Jan ze Słupcy (ur. 1418)

Jan ze Słupcy (ur. w 1418 roku w Słupcy) syn Jana – kanonik katedry gnieźnieńskiej.

Nauka edytuj

Nauki podstawowe pobierał w szkole parafialnej przy kościele św. Wawrzyńca, gdzie w latach 1466-1447 uczył go stryj Marcin. Po ukończeniu nauk w Słupcy został klerykiem, a następnie kanonikiem katedry gnieźnieńskiej, gdzie uczył się i dłuższy czas przebywał.

Twórczość edytuj

Pozostawił po sobie zbiór łacińskich utworów pisanych najprawdopodobniej pod dyktando stryja Marcina, które są znane jako "Kodeks Jana ze Słupcy". Kodeks ten był znacznych rozmiarów, oprawiony w deski i skórę bez klamer i guzów. Składał się z 416 kart, pisany był w jedną kolumnę. Za okładkę wewnętrzną służyła karta pergaminowa spisana w 1440 r. przez Jana ze słowami: "Et ego Jahannes Johannis de Slupczu dericus Gneznensis dioconis..."

Z kodeksu tego nauczono łaciny. Znaleziono w nim wiele objaśnień tekstów obfitujących w rymy polskie. Księga jest źródłem do poznania średniowiecznej polszczyzny i literackich zainteresowań ludzi z kręgu krakowskiego uniwersytetu.

W kodeksie Jana są elegie Owidiusza, apokryficzna opowieść o pogrzebie Chrystusa i wniebowstąpieniu. Są też ręką Jana przepisywane próbki średniowiecznych komedii, dzieło o przebiegłości niewieściej, streszczenie przebiegu wojny trojańskiej, baśnie o ośle, królewiczu i o zwierzątkach, wiersze okolicznościowe, erotyki i wiersze humanistów łacińskich.