John Nunn

angielski szachista

John Denis Martin Nunn (ur. 25 kwietnia 1955 w Londynie) – angielski szachista i matematyk, arcymistrz od 1978 roku.

John Nunn
Ilustracja
John Nunn, Londyn 2010
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1955
Londyn

Obywatelstwo

Anglia

Tytuł szachowy

arcymistrz (1978)

Ranking FIDE

2568

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnych

Kariera szachowa edytuj

 
John Nunn, Wijk aan Zee 1982

Pierwszy międzynarodowy sukces odniósł w 1975 r., zdobywając w Groningen tytuł mistrza Europy juniorów do 20 lat. W 1980 r. w Brighton zdobył tytuł mistrza Wielkiej Brytanii. W kolejnych latach zwyciężył bądź podzielił I miejsca w wielu międzynarodowych turniejach, m.in. w Helsinkach (1981, I-II), Wiesbaden (1981), Wijk aan Zee (trzykrotnie w latach 1982 [I-II], 1990 oraz 1991), Biel (1983, I-II), Gjøvik (1983, I-III), Brighton (1983), Zurychu (1984), Hastings (1994) oraz Paignton (2000, I-II).

Dwukrotnie startował w międzystrefowych rozgrywkach o tytuł mistrza świata, ale ani razu nie udało mu się awansować do grona pretendentów do tego tytułu. Najbliżej osiągnięcia tego sukcesu był w roku 1987, zajmując w Sziraku III-IV miejsce. W rozegranym w Budapeszcie dodatkowym meczu o jedno miejsce premiowane awansem uległ jednak Lajosowi Portischowi[1].

Wielokrotnie reprezentował Anglię w turniejach drużynowych, m.in.:

  • dziesięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1976, 1978, 1980, 1982, 1984, 1986, 1988, 1990, 1992, 1994); ośmiokrotny medalista: wspólnie z drużyną – trzykrotnie srebrny (1986, 1988, 1989) i dwukrotnie brązowy (1976, 1990) oraz indywidualnie – dwukrotnie złoty (1984 – za wynik rankingowy, 1984 – na II szachownicy) i srebrny (1988 – na III szachownicy)[2],
  • trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach świata (w latach 1985, 1989, 1997); dwukrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie brązowy (1985, 1989)[3],
  • pięciokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1977, 1980, 1983, 1989, 1992); czterokrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie brązowy (1980, 1992) oraz indywidualnie – złoty (1980 – na III szachownicy) i srebrny (1989) – na I szachownicy)[4].

W 2014 r. zdobył w Katerini brązowy medal mistrzostw świata seniorów (w kategorii powyżej 50 lat)[5].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1995 r., z wynikiem 2630 punktów dzielił wówczas 26-32. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 3. miejsce (za Michaelem Adamsem i Nigelem Shortem) wśród angielskich szachistów)[6].

Od 1999 r. występuje sporadycznie w turniejach, koncentrując się głównie na rozgrywkach drużynowych w Anglii i Niemczech oraz na startach w turniejach rozwiązywania zadań szachowych (ang. solving), w których osiągnął wybitne sukcesy. W 2004 r. zdobył w Chalkidiki tytuł mistrza świata tej odmiany szachów oraz jako trzeci arcymistrz gry praktycznej (po Jonathanie Mestelu i Ramie Sofferze) otrzymał tytuł arcymistrza[7]. W 2007 r. zdobył drugi, a w 2010 r. – trzeci tytuł mistrza świata[8]. Na liście rankingowej w dniu 1 kwietnia 2014 r. dotyczącej rozgrywek w rozwiązywaniu zadań zajmował 3. miejsce na świecie z wynikiem 2734 punktów[9].

Jest również uznanym szachowym publicystą, jego książki poświęcone grze końcowej należą do najlepszych z tego gatunku.

Życie prywatne edytuj

W roku 1978 ukończył studia na Uniwersytecie Oksfordzkim, posiada tytuł doktora matematyki (praca doktorska dotyczyła topologii algebraicznej).

Jego małżonką jest Petra Fink, pochodząca z Niemiec szachistka z tytułem mistrzyni FIDE.

Publikacje edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj