był żonaty z Wacławą, z którą miał dwoje dzieci: Irenę Grudzińską-Gross i Włodzimierza[13].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (19 września 1947)[14]
Przypisy edytuj
- ↑ Katalog BIP IPN: Jan Grudziński.
- ↑ Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, pod red. Krzysztofa Persaka, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 156.
- ↑ Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2019, s. 293, 298–299.
- ↑ Ryszard Kozłowski, Ruch robotniczy w województwie pomorskim w latach 1945–1948, [w:] Acta Universitatis Nicolai Copernici, seria Historia, nr 15 (102) z 1978, s. 41, 48.
- ↑ Krzysztof Osiński, Czerwona zaraza zaatakowała Bydgoszcz.
- ↑ Encyklopedia Gdyni, wyd. Verbi Causa, Gdynia 2006, s. 592.
- ↑ Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, pod red. Krzysztofa Persaka, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 135.
- ↑ Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, wyd. PWN, Warszawa 1991, s. 193–202.
- ↑ Dariusz Stola, Kampania antysyjonistyczna w Polsce 1967–1968, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 110.
- ↑ Jerzy Eisler, Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa, s. 547.
- ↑ Jerzy Eisler, Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa, s. 547–548.
- ↑ Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2019, s. 304.
- ↑ Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2019, s. 294, 303, 307.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 121, poz. 773 „za zasługi w pracy społecznej i zawodowej”.