Jeziorsko (wieś)

wieś w województwie łódzkim

Jeziorskowieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Warta. Miejscowość położona na trasie z Sieradza do Turku (DK83), na skraju doliny Warty nad zbiornikiem Jeziorsko.

Jeziorsko
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

sieradzki

Gmina

Warta

Liczba ludności (2006)

ok. 300

Strefa numeracyjna

43

Kod pocztowy

98-290[2]

Tablice rejestracyjne

ESI

SIMC

0715331

Położenie na mapie gminy Warta
Mapa konturowa gminy Warta, u góry znajduje się punkt z opisem „Jeziorsko”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Jeziorsko”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Jeziorsko”
Położenie na mapie powiatu sieradzkiego
Mapa konturowa powiatu sieradzkiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Jeziorsko”
Ziemia51°47′46″N 18°38′52″E/51,796111 18,647778[1]

Do 1937 r. siedziba gminy Ostrów Wartski, a w latach 1937–1954 gminy Jeziorsko. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Jeziorsko. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.

Historia edytuj

W średniowieczu należała do kasztelanii spicymierskiej, potem do województwa sieradzkiego. Pierwsza wzmianka z 1324 r. Była to posiadłość szlachecka. W XVI w. należała do rodu Ostrowskich herbu Korab. Obok wsi miała być zbudowana główna tama zbiornika Jeziorsko. Nazwę pozostawiono, mimo że tama została przeniesiona w dół rzeki, do wsi Skęczniew (ok. 10 km na północ).

Parafię w Jeziorsku erygowano w pierwszej połowie XIV wieku. Pierwszy kościół wspomniany w 1520 r. Po pożarze w 1636 r. kolejny był konsekrowany w 1710 r. Obecny Podwyższenia Krzyża Świętego, bezstylowy – zbudowany w latach 1854–1856, z wyposażeniem XVII–XVIII w. W XIX wieku przy kościele istniał szpital dla ubogich. Na cmentarzu kaplica św. Krzyża, dawniej grobowiec Józefa Reccera. We wschodniej części cmentarza mogiła powstańców z 1863 r., ozdobiona płaskorzeźbą. W 1914 r. pochowano tu też poległych w bitwie pod Maszewem legionistów z 1 pułku strzelców, jednak mogiła ta nie zachowała się.

Na cmentarzu pochowano m.in.: Mariana Dunin-Borkowskiego (ur. w 1860 r. w Obodówce na Podolu, zm. w 1913 r. w Ustkowie) – administratora dóbr Ustków i Rożdżały (płytę nagrobną z herbem Dunin wykonaną w firmie Alfreda Fiebigera w Kaliszu ufundowało Kazimierzostwo Tymowscy); ks. Bolesława Zielińskiego (1866–1930) – proboszcza Jeziorska (płytę ufundowali Stanisław i Zdzisław Kamoccy z Ustkowa); rodzinę Dłużniakiewiczów – obywateli ziemskich, m.in.: Józefa (zm. 1928) – byłego obywatela ziemskiego, Józefa (zm. 1884) – dziedzica Wacławowa, Ewę z Dłużniakiewiczów Kokeli (1851–1888). Więcej danych o cmentarzu na stronie Związku Szlachty Polskiej.

Wspólnoty wyznaniowe edytuj

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 46791
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 407 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-04].