Janusz Korsak
Janusz Korsak (ur. 17 października 1896, zm. 24 czerwca 1932 w Warszawie[1]) – porucznik administracji Wojska Polskiego, inwalida wojenny.
 porucznik administracji
| |
| Data urodzenia |
17 października 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 czerwca 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1932 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik kancelarii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 17 października 1896 roku na ziemi kijowskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Białej Cerkwi zamierzał studiować na Uniwersytecie Kijowskim, lecz ostatecznie zdecydował się wstąpić do I Korpusu Polskiego w Rosji. W 1918 roku w Białej Cerkwi, po rozwiązaniu korpusu, rozpoczął działalność konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej. Na początku listopada 1918 roku w grupie podpułkownika Leopolda Lisa-Kuli przedarł się do Włodzimierza Wołyńskiego. Został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 1 pułku piechoty Legionów. W szeregach pułku walczył na wojnie z bolszewikami. W 1920 roku został ciężko ranny i stracił prawą nogę. Jako inwalida pozostał w służbie czynnej[2].
W macierzystym pułku pełnił służbę na stanowisku oficera ewidencyjnego[3][4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów administracyjnych, dział kancelaryjny[5]. 12 lutego 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 roku na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1921 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów administracyjnych, dział kancelaryjny[6]. W lutym 1925 roku został przydzielony z 1 pp Leg. w Wilnie do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat kielecki[7]. W lutym 1926 roku, w związku z likwidacją stanowiska OE Kielce, został przydzielony do PKU Pińczów na stanowisko referenta[8]. Z dniem 1 września 1927 roku został przydzielony do składu osobowego szefa Sztabu Generalnego (od 22 grudnia 1928 roku – Sztab Główny) na stanowisko kierownika kancelarii[9][10][11].
24 czerwca 1932 roku w swoim mieszkaniu, w gmachu Sztabu Głównego, śmiertelnie postrzelił się z rewolweru. Zmarł tego samego dnia w Szpitalu św. Rocha[12]. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[13]. W ostatnim roku życia cierpiał na depresję, pogłębioną śmiercią ojca (w marcu) i brata (w kwietniu). Najstarszy z braci – Józef, porucznik Wojska Polskiego, poległ w 1919 roku[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14]
- Krzyż Walecznych
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[10]
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 452.
- ↑ a b Wspomnienie pośmiertne ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 126, 1416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1286.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 370.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 112.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 6 lutego 1925 roku, s. 59.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927 roku, s. 274.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 830.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 357, 423.
- ↑ Zgon por. Korsaka. „Polska Zbrojna”. 174, s. 6, 1932-06-25. Warszawa..
- ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 175, s. 6, 1932-06-26. Warszawa..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ś.p. por. J. Korsak. „Polska Zbrojna”. 176, s. 7, 1932-06-27. Warszawa.