Jan Koprowski
Jan Koprowski (ur. 10 lutego 1918 w Pokrzywnicy, wsi w województwie świętokrzyskim, powiat starachowicki, gmina Pawłów, zm. 5 listopada 2004 w Warszawie) – polski pisarz, publicysta, krytyk i tłumacz (gł. z języka niemieckiego).
Życie edytuj
Przed II wojną światową współpracował z miesięcznikiem „Okolica Poetów”. Podczas wojny został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Po wyzwoleniu wydawał tam tygodnik „Na obczyźnie” i własne wiersze oraz prowadził amatorski zespół teatralny. W 1947 powrócił do Polski i osiadł najpierw na Dolnym Śląsku, by po 1950 przenieść się do Łodzi. W latach 1953–1964 był kierownikiem literackim łódzkiego Teatru Nowego. Był też redaktorem czasopism literackich „Łódź Literacka” (1954), „Kronika” (1955–1957) i „Odgłosy” (1969–1972). W 1972 zamieszkał w Warszawie, gdzie był współredaktorem tygodnika „Literatura”.
W 1966 otrzymał Nagrodę Literacką Miasta Łodzi. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Według zasobów archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej w 1946, będąc pracownikiem Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie został pozyskany do współpracy z MBP jako tajny współpracownik ps. „Maczków”[1].
Życie prywatne edytuj
Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu komunalnym Zarzew w Łodzi przy ul. Przybyszewskiego 325 (kwatera X, rząd 23, grób 8)[2]. Był ojcem dziennikarza – Marka Koprowskiego[3][4].
Twórczość edytuj
Wiersze edytuj
- Do mojej ziemi, 1936 (zbiór wierszy o tematyce wiejskiej)
- Powrót, 1945
- Droga do Warszawy, 1946
- Do mojego syna, 1947
- Swoje i bliskie, 1968
- Nocne rodaków rozmowy, 1975
Proza edytuj
- Opowieść o moim ojcu, 1950 (autobiograficzna)
- Powrót do kraju, 1964 (wspomnienia)
- Potomkowie Tespisa, 1966 (powieść „z kluczem” o łódzkim środowisku teatralnym)
- Zielone drzewa, 1972 (opowiadania)
- Wieczór w Café Raimund, 1975 (opowiadania)
- Wieczory rodzinne, 1977 (opowiadania)
Reportaże edytuj
- Z południa i północy, 1963
- Podróże po bliskiej Europie, 1965
- Na Wschodzie i na Zachodzie, 1970
Szkice literackie, felietony edytuj
- Ludzie i książki, 1965
- Dzień powszedni literatury, 1972
- U nas i gdzie indziej, 1975
- Przyjaciele i znajomi, 1977
- Joseph von Eichendorff – ostatni rycerz romantyzmu. Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 1995, ISBN 83-85466-82-7.
Przekłady edytuj
- Z liryki obcej, 1945
- w zbiorach wierszy własnych
Przypisy edytuj
- ↑ Joanna Siedlecka, Kryptonim „Liryka”. Bezpieka wobec literatów, Warszawa 2008, s. 336.
- ↑ Cmentarz – strona główna [online], cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl [dostęp 2021-05-04].
- ↑ Karol Czejarek, Rozmowa z Szymonem – synem Jana Koprowskiego. „Nie wszystek człowiek umiera!” | „Przegląd Dziennikarski” [online] [dostęp 2023-03-23] (pol.).
- ↑ Mateusz Koprowski [online], Liberté! [dostęp 2023-03-23] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Fornalczyk F. O Janie Koprowskim w: Z rodu poetów, Łódź 1966
Linki zewnętrzne edytuj
- Curriculum Vitae Jana Koprowskiego
