Jan Krzywicki
Jan Krzywicki, także Janusz Pokrzywicki[1] (ur. 16 maja 1914 w Dominowie[2], zm. 4 listopada 1991[3]) – polski żołnierz i dyplomata, ambasador w Etiopii (1965–1969) i Gwinei (1977–1980).
| Pełne imię i nazwisko |
Janusz Pokrzywicki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ambasador PRL w Etiopii | |
| Okres |
od 1965 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Gwinei | |
| Okres |
od 1977 |
| Przynależność polityczna |
PZPR |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Syn Jana i Stefanii[1]. Pochodził z rodziny robotniczej[2]. W 1929 ukończył szkołę powszechną. Następnie kształcił się w Korpusie Kadetów nr 3 w Rawiczu. W 1935 zdał maturę i rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty, którą ukończył w 1937. W stopniu podporucznika Wojska Polskiego został przydzielony do 76 Pułku Piechoty w Grodnie. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej, walcząc w okolicach Wizny. 28 września został internowany w Birsztanach, skąd uciekł. Próbował dostać się statkiem z Tallinna do Francji. Został na pokładzie zatrzymany przez Kriegsmarine jako polski obywatel i od maja 1940 osadzony w Warszawie na Pawiaku, skąd został zwolniony w tym samym miesiącu. Po wyjściu wstąpił w Warszawie do Związku Walki Zbrojnej. W lipcu 1940 został aresztowany i osadzony początkowo na zamku w Lublinie. W październiku 1940 przeniesiony do obozu koncentracyjnego Auschwitz, a w marcu 1943 do KL Buchenwald. W obozach angażował się w konspirację wojskową; utrzymywał także kontakty z konspiracją komunistyczną. W trakcie ewakuacji obozu w kwietniu 1945 zbiegł z kolumny i ukrywał się do momentu wkroczenia amerykańskiej armii[4].
W lipcu 1945 wrócił do Polski, w następnym miesiącu wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W sierpniu 1945 został skierowany do Wyższej Szkoły Oficerskiej w Rembertowie. Po jej ukończeniu w listopadzie 1945 w stopniu kapitana pracował w Naczelnym Dowództwie i Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. Był wówczas członkiem egzekutywy podstawowej organizacji partyjnej PPR i PZPR[4].
W latach 1948–1950 pełnił funkcję attaché wojskowego, morskiego i lotniczego w Rzymie. Po powrocie z placówki został zwolniony z wojska jako przedwojenny oficer. W 1956 został przywrócony do służby i powrócił na poprzednie stanowisko. W latach 1957–1958 kształcił się w Akademii Sztabu Generalnego, którą ukończył w stopniu pułkownika dyplomowanego[1][4].
Następnie do 1970 pozostawał w zawodowej służbie wojskowej pod przykryciem[1]. Od 1959 do 1963 był naczelnym dyrektorem w Polskich Liniach Lotniczych LOT. W 1963 został wicedyrektorem IV Departamentu Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1965 do września 1969 pełnił funkcję ambasadora w Etiopii. Następnie w Biurze Planowania Obronnego MSZ. Od lutego 1972 do marca 1973 (albo 1975) był Przedstawicielem PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie[a]. W latach 1976–1977 na stanowisku doradcy ministra w Departamencie II MSZ[4][1]. W latach 1977–1980 był ambasadorem w Gwinei[2][4].
W 1946 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwe wypełnianie obowiązków służbowych” został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[5].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[3].
Uwagi edytuj
- ↑ Wg notki na stronie IPN Krzywicki od 1973 do 1976 był ambasadorem w Wietnamie. Najpewniej jest to jednak błąd, zważywszy na sprzeczność z kilkoma innymi źródłami.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-06-03] [zarchiwizowane 2023-06-03].
- ↑ a b c Borys Lewytzky, Juliusz Stroynowski, Who's who in the socialist countries: a biographical encyclopedia of 10.000 leading personalities in 16 communist countries, New York München: K.G. Saur Verlag Dokumentation Saur KG, 1978, s. 327, ISBN 978-0-89664-011-5 (ang.).
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2023-06-03].
- ↑ a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-07-04] [zarchiwizowane 2023-06-03].
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 13 września 1946 r. o odznaczeniach za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwe wypełnianie obowiązków służbowych (M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 230).