Jeanne Chauvin
Jeanne Chauvin (ur. 22 kwietnia 1862 – zm. 7 września 1926) – francuska prawniczka, która w 1890 r. jako druga kobieta uzyskała dyplom prawniczy we Francji.
 Jeanne Chauvin składająca przysięgę prawniczą, wg Louis Rémy Sabattier, grudzień 1900 r. | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 kwietnia 1862 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1926 |
| Zawód, zajęcie |
prawniczka |
| Narodowość |
francuska |
Życiorys edytuj
Urodzona w Jargeau jako Jeanne Marie Marguerite Chauvin, córka Marie Emilie Leseur i notariusza Jean'a Cezarego Chauvina, po wczesnej śmierci ojca przeprowadziła się z rodziną do Paryża[1]. Tam na Uniwersytecie Paryskim uzyskała wpierw dyplom magisterski w lipcu 1890 r., a dwa lata później obroniła pracę doktorską[2]. Niestety obrona musiała zostać odłożona ze względu na zachowanie męskich rówieśników, którym nie podobała się obecność kobiet w ich kręgu, a na samą Chauvin padła krytyka ze strony profesorów za obronę praw kobiet[3].
Po ukończeniu studiów podjęła pracę jako nauczycielka dziewczyn. Zaczęła działać w Avant-Courrière, organizacji założonej w 1893 r. przez Jeanne Schmahl zajmującej się równouprawnieniem kobiet, ze szczególnym naciskiem na prawa majątkowe kobiet zamężnych[4]. W 1897 r. Chauvin złożyła wniosek o przyjęcie do paryskiej palestry adwokackiej. 30 listopada 1897 r. spotkała się z odmową, gdyż sąd uznał, że na podstawie regulaminu adwokackiego z 1810 r. zawód adwokata był un office viril, zawodem męskim, i odmówił Chauvin możliwości złożenia przysięgi[5]. Nie poddała się. Wraz z bratem Emilem i z poparciem polityków René Viviani i Raymonda Poincaré podjęła walkę w prasie. Zwyciężyła. 1 grudnia 1900 r. kobiety po studiach prawniczych uzyskały pozwolenie na podjęcia zawodu adwokata. 19 grudnia, wyprzedzona przez Olgę Petit, Chauvin złożyła przysięgę i została drugą panią adwokat we Francji.[2]
Chauvin interesowała się pozycją społeczną kobiet. Po wejściu w życie ustawy z 1912 r. na mocy której nieślubne matki uzyskały prawo do alimentów na utrzymanie dzieci, zajmowała się w większości takimi sprawami[6], chociaż więcej czasu poświęcała wykładaniem prawa w liceum im. Molière'a.
19 stycznia 1926 r. została odznaczona orderem Legii Honorowej.
Przypisy edytuj
- ↑ Mary Jane Mossman: The First Women Lawyers: Gender Equality and Professionalism in Law. W: Margaret E. Beare: Honouring Social Justice. University of Toronto Press, 2008, s. 199.
- ↑ a b Dominique Piau: Jeanne Chauvin, éternelle deuxième … authentique pionnière…. Union des Jeunes Avocats de Paris, 2013.
- ↑ Linda Clark: Women and Achievement in Nineteenth-Century Europe. Cambridge University Press, 2008, s. 225-6. ISBN 978-0-521-65098-4.
- ↑ Annie Metz. Jeanne Schmahl et la loi sur le libre salaire de la femme. „Bulletin du Archives du Féminisme”. 13, grudzień 2007.
- ↑ Ulrike Schultz, Gisela Shaw: Women in the World's Legal Professions. Hart Publishing, 2003, s. 402. ISBN 978-1-84113-319-5.
- ↑ Linda Clark: Women and Achievement in Nineteenth-Century Europe. Cambridge University Press, 2008, s. 227. ISBN 978-0-521-65098-4.