Jormungand
Jormungand (zwany również: Midgardsorm, Midhgardhsormr, Midgårdsormen) – w mitologii nordyckiej gigantyczny wąż opasujący Midgard, jedno z trzech dzieci boga Lokiego oraz gigantki o imieniu Angerboda z lasu Yrnvid.
 Thor walczący z Jormungandem; Johann Heinrich Füssli, 1788 r. | |
| Inne imiona |
Midgardsorm, Midhgardhsormr, Midgårdsormen |
|---|---|
| Występowanie | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
Loki miał trójkę nieślubnych dzieci z gigantką Angbordą. Odyn miał wizję, że staną się one „największymi nieprzyjaciółmi bogów”. Bogowie Tyr i Thor wyruszyli do Jutunheimu, aby sprowadzić je do Asgardu. Najstarszy Jormungand był wężem i potrafił pluć czarnym palącym jadem. Odyn wypuścił go do oceanu otaczającego Midgard. Wąż rósł w otchłaniach, aż w końcu przyjął takie rozmiary, iż otaczał cały świat i mógł ugryźć własny ogon[1].
Podczas wyprawy Thora do krainy olbrzymów w której towarzyszyli mu Loki i Thialfi dotarli do Utgardu. Król Utgardaloki zaproponował im zawody, w których mogli pokazać, jak są wyjątkowi i w czym przewyższają innych. Thor popisywał się swoją umiejętnością picia. Król zaproponował mu zawody w podnoszeniu kota. Miał podnieść należącą do króla kotkę. Niestety udało mu się oderwać od ziemi tylko jedna łapę[2]. Jak się później okazało, podnosił Jormunganda, którego nie da się oderwać od ziemi. Gdy oderwał łapę kotki, rozległ się odgłos poruszającej ziemi[3].
Znana była przygoda, w której Thor wybrał się wraz z olbrzymem Hymirem na ryby. Zamiast normalnej przynęty nabił na hak łeb wołu. Po jakimś czasie potężne szarpnięcie niemal wyrwało Thorowi wędkę z rąk, lecz ten się nie poddał. W końcu wyłowił wściekłego Jormunganda, który dał się złapać na przynętę. Hymir, przerażony rozmiarami potwora, sztyletem przeciął żyłkę i pozwolił Jormungandowi uciec[4].
W dniu zmierzchu bogów wyłoni się z oceanu i zacznie wypluwać z siebie jad, truciznę, która pokryje ziemię i niebo[5]. Wówczas jego odwieczny wróg Thor przybędzie, aby z nim walczyć. Na równinie Vigrid bóg pokona węża, ale zanim zada ostateczny cios, zostanie otruty jego jadem[6].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Gaiman N. Mitologia nordycka Warszawa 2017 ISBN 978-83-7480-728-9.