Jerzy Antoniak
Jerzy Antoniak (ur. 28 grudnia 1919[1] (1918 lub 1917)[2] w Petersburgu, zm. ?) – oficer UB i Informacji Wojskowej.
Od 5 lutego 1942 do 10 grudnia 1943 przebywał na przymusowych robotach w Niemczech. W 1943 wrócił do Wilna i nawiązał kontakt z sowieckim oddziałem „Pieti” (pełnił funkcję informatora oddziału sowieckiego), ponieważ był zatrudniony w Organizacji Todta jako technik-motorysta. Po powstaniu ZPP w Wilnie został zatrudniony w Wydziale Wojskowym jako instruktor. Prowadził agitację wśród członków polskiego podziemia niepodległościowego na rzecz ujawniania się. Za tę działalność sąd specjalny AK wydał na niego wyrok śmierci.
W styczniu 1945 w związku z konfliktem z kierownikiem Wydziału Wojskowego ZPP Benedyktem Szymańskim (Benedyktem Szermanem Markowiczem) ps. „Wąsacz” został zwolniony z ZPP i wyjechał do Polski. W kraju pracował w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (Wydział I, Departament I). Uchwałą Prezydium KRN z 15 listopada 1946 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (miał wówczas stopień chorążego)[3]. W lipcu 1949 roku został skierowany do pracy w Głównym Zarządzie Informacji WP[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Elżbieta Kowalczyk: Działalność Związku Patriotów Polskich na Wileńszczyźnie 1944-1946. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2010, s. 292. ISBN 978-83-7399-440-9.
- ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa "".. [dostęp 2017-06-17].
- ↑ MONITOR POLSKI nr 25 z 24 lutego 1947 r. poz. 141 "".. [dostęp 2014-05-20].
Bibliografia edytuj
- Elżbieta Kowalczyk „Działalność Związku Patriotów Polskich na Wileńszczyźnie 1944-1946”. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2010, s. 292.