Jan Młoszewski
Jan Marian Młoszewski (ur. 20 września 1897 w Kijowie[1], zm. 15 kwietnia 1977 w Kingston) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 września 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 kwietnia 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 20 września 1897 w Kijowie. Ukończył szkołę średnią. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej i wysłany na front. Ukończył wojenny kurs oficerski. Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 służył w 4 dak w Suwałkach, gdzie pełnił różne funkcje, m.in. dowódcy baterii. Awansowany do stopnia kapitana 1 stycznia 1928. W latach 1929–1931 słuchacz Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, po ukończeniu której, w listopadzie 1931 w stopniu kapitana dypl. artylerii został przydzielony na stanowisko oficera sztabu 3 w Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie. W 1937 został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie. Na stopień majora mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. W marcu 1939 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku II oficera sztabu inspektora armii „na odcinku Łódź” gen. dyw. Juliusza Rómmla[3]. W czasie kampanii wrześniowej był oficerem Oddziału II Sztabu Armii „Łódź”, a następnie Armii „Warszawa”[4]. Po kapitulacji załogi Warszawy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał kolejno w oflagach: IV B Königstein, II B Arnswalde i VII A Murnau[1].
Po wyzwoleniu, 29 kwietnia 1945 wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do II Korpusu Polskiego gen. W. Andersa. Awansowany do stopnia podpułkownika dyplomowanego. Po demobilizacji w 1947 początkowo przebywał w Wielkiej Brytanii, następnie wyjechał do Kanady, gdzie zamieszkał na stałe[5].
Zmarł 15 kwietnia 1977 w Kingston (Ontario, Kanada). Pochowany na cmentarzu w Westport[5].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (29 września 1939)[6]
- Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933)[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[8][2]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 166.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 417.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 285.
- ↑ a b Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2022-01-24].
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 378.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249).
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-05-21].