Wikipedia

Janusz Weiss

polski dziennikarz, prezenter radiowy i telewizyjny

Janusz Alfred Weiss (ur. 31 maja 1948 w Warszawie, zm. 10 marca 2023[1] tamże[2]) – polski dziennikarz, artysta kabaretowy, prezenter radiowy i telewizyjny, w latach 1990–2013 związany z Radiem Zet, a w latach 2013–2016 z Programem I Polskiego Radia.

Janusz Weiss
Ilustracja
Janusz Weiss (2012)
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1948
Warszawa

Data śmierci

10 marca 2023

Zawód, zajęcie

dziennikarz, prezenter radiowy i telewizyjny

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Ewa Czerniawska, Janusz Weiss i Krzysztof Pietraszkiewicz podczas wykładu Uniwersytetu Otwartego UW (2013)
Grób Janusza Weissa w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys edytuj

Pochodzenie i rodzina edytuj

Urodził się w rodzinie mieszanej kulturowo, jako syn polskiego Żyda Oskara Weissa (1915–2004), pułkownika Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Janiny z domu Hajduczenii[3] (1923–1990)[4]. Sam określał się przede wszystkim jako Żyd[5][6]. Urodził się i wychował w Warszawie, miał młodszego o cztery lata brata, Leszka[7].

Był dwukrotnie żonaty. W 1974 ożenił się z Grażyną[8], z którą pozostawał w związku małżeńskim do jej śmierci w 2005. Nie mieli dzieci[9]. Z drugą żoną, Maszą, miał dwóch synów: Jana i Maksymiliana[10].

Wykształcenie edytuj

W 1966 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Klementa Gottwalda w Warszawie[11][12]. Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej, jednak został usunięty ze studiów w 1968[13]. W następnym roku rozpoczął edukację w trzyletniej pomaturalnej Szkole Programowania Maszyn Matematycznych. W kolejnym roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, których nie ukończył[14].

Działalność publiczna edytuj

Karierę sceniczną rozpoczął od występowania w kabarecie Abakus, który w 1967 stworzył m.in. z Magdą Umer, Andrzejem Woyciechowskim i Krzysztofem Knittlem[15]. Kilka miesięcy później razem z Jackiem Kleyffem założył grupę kabaretową Salon Niezależnych, w której występował przez kolejne pięć lat[16][17]. W drugiej połowie lat 70. był konferansjerem scenicznym m.in. Ireny Jarockiej i Anny Jantar, a w TVP prowadził program rozrywkowy Telewizyjny Ekran Młodych. W styczniu 1976 podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[18]. W latach 80. prowadził kino objazdowe. Zagrał rolę Pawła w filmie Janusza Kijowskiego Kung-fu (1979).

W 1990 razem z Andrzejem Woyciechowskim współtworzył Radio Zet, werbując do pracy nowe pokolenie dziennikarzy m.in. Wojciecha Jagielskiego, Marzenę Chełminiak i Szymona Majewskiego. W latach 1990–2011 prowadził audycję Dzwonię do Pani, Pana w bardzo nietypowej sprawie, był także gospodarzem programu Wszystkie pytania świata.

29 lutego 1992 poprowadził w Sali Kongresowej w Warszawie Galę Piosenki Popularnej i Chodnikowej. W 1993 nawiązał współpracę z Telewizją Polską, dla której prowadził teleturnieje: Miliard w rozumie (1993–2005), Złoty interes (2003–2005) i 3 na 6. W 2000 wydał w Londynie książkę pt. „Jeden może, drugi nie”. W 2008 odgrywał rolę Ojca Fouras w dwóch polskich edycjach programu TVP2 Fort Boyard. Został odsunięty z pracy w TVP po wystąpieniu w reklamie telewizyjnej.

W latach 2008–2009 występował w charakterze narratora w programie TV Puls Niesamowite historie. W 2013 był komentatorem w programie TVN24 Szkło kontaktowe[19]. 28 czerwca 2013 został zwolniony z pracy w Radiu Zet[20], a we wrześniu tego samego roku rozpoczął pracę w Radiowej Jedynce[21], w której prowadził audycje: Wszystko, co chciałbyś wiedzieć i nie boisz się zapytać, Ene due like fake… o książkach naszego dzieciństwa, Rewizja osobista, Weiss na wakacjach i Twarzą w twarz – próba bilansu. W połowie maja 2016 został zwolniony z pracy w Jedynce[22][23]. W latach 2017–2019 współprowadził program publicystyczny Bez ograniczeń w Superstacji[24].

Zmarł po ciężkiej chorobie 10 marca 2023 roku w wieku 74 lat, 24 marca spoczął na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G II-tuje-12)[25][26].

Odznaczenia i nagrody edytuj

W 2010 za audycję Dzwonię do Pani, Pana w bardzo nietypowej sprawie otrzymał nagrodę w plebiscycie MediaTory – Studenckie Nagrody Dziennikarskie w kategorii ReformaTOR, przyznawaną dziennikarzom, którzy zmieniają rzeczywistość z dobrym skutkiem.

W 2011 za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za znaczące osiągnięcia w twórczości artystycznej został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[27].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Katarzyna Jaroch: Nie żyje Janusz Weiss. Współzałożyciel Radia ZET odszedł w wieku 74 lat. wyborcza.pl, 2023-03-11. [dostęp 2023-03-11].
  2. ↑ Weiss Janusz Alfred. rejestry-notarialne.pl, 2023-04-12. [dostęp 2024-01-29]. (pol.).
  3. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 103, 127, 223–224.
  4. ↑ Grób Oskara i Janiny Weissów w bazie cmentarzekomunalne.com.pl
  5. ↑ Uwaga! Kulisy sławy Janusza Weissa. [w:] player.pl [on-line]. [dostęp 2016-02-28]. (pol.).
  6. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 248.
  7. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 9, 14, 34.
  8. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 251.
  9. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 187.
  10. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 7.
  11. ↑ Zdjęcia klasowe na witrynie absolwentów.
  12. ↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-15].
  13. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 17, 235, 238.
  14. ↑ J. Weiss, Jeden może, drugi nie, Londyn 2000, s. 248–250.
  15. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 227–228.
  16. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 194, 231–232.
  17. ↑ Anna Bikont, Joanna Szczęsna: Salon Niezależnych. Kabaret polityczny. wyborcza.pl. [dostęp 2015-01-03].
  18. ↑ Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 30.
  19. ↑ Janusz Weiss komentatorem „Szkła kontaktowego” w TVN24. [dostęp 2016-04-29]. (pol.).
  20. ↑ Janusz Weiss zwolniony z Radia Zet. [dostęp 2013-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-04)].
  21. ↑ Janusz Weiss debiutuje w radiowej Jedynce. [dostęp 2016-05-13]. (pol.).
  22. ↑ Zmiany w radiowej Jedynce: Tarka i Kilen wcześnie rano, Rachoń i Dąbrowska po południu. [dostęp 2016-05-13]. (pol.).
  23. ↑ Janusz Weiss zwolniony z Polskiego Radia. „Schemat jak w Radiu ZET”. [dostęp 2016-04-29]. (pol.).
  24. ↑ Janusz Weiss będzie współpracował z Superstacją [online], Press.pl [dostęp 2018-09-29] (pol.).
  25. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-10-14].
  26. ↑ Pogrzeb Janusza Weissa. Pożegnanie legendarnego dziennikarza. muzyka.interia.pl. [dostęp 2023-03-24]. (pol.).
  27. ↑ M.P. z 2011 r. nr 107, poz. 1077.

Bibliografia edytuj

  • Janusz Weiss, Pierwszy Ogród. Wspomnienia Janusza Weissa, Wydawnictwo Zwierciadło, 2012, ISBN 978-83-63014-49-0.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Weiss&oldid=72710785”