Jan Oliskiewicz
Jan Oliskiewicz (ur. 29 czerwca 1905 w Zabłociu koło Wołkowyska, zm. 1984 w Kole) – polski działacz komunistyczny, pierwszy po 1945 starosta kolski, poseł na Sejm PRL II kadencji[1].
 Posiedzenie partyjne w Kole - Jan Oliskiewicz pierwszy od prawej (drugi od lewej to Wiktor Graczyk) | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 czerwca 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1984 |
| Poseł II kadencji Sejmu PRL | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Starosta kolski | |
| Okres |
od 24 stycznia 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Sylwestra i Antoniny Oliskiewiczów, miał piątkę rodzeństwa[2]. Po wybuchu I wojny światowej jego ojciec został powołany do armii carskiej, a matka wraz z dziećmi przeniosła się w okolice miasta Niżny Nowogród. W 1923 roku rozpoczął naukę w Państwowej Preparandzie Nauczycielskiej w Wołkowysku, a następnie w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Słonimie, które ukończył w 1929 roku[2]. W 1931 roku podjął studia na Wydziale Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy Polskiej. Po ukończeniu studiów, w 1936 roku podjął pracę w Powiatowym Związku Samorządowym w Łodzi, a w 1938 roku przeprowadził się do Koła, gdzie pracował jako inspektor samorządowy w tej samej instytucji[2].
Po wybuchu II wojny światowej pracował jako goniec i registrator akt w niemieckim urzędzie opieki społecznej. W lutym 1942 roku został aresztowany przez Gestapo i na 16 dni osadzony w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem[2]. Miał być zamieszany w sprawę aresztowania Stanisława Kaszyńskiego[3].
24 stycznia 1945 został powołany został przez radzieckiego komendanta wojennego miasta – majora Mercena, na stanowisko pierwszego po wojnie starosty kolskiego, którym pozostawał do 1948[2]. Powołał wtedy szefów większości instytucji miejskich, w tym tymczasowego burmistrza – Teodora Ostrowskiego[4]. Następnie, w latach 1949–1971 był wiceprezesem Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Kole. Następnie przeszedł na emeryturę[2]. W latach 1957–1961 był posłem na Sejm PRL II kadencji[2].
Jego żona była nauczycielką, mieli trzech synów[2]. Zmarł w 1984 i został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Poniatowskiego w Kole[5].
W 1969 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[2][6].
Upamiętnienie edytuj
Do 28 czerwca 2017 roku był patronem jednej z kolskiej ulic na osiedlu Przedmieście Kaliskie[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Kurier Kolski
- ↑ a b c d e f g h i Ewaryst Jaśkowski i inni red., Kolski Słownik Biograficzny, Koło: Muzeum Technik Ceramicznych w Kole, 2014, s. 172, ISBN 978-83-91960-99-8.
- ↑ Stanisław Kaszyński jako pierwszy próbował zawiadomić świat o Holocauście. Nie zdążył, Polacy go zdradzili [online], wyborcza.pl [dostęp 2023-12-04].
- ↑ Eugeniusz Sanigórski, Kształtowanie się administracji miasta w latach 1949-1978, w: pr. zbior., Koło - rozwój miasta. 1948-1978, Miejski Dom Kultury Koło, Poznań-Koło, 1978, s.70
- ↑ Nekropolia Kolska
- ↑ Wpisani za zasługi dla województwa konińskiego, w: pr. zbior., Koło - rozwój miasta. 1948-1978, Miejski Dom Kultury Koło, Poznań-Koło, 1978, s.48-49
- ↑ BIP gminy miejskiej Koło