Jan II Kastriota
Jan II Kastriota lub Jan Kastriota (alb. Gjon Kastrioti, wł. Ioanne Castriota[1] lub Giovanni Castriota[2], ur. między styczniem a czerwcem 1456, zm. 1505 lub 2 sierpnia 1514[3] w Canosa di Puglia) – albański książę i hrabia, syn Skanderbega i Doniki Kastrioti.
 Wizerunek Jana II Kastrioty autorstwa Pietra Cavotiego (wykonano dnia 6 III 1851) | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
między styczniem a czerwcem 1456 |
| Data i miejsce śmierci |
1505 lub 2 sierpnia 1514 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Giorgio, Constantino, Federico, Alfonso, Ferrante, Maria |
Życiorys edytuj
Po śmierci Skanderbega w 1468 roku, dwunastoletni wówczas Jan Kastriota zwrócił się z prośbą do króla Neapolu Ferdynanda I o możliwość schronienia się wraz ze swoją matką na terenie jego królestwa[4]. Jan Kastriota odziedziczył hrabstwa Monte Sant’Angelo i San Giovanni Rotondo, nadane w 1464 roku Skanderbegowi przez króla Neapolu za udzielenie pomocy w walce przeciwko Janowi II Andegaweńskiemu[4].
W 1474 roku sprzedał Republice Weneckiej zamek w Krui[4][5][6].
W 1481 roku wziął udział w odzyskaniu miasta Otranto, okupowanego przez Imperium Osmańskie, za co został zwolniony z płacenia podatku od lenn[4]. W lipcu tego roku osiedlił się w Himarze, następnie dowodził wojskami buntującymi się przeciwko Imperium Osmańskiemu w celu wyzwolenia terenu Albanii[7][6][4]. Wspierał również siły Iwanowi I Crnojević, których celem było wyzwolenie Księstwa Zety[8]; udzielił również wsparcia greckiemu powstańcowi Krokodeilosowi Kladasowi[6]. Antyosmańskie powstanie zakończyło się klęską, a Jan Kastriota wrócił na teren Apulii[7].
W 1483 roku otrzymał zadanie ufortyfikowania miasta Vieste[4].
2 sierpnia 1485 roku Jan Kastriota przekazał Ferdynandowi I władzę nad miastami Monte Sant’Angelo i San Giovanni Rotondo w zamian za Soleto i Galatinę[3]; uzyskał również wypłatę w postaci 1800 dukatów rocznie[4].
Dnia 2 października 1495 roku uzyskał również władzę nad miastami Gagliano del Capo oraz Oria[3].
Życie prywatne edytuj
Był żonaty z Jeriną Branković[1][2], córką Łazarza II Brankovicia i Heleny Paleolog[9][3][4]. Z Jeriną miał sześcioro dzieci: Giorgia, Constantina, Federica, Alfonso, Ferrantego i Marię[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Spandounes 1890 ↓, s. 159.
- ↑ a b Breve memoria de li discendenti de nostra casa Musachi ↓, s. 284.
- ↑ a b c d CASTRIOTA SCANDERBEG. genmarenostrum.com. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i Biografia Giovanni. castriotascanderbeg.it. (wł.).
- ↑ Paparrigopoulos ↓, s. 29-30.
- ↑ a b c Ελλήνων Τόποι, 10.000 Χρόνια Ιστορίας ↓, s. 800.
- ↑ a b Anamali 2002 ↓, s. 413-416.
- ↑ Niemirowski 1996 ↓, s. 99.
- ↑ Nikolić 1996 ↓.
Bibliografia edytuj
- Breve memoria de li discendenti de nostra casa Musachi.
- Ελλήνων Τόποι, 10.000 Χρόνια Ιστορίας, wyd. 4.
- Konstantinos Paparrigopoulos, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, wyd. 5.
- Theodore Spandounes, Documents inédits relatifs à l'histoire de la Grèce au moyen âge, t. 9, 1890.
- Jewgienij Lwowicz Niemirowski, Почеци штампарства у Црној Гори, 1492-1496, 1996.
- Dejan Nikolić, Svi vladari Srbije, 1996.
- Skënder Anamali, Historia e popullit shqiptar në katër vëllime, t. 1, 2002, OCLC 52411919.