Jerzy Harwot
Jerzy Harwot (ur. 7 maja 1853 w Puńcowie, zm. 4 grudnia 1904 w Przemyślu) – polski pedagog, profesor gimnazjalny.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
a.jpg)
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny chłopskiej. Był synem Pawła i Anny z Zamarskich. Po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej uczęszczał do II Ewangelickiego Państwowego Gimnazjum w Cieszynie, gdzie 27 lipca 1871 zdał egzamin dojrzałości. W czasie nauki działał w związkach i stowarzyszeniach młodzieży polskiej. W 1871 wstąpił na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie studiował historię. Po trzech semestrach przeniósł się do Wiednia, gdzie tak jak w Krakowie studiował historię u prof. Józefa Aschbacha i Ottokara Lorenza, a także pedagogikę u Teodora Vogta. Po ukończeniu studiów, objął w 1877 stanowisko nauczyciela w C. K. Gimnazjum w Przemyślu i uczył przez szereg lat języka niemieckiego i propedeutyki filozofii, a od 1898 też geografii. Obok pracy dydaktycznej zajmował się publicystyką – był autorem kilku rozpraw, podręczników i artykułów o tematyce pedagogicznej. Ciekawe są jego postulaty uruchomienia pracowni robót ręcznych w szkołach. Zdradzał też zainteresowania regionalizmem i krajoznawstwem, czego wynikiem jest jego monografia poświęcona rodzinnemu Śląskowi Cieszyńskiemu.
W 1901 przeszedł w stan spoczynku. Zmarł trzy lata później. Został pochowany na cmentarzu Głównym w Przemyślu[1].
Niektóre publikacje edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Jerzy Harwot. cmentarzeprzemysl.pl. [dostęp 2023-04-16].
- ↑ Jerzy Harwot, Jakiéj reformy przedewszystkiém potrzebują nasze szkoły ludowe ? [online], polona.pl [dostęp 2020-05-17].
- ↑ Jerzy Harwot, Cieszyn i ziemia cieszyńska pod względem geograficzno-statystycznym [online], polona.pl [dostęp 2020-05-17].
Bibliografia edytuj
- Golec Józef, Bojda Stefania: Słownik biograficzny Ziemi Cieszyńskiej t. 2, Cieszyn 1995, s. 70, ISBN 83-901-007-0-7;
- Polski Słownik Biograficzny t. 9, Wrocław 1960-1961, s. 302;
- Sylwetki naszych kandydatów. Jerzy Harwot. „Echo z nad Sanu”, s. 2, Nr 4 z 24 maja 1885.