Johann Cilenšek
Johann Cilenšek (ur. 4 grudnia 1913 w Großdubrau[1][2][3], zm. 14 grudnia 1998 w Erfurcie[2][3]) – niemiecki kompozytor.
 Johann Cilenšek, 1967 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Syn wytwórcy porcelany[4]. Ukończył szkołę średnią w Budziszynie[4]. W latach 1935–1939 studiował w konserwatorium w Lipsku, gdzie jego nauczycielami byli Johann Nepomuk David (kompozycja)[1][2][3] i Friedrich Högner (organy)[2][3]. W 1937 roku wstąpił do NSDAP[4]. Podczas II wojny światowej pracował przymusowo jako szlifierz i tokarz[4].
Od 1945 roku członek KPD, następnie SED[4]. W latach 1945–1947 wykładowca kompozycji w Thüringer Landeskonservatorium w Erfurcie[1][2][3]. Od 1947 do 1978 roku profesor Hochschule für Musik Franz Liszt w Weimarze[3], w latach 1966–1972 był także rektorem tej uczelni[1][2][4]. Od 1961 roku członek wschodnioniemieckiej Akademie der Künste[2]. W 1955, 1970 i 1978 roku otrzymał Nagrodę Państwową NRD[3]. Odznaczony brązowym (1969), srebrnym (1980) i złotym (1983) Orderem Zasługi dla Ojczyzny[4].
Twórczość edytuj
Uprawiał głównie twórczość orkiestrową[1]. W swojej muzyce rozwijał kontrapunktyczno-polifoniczne tradycje muzyki niemieckiej[1]. Twórczość Cilenšeka cechuje się rozszerzoną tonalnością i indywidualnie kształtowaną rytmiką[1].
Skomponował m.in. 5 symfonii (I 1954, II 1956, III 1957, IV na orkiestrę smyczkową 1958, V Konzertante Sinfonie 1959), Sinfoniettę (1963), Uwerturę symfoniczną (1963), 2 koncerty fortepianowe (1950, 1965), koncert na organy i orkiestrę smyczkową (1951), koncert wiolonczelowy (1952), koncert skrzypcowy (1953), Konzertstücke: na fortepian i orkiestrę (1966), na skrzypce i orkiestrę (1974), na altówkę i orkiestrę (1977), na flet i orkiestrę (1979), Mosaik na 13 instrumentów smyczkowych lub na wielką orkiestrę smyczkową (1973), Kwintet dęty (1975), Trio fortepianowe (1979), 5 Liebeslieder na alt lub baryton i fortepian (1953)[1], a także utwory kameralne: sonatę na skrzypce i fortepian (1948), sonatę na flet, skrzypce i altówkę (1949), sonatę na flet i gitarę (1950), sonatę fortepianową (1951), sonatę na obój i fortepian (1960)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 204. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d e f g h Musiklexikon. T. 1. A–E. Stuttgart-Weimar: Verlag J.B. Metzler, 2006, s. 531–532. ISBN 978-3-476-02087-1.
- ↑ a b c d e f g Deutsche Biographische Enzyklopädie. T. 2. Brann – Einslin. München: K. G. Saur, 2005, s. 345. ISBN 978-3-598-25032-3.
- ↑ a b c d e f g Biographisches Handbuch der SBZ/DDR. T. 1. Abendroth–Lyr. München: K. G. Saur, 1996, s. 102. ISBN 3-598-11176-2.